Χρόνια τώρα δεχόμουν μια συνεχή πρόκληση-πρόσκληση να επισκεφθώ και να ανακαλύψω τις αδιαμφισβήτητες ομορφιές της Κεφαλονιάς. Από τη μια είχα τους Κεφαλλονίτες φίλους μου που συνεχώς με προέτρεπαν να τους ακολουθήσω στο νησί τους κι από την άλλη ήταν οι παράλληλοι βίοι που συνδέουν το νησί τους με τη Χίο.
Έτσι κι αλλιώς έχουμε να κάνουμε με δύο μεγάλα νησιά με κυρίαρχο ορεινό όγκο κι έντονη ναυτική ιστορία, τα οποία παρόλο που βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς γεωγραφικό μήκος, το ένα κοιτάει επίμονα προς τα ανατολικά και το άλλο προς τα δυτικά, λες και θέλουν απελπισμένα να αποδεσμευτούν από τον υπόλοιπο ελληνικό κορμό και να πλεύσουν ανέμελα κι ελεύθερα στα δυο ξεχωριστά τους πελάγη. Ένα ακόμη στοιχείο που συνδέει τα δυο συγκεκριμένα νησιά είναι η τρέλα που κουβαλούν τόσο οι Χιώτες όσο κι οι Κεφαλλονίτες. Τις μέρες που έμεινα εκεί δε συνάντησα κάποιον τρελό, αλλά μπορώ να ομολογήσω πως σκλαβώθηκα από την καλοσύνη, την ανεμελιά, τη φιλοξενία και φυσικά την πρόσχαρη διάθεση των κατοίκων του νησιού.
Μετά από μια βδομάδα περιπλανήσεων σε υπέροχες παραλίες και σε ευλαβικά κρυμμένα μέρη, διαπίστωσα πως η Κεφαλονιά, όσο κι αν την έχει προικίσει η φύση με ομορφιές, άλλο τόσο την έχει καταραστεί, καθώς ο μεγάλος σεισμός που σημειώθηκε το 1953 δεν άφησε τίποτα όρθιο που να θυμίζει την παρελθοντική της αίγλη με τα μέγαρα, όπου επικρατούσε η καλαισθησία των ιταλικών αρχιτεκτονικών τάσεων. Λίγα προσεισμικά σπίτια έχουν απομείνει για να θυμίζουν μια μοναδική ομορφιά που δυστυχώς έσβησε για πάντα. Όμως, παρά τις μεγάλες καταστροφές που υπέστη το νησί, υπάρχουν αρκετά χωριά που εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν με την απαράμιλλη ομορφιά τους όπως το τουριστικοποιημένο Φισκάρδο, η γραφική Άσσος με το απόρθητο κάστρο της, η παλιά πρωτεύουσα του Αγίου Γεωργίου και φυσικά τα Παλιά Βλαχάτα.
Η φυσική ομορφιά της Κεφαλονιάς με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που την αντίκρυσα από το κατάστρωμα του πλοίου καθώς φτάναμε στο λιμάνι της Σάμης. Το εντυπωσιακό μπλε της θάλασσας με το σκούρο πράσινο των απότομων πλαγιών του νησιού, δημιουργούσαν ένα τοπίο εξωπραγματικό και καθόλου συνηθισμένο, μιας κι όλα αυτά τα χρόνια έχω εξοικειωθεί με την άγρια όψη του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου. Οδηγώντας προς την πρωτεύουσα του νησιού, εντυπωσιάστηκα με το φυσικό του τοπίο και κυρίως με το πλήθος των κυπαρισσιών που ξεπετάγονταν κάθε τόσο στις φορτωμένες πλαγιές του Αίνου. Φτάνοντας στη δυτική πλευρά του εθνικού δρυμού, μας αποκαλύφθηκε η αμφιθεατρική όψη του Αργοστολίου καθώς απλωνόταν στον κλειστό κόλπο του Κούταβου.
Το Αργοστόλι είναι μια σχετικά νέα πόλη, η οποία μετατράπηκε το 1757 σε πρωτεύουσα του νησιού μιας κι εξυπηρετούσε τους κατοίκους του τόσο σε θέματα αμυντικά όσο κι εμπορικά. Αυτό είχες ως αποτέλεσμα να κατηφορίσουν οι κάτοικοι από την παλιά πρωτεύουσα που ήταν στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου προς τον κόλπο του Κούταβου. Το Αργοστόλι απέκτησε μεγάλη οικονομική άνθηση κάτι που φαινόταν από τα μέγαρα αναγεννησιακού και μπαρόκ ύφους που χτίστηκαν στην πόλη, τα οποία ξεχώριζαν και για την ιταλική τους αρχιτεκτονική επιρροή. Δυστυχώς όλα ισοπεδώθηκαν από τον μεγάλο σεισμό, μ' αποτέλεσμα να τα θαυμάζουμε σήμερα μόνο σε παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Επίσης, η οικονομική αίγλη του Αργοστολίου φαίνεται και στο γεγονός πως ήταν η δεύτερη πόλη της Ελλάδος που ηλεκτροφωτίστηκε.
Από την παλιά ομορφιά της πόλης, έχουν απομείνει δυο προσεισμικά κτίσματα με έντονο βενετσιάνικο ύφος στην αρχιτεκτονική τους, η γέφυρα Ντε Μποσέ μήκους ενός χιλιομέτρου που συνδέει το Αργοστόλι με την ανατολική πλευρά του κόλπου κι ο Φάρος των Αγίων Θεοδώρων που βρίσκεται δυτικά της πόλης πάνω σε ένα τεχνητό ακρωτήρι, ένα οικοδόμημα με είκοσι δωρικούς κίονες, το οποίο χτίστηκε το 1928 αλλά υπέστη σοβαρές ζημιές από τον μεγάλο σεισμό και ξαναχτίστηκε το 1964 από τον Κεφαλλονίτη αρχιτέκτονα Τάκη Παυλάτο.
Ένα ακόμη στοιχείο που κάνει την πόλη του Αργοστολίου ξεχωριστή, είναι ένα μυστήριο της φύσης που συμβαίνει στο βόρειο τμήμα του ακρωτηρίου. Αναφέρομαι στις καταβόθρες του Αργοστολίου όπου η θάλασσα εισχωρεί στη στεριά και "χάνεται". Το φαινόμενο αυτό είχε τραβήξει την προσοχή αρκετών επιστημόνων. Το μυστήριο άρχισε να εξιχνιάζεται το 1963, όταν οι γεωλόγοι Βίκτορ Μάουριν (Viktor Maurin) και Γιόζεφ Τσέτλ (Josef Zötl) από το Πολυτεχνείο του Γκρατς, έριξαν 160 κιλά βαφής σε μία από τις καταβόθρες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να βρεθούν δυο βδομάδες αργότερα, ίχνη χρώματος σε πηγές που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του νησιού, 14 χλμ. μακριά από το Αργοστόλι, όπως επίσης και στο λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης.
Ακολουθώντας την πορεία των συγκεκριμένων χρωμάτων, ρεύσαμε κι εμείς προς τα ανατολικά για να θαυμάσουμε ένα φυσικό κόσμημα της Κεφαλονιάς, το μοναδικό λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης. Επιλέξαμε να επισκεφθούμε το συγκεκριμένο αξιοθέατο τη θερμότερη μέρα του καλοκαιριού, ξέροντας πως στα έγκατα της γης επικρατεί μια πολυπόθητη δροσιά. Η ουρά ήταν μεγάλη και καθ' όλη τη διάρκεια είχα από πίσω μου έναν από τους περιβόητους πολιτικούς του καθεστώτος, ο οποίος σιχτίριζε τόσο για τη ζέστη όσο και για την έλλειψη σκιάς, φτάνοντας στο σημείο να παραπονεθεί στα εκδοτήρια εισιτηρίων απαιτώντας να του φέρουν παγωμένο νερό. Κάθε τόσο γυρνούσα και παρατηρούσα το θυμωμένο του ύφος κι εξοργιζόμουν, καθώς θυμόμουν πως λίγες βδομάδες νωρίτερα, όταν ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει για την έλλειψη ασθενοφόρων στα νησιά, εκείνος με θράσος απαντούσε με το ποσοστό της νίκης του κόμματός του με "41 %"...
Ας επιστρέψουμε όμως στις ομορφιές του νησιού και συγκεκριμένα στο μοναδικό λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης, το οποίο εντυπωσιάζει από την καθοδική του είσοδο, καθώς αχνοφαίνονται στο βάθος τα υπέροχα τυρκουάζ νερά του. Φτάνοντας στο σημείο επιβίβασης στις βάρκες, ήρθα αντιμέτωπος με ένα απόκοσμο τοπίο τριάντα μέτρα κάτω από μια πελώρια τρύπα, η οποία αφήνει τις ακτίνες του ήλιου να παίξουν με τα πανέμορφα νερά του σπηλαίου. Η ξενάγηση γίνεται τόσο στο ανοιχτό όσο και στο κλειστό κομμάτι του σπηλαίου όπου συναντήσαμε σταλακτίτες ηλικίας 20.000 χρόνων. Εντός του κλειστού σπηλαίου έχει προσαράξει ένα μικρό νησάκι, πάνω στο οποίο εντοπίστηκαν ευρήματα που απεικονίζουν τον θεό Πάνα και τις Νύμφες. Μία απ' αυτές τις νύμφες έπεσε και πνίγηκε στα νερά του σπηλαίου, διότι ο θεός δεν την ήθελε, χαρίζοντας το όνομά της στο συγκεκριμένο αξιοθέατο. Μία άλλη εκδοχή του μύθου λέει ότι η Μελισσάνη ήταν βοσκοπούλα που έπεσε στη λίμνη ψάχνοντας για ένα χαμένο πρόβατο.
Το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης ανακαλύφθηκε το 1951 από τον Ιωάννη Πετρόχειλο και τη σύζυγό του, οι οποίοι είχαν επισκεφθεί το νησί γι' αυτόν τον σκοπό. Βρίσκοντας ένα άνοιγμα μέσα στο πυκνό δάσος της Σάμης, κατέβηκαν με ειδικά σκοινιά για να αντικρίσουν αυτό το θαύμα της φύσης που ήταν κρυμμένο για αιώνες. Στην πρώτη τους εξερεύνηση βρήκαν μία αρχαία λυχνία λαδιού στη νησίδα του σπηλαίου, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα το 1962, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος ανακάλυψε έναν θησαυρό από χειροτεχνήματα τα οποία χρονολογούνται από τον 4ο και τον 3ο αιώνα π.Χ. Ανάμεσά τους ήταν μία πήλινη φιγούρα του Θεού Πάνα και πήλινα πιάτα που απεικονίζουν τη νύμφη Μελισσάνη να χορεύει. Ξεκάθαρα σημάδια πως κάποτε το σπήλαιο κατοικούνταν και ήταν τόπος λατρείας. Ωστόσο, η σημερινή όψη του σπηλαίου οφείλεται στον μεγάλο σεισμό του 1953, καθώς κατέρρευσε ένα μεγάλο κομμάτι της οροφής του. Δέκα χρόνια μετά, ανοίχτηκε το τούνελ από το οποίο κατηφορίσαμε στην επιφάνεια των υπέροχων τυρκουάζ νερών. Το βάθος του λιμνοσπηλαίου φτάνει στα 37 μέτρα με το βαθύτερο σημείο να βρίσκεται εκεί που αναβλύζουν τα νερά ερχόμενα από τις Καταβόθρες του Αργοστολίου.
Κοντά στο σπήλαιο της Μελισσάνης βρίσκεται και το σπήλαιο Δρογκαράτη, το οποίο είναι εξίσου ενδιαφέρον. Η είσοδός του βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μέτρων και το βάθος του φθάνει τα 95 μέτρα, ενώ η θερμοκρασία του είναι 18οC και θεωρείται ως ένα από τα καταλληλότερα σπήλαια στην Ελλάδα για σπηλαιοθεραπεία, αρκεί να προσέχει όποιος περιπλανιέται στο εσωτερικό του, καθώς πολλά σημεία γλιστράνε επικίνδυνα. Η κύρια αίθουσα του σπηλαίου είναι μεγάλων διαστάσεων (65μ. x 45μ. και με ύψος 20μ. περίπου) και διαθέτει εξαίρετη ακουστική. Για τοn λόγο αυτόν, έχουν πραγματοποιηθεί διάφορες συναυλίες, όπως της Μαρίας Φαραντούρη και της υψίφωνου Βασιλικής Καράγιαννη.
Κι αφού μαγευτήκαμε με την υπόγεια Κεφαλονιά, αναρριχηθήκαμε ξανά στην επιφάνεια κι ανηφορίσαμε προς τον βορρά για να συναντήσουμε τα εναπομείναντα χωριά που δεν καταστράφηκαν ολοσχερώς από τον μεγάλο σεισμό.
Το Φισκάρδο βρίσκεται στο βορειότερο σημείο του νησιού ακριβώς απέναντι από την Ιθάκη. Το γραφικό του λιμάνι είναι συνεχώς γεμάτο με σκάφη και ιστιοπλοϊκά, ενώ κάθε τόσο τα ferry πηγαινοφέρνουν κόσμο από το αντικρινό νησί. Το Φισκάρδο πήρε το όνομά του από τον Νορμανδό Σταυροφόρο Ροβέρτο Γυισκάρδο που το κατέλαβε το 1085 και έκτοτε αποφάσισε να μείνει εκεί για πάντα. Οι Βενετοί, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους στο νησί, έχτισαν πανέμορφα κτήρια στον συγκεκριμένο μικρό κόλπο, τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Το χωριό εντυπωσιάζει με τα πολύχρωμα διώροφα σπίτια που απλώνονται κατά μήκος του μικρού γραφικού λιμανιού και με τις θεόρατες βουκαμβίλιες που σκεπάζουν τα στενά του σοκάκια. Τα περισσότερα από τα σπίτια του χωριού χτίστηκαν κατά τον 18ο αιώνα και διατηρούν μέχρι σήμερα τον αρχιτεκτονικό τους χαρακτήρα. Ένα απ' αυτά είναι και το πατρικό του πολυαγαπημένου ποιητή Νίκου Καββαδία.
Αξίζει όμως και μια επίσκεψη στους δυο φάρους που είναι χτισμένοι στην άκρη του χωριού. Ο ένας είναι ο παλιός βενετσιάνικος φάρος του 16ου αιώνα κι ο άλλος είναι ο "αντικαταστάτης" του, που χτίστηκε λίγα μέτρα πιο πέρα το 1892 κι έχει ύψος 14 μέτρα. Από εκείνο το σημείο συνεχίζει ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια παλαιοχριστιανική βασιλική, έναν τρίκλιτο ναό του 6ου αιώνα, ο οποίος πιθανότατα χτίστηκε πάνω σε κάποιον αρχαίο ναό που ήταν αφιερωμένος στον θεό Απόλλωνα.
Φεύγοντας από το Φισκάρδο για να πάμε στην Άσσο, κάναμε μια μικρή στάση στον οικισμό Αντιπάτα, όπου μας κέντρισε την προσοχή μια εγκαταλειμμένη εκκλησία, βαθιά πληγωμένη από τον σεισμό. Στην Άσσο φτάσαμε το απόγευμα, έχοντας πρώτα απολαύσει το μπάνιο μας στα υπέροχα νερά της παραλίας Δαφνούδι (κοντά στο Φισκάρδο αξίζουν οι παραλίες Κιμηλιά κι Έμπλυση, τις οποίες άφησα για την επόμενη επίσκεψή μου στο νησί).
Η Άσσος είναι ένα ακόμη πανέμορφο γραφικό χωριό, το οποίο απλώνεται πάνω σε μια στενή λωρίδα 50 μέτρων, η οποία συνδέει το νησί με μια μεγάλη χερσόνησο, πάνω στην οποία δεσπόζει ένα απόρθητο κάστρο. Αφού απολαύσαμε τον απογευματινό μας καφέ στην κλειστή παραλία του χωριού και θαυμάσαμε τα μισογκρεμισμένα αρχοντικά του που εξακολουθούν να διατηρούν την αίγλη του παρελθόντος, ανηφορίσαμε προς το επιβλητικό κάστρο του 16ου αιώνα, το οποίο χτίστηκε από τους Βενετσιάνους για να προστατεύει το νησί από επιδρομές πειρατών κι άλλων ναυτικών δυνάμεων της Μεσογείου. Εντός του κάστρου βρίσκεται η ερειπωμένη καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου, τα εντυπωσιακά ερείπια της Οικίας του Ύπατου Αρμοστή της Γαληνότατης Δημοκρατίας, μία ορθόδοξη μικρή εκκλησία, αφιερωμένη στον Προφήτη Ηλία, η οποία χτίστηκε πάνω στα συντρίμμια ενός παλαιότερου ναού καθώς και το φρούριο, το οποίο αποτελεί θαυμάσιo δείγμα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής στην Κεφαλονιά. Από εκείνο το σημείο θαύμασα ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα, παρακολουθώντας την αργή βουτιά του ήλιου στον απέραντο ορίζοντα της Μεσογείου.
Πολύ όμορφη αίσθηση μου άφησε και το χωριό Δαμουλιανάτα, το οποίο πέρα από τα όμορφά του σπίτια και τις φορτωμένες με λουλούδια αυλές τους, έχει και καλοσυνάτους ανθρώπους. Στο συγκεκριμένο χωριό απόλαυσα υπέροχα τοπικά εδέσματα στο ανεπανάληπτο εστιατόριο "Λαδόκολλα στην Πλαγιά", όπου μας κέρασαν καθώς είχαν θέμα με το POS. Επίσης, πέρα από το κέρασμα, μας φίλεψαν δικό τους κρασί. Όσος καιρός κι αν περάσει δεν πρόκειται να ξεχάσω το ειλικρινές τους χαμόγελο και τον καλόβολο χαβαλέ που κάναμε όσην ώρα προσπαθούσαμε να επιλύσουμε το θέμα που είχε προκύψει. Ένας ακόμη λόγος που με έκανε να λατρέψω το συγκεκριμένο ταβερνάκι ήταν ότι απολαύσαμε τα εκλεκτά τους εδέσματα ακούγοντας Pink Floyd κι έχοντας θέα το απέραντο γαλάζιο του δυτικού Ιονίου. Κοντά στα Δαμουλιανάτα βρίσκεται και το χωριό Καμιναράτα, το οποίο θεωρείται το "μπαλκόνι" της Κεφαλονιάς, καθώς από εκεί μπορεί κανείς να θαυμάσει το Ληξούρι μαζί με το Αργοστόλι και τον εθνικό δρυμό του Αίνου. Τέλος, αξίζει μια επίσκεψη και στο Κάστρο του Αγίου Γεωργίου, το παλιό διοικητικό κέντρο του νησιού, όπου από τις πολεμίστρες του μπορεί κανείς να αυγναντεύσει όλη τη νότια και νοτιοδυτική ακτογραμμή του νησιού.
Από τους εγκαταλειμμένους οικισμούς του νησιού, αξίζει μια επίσκεψη στα Παλιά Βλαχατά, όπου ο χρόνος σταμάτησε το καλοκαίρι του 1953, όπου σημειώθηκε ο μεγάλος σεισμός των 7,2 της κλίμακας Ρίχτερ, μ' αποτέλεσμα το πανέμορφο χωριό με τον πλούσιο ελαιώνα του, να ισοπεδωθεί και να εγκαταλειφθεί. Όμως έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα αρκετά από τα μισογκρεμισμένα σπίτια του με τα δαιδαλώδη σοκάκια και τις παλιές τους στέρνες που εξακολουθούν να αναβλύζουν δροσερό νερό. Ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα του κτίρια που δεν καταφέραμε να βρούμε, είναι η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, η οποία χτίστηκε το 1871 και φέρει στο εσωτερικό της πανέμορφες αγιογραφίες. Πέρα από τα επίμονα στη φθορά του χρόνου απομεινάρια των παλιών κατοικιών, μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι υφασμάτινες κορδέλες που ήταν δεμένες στα κλαδιά μιας γέρικης ελιάς, δημιουργώντας μια πολύχρωμη πινελιά στη σκιά του δέντρου κι αφήνοντας μια αίσθηση πως η ανθρώπινη παρουσία εξακολουθεί να υπάρχει ζωντανή ανάμεσα στα παλιά ερείπια. Εξάλλου, κάθε καλοκαίρι πραγματοποιείται στα Παλιά Βλαχάτα το τριήμερο δημοφιλές φεστιβάλ "ΣΑΡΙΣΤΡΑ" με μουσική, τέχνη, κινηματογράφο και πολλές παράλληλες δράσεις.
Οδεύοντας προς το τέλος της ανάρτησης, θα ήθελα να τονίσω πως η Κεφαλονιά φημίζεται για δυο λόγους, για το καλό της φαγητό και φυσικά για τις υπέροχες παραλίες της. Με αυτά τα δύο θα κλείσω την ανάρτησή μου για το πανέμορφο νησί του Ιονίου.
Όποιος βρεθεί στην Κεφαλονιά οφείλει να επισκεφθεί οπωσδήποτε δυο γαστρονομικούς προορισμούς. Ο ένας είναι η "Λαδόκολλα στην πλαγιά" που βρίσκεται στο χωριό Δαμουλιανάτα κι ο ανεπανάληπτος "Χερσώνας", του οποίου η παραδοσιακή ταβέρνα βρίσκεται στους πρόποδες του φρουρίου του Αγίου Γεωργίου. Η εμπειρία μου στα δυο συγκεκριμένα μέρη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας ανεπανάληπτος γαστρονομικός οργασμός. Αξίζει όμως να ανηφορίσετε προς το χωριό Πατρικάτα για να απολαύσετε τα εδέσματα της ταβέρνας "το Καπηλειό", έχοντας φόντο τις ακτές της Λευκάδας. Όμως και στο Αργοστόλι θα βρείτε σημεία για καλό φαγητό. Συστήνω ανεπιφύλακτα την "Παλιά Πλάκα" όπου εκεί θα γευτείτε τη θεσπέσια μπακαλιαρόπιτά τους μαζί με τα υπόλοιπα γευστικότατα πιάτα τους και το "Πατρικό" στο οποίο προσφέρουν ακόμη και χιώτικο ούζο (παρόλο που δοκίμασα το τοπικό τους ούζο, το οποίο μπορώ να πω πως βρήκα συμπαθητικό). Επίσης, για τους λάτρεις του πιτόγυρου αξίζει μια επίσκεψη στον Παύλο που βρίσκεται στον σταθμό των ΚΤΕΛ. Αξίζει όμως οπωσδήποτε να τιμήσετε και τον φούρνο του Σέσουλα που βρίσκεται στο λιθόστρωτο του Αργοστολίου και να απολαύσετε τα γευστικότατα ζαχαρόψωμα του, που περιέχουν γλυκάνισο, τα οποία τα λάτρεψα!
Όσο για τις παραλίες, θα κρατήσω κρυφές όσες μου εμπιστεύτηκαν οι φίλοι μου από το νησί και θα αναφερθώ μόνο στις ήδη γνωστές που μ' ενθουσίασαν. Ο Χοργοτάς είναι μια από τις παραλίες που ερωτεύτηκα τόσο για τα υπέροχα νερά της όσο και για την ηρεμία του τοπίου. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη παραλία γυρίστηκαν κάποιες σκηνές από την ταινία "Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι". Υπέροχη παραλία ήταν και το Βούτι με τα τυρκουάζ νερά του όπως κι η Αντίσαμος, παρόλο που είναι κατειλημμένη από ξαπλώστρες και μπαράκια. Όμως, η παραλία η οποία τιμάει με το παραπάνω τη διεθνή της φήμη, είναι ο Μύρτος με τα γαλακτώδη του νερά και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα.
Με τα απόκοσμα χρώματα του Μύρτου αποχαιρέτησα την Κεφαλονιά, δίνοντας μια υπόσχεση πως θα την επισκεφθώ ξανά για να ανακαλύψω τις υπόλοιπες παραλίες της και φυσικά να τη συνδυάσω με την Ιθάκη.
Αναχωρώντας από τον Πόρο για Κυλλήνη κι έχοντας απέναντί μου τα θεόρατα καταπράσινα βουνά του νησιού και την ίδια μπλε θάλασσα με την οποία με είχε υποδεχτεί στη Σάμη, μου ήρθαν στο νου οι παρακάτω στίχοι του "Ύμνου στην Κεφαλονιά" του Κώστα Ευαγγελάτου. Με αυτούς τους στίχους, αποχαιρέτησα αυτό το τόσο όμορφο, ήρεμο κι ανέμελο νησί του Ιονίου.
Χαίρε φως του Ιουνίου και του Διαφωτισμού…
Χαίρε νύχτα της αβύσσου μεσ’ το χάσμα του γκρεμού.
Χαίρε σμαραγδί λιμάνι αποδήμων φυλαχτό…
Ταξιδεύεις και φωτίζεις τα θολόπλευστα στενά μεσ’ του «είναι» το μεδούλι λατρευτή Κεφαλονιά!
