Κάθε σκηνοθέτης που σέβεται τον εαυτό του κι αγαπά το έργο που έχει αφήσει ως παρακαταθήκη, οφείλει να σκηνοθετήσει το δικό του "8 1/2" του Φελίνι. Αυτήν την πρόκληση θεωρώ πως δέχτηκε να υλοποιήσει ο αγαπημένος τρελός του ιταλικού κινηματογράφου Νάνι Μορέτι, προσφέροντάς μας έναν τόνο νοσταλγίας και προβληματισμού για όσα δυσοίωνα έρχονται, μέσα από την τελευταία του ταινία "Ένα Καινούργιο Αύριο".
Παρόλο που ο τίτλος της ταινίας εκπέμπει μια νότα αισιοδοξίας, ο Νάνι Μορέτι δείχνει μέσα από την ταινία του να εστιάζει σε θέματα υπαρξιακά κι επώδυνα για τον ίδιο, στον τρόπο ζωής που είχε μέχρι σήμερα αλλά και στην εικόνα που έχει για τον κινηματογράφο και τα κοινωνικοπολιτικά ένστικτα των ανθρώπων. Επίσης αποτίνει ένα φόρο τιμής σ' αυτά που πέρασαν και δυστυχώς δε θα ξανάρθουν.
Η αλλαγή που συντελείται στον κύκλο του φανερώνεται από την αρχή της ταινίας, καθώς περιμένει με ανυπομονησία να παρακολουθήσει μαζί με τη σύζυγο και την κόρη του, την υπέροχη ταινία "Λόλα" του Ζακ Ντεμί με την πανέμορφη Ανούκ Εμέ. Κι ενώ έχει κάνει όλες τις προεργασίες για μια ζεστή κι ευχάριστη σπιτική προβολή, διαπιστώνει πως ούτε η σύζυγός του αλλά ούτε κι η κόρη του έχουν την ίδια διάθεση με κείνον για ταινία.
Παρόμοια αλλαγή στο κλίμα παρατηρεί και στις προετοιμασίες που γίνονται για την κινηματογράφηση της νέας του ταινίας, η οποία εστιάζει στη στάση που κράτησαν οι Ιταλοί κομμουνιστές το 1956 κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής στην Ουγγαρία. Καθώς συζητάει με το κινηματογραφικό του συνεργείο για τις λεπτομέρειες της ταινίας, ένας νεαρός τον ρωτάει ξαφνιασμένος αν υπήρξαν ποτέ κομμουνιστές στην Ιταλία. Αυτή η τόσο απλή κι ανόητη ερώτηση φανερώνει πως η νέα γενιά έχει τρομερά κενά για την πρόσφατη ιστορία (πόσο μάλλον για γεγονότα των προηγούμενων αιώνων), κάτι που δυστυχώς θα την αναγκάσει να ξαναζήσει τις ίδιες σκοτεινές καταστάσεις του παρελθόντος. Εξάλλου διαφαίνεται με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Ο ανησυχητικός κατήφορος της σύγχρονης κοινωνίας, φανερώνεται και στα γυρίσματα μιας ταινίας δράσης, τα οποία διακόπτει ο Νάνι Μορέτι ζητώντας εξηγήσεις για το νόημα που βρίσκεται πίσω από την τόσο κινηματογραφική βία των σημερινών ταινιών. Ο ίδιος φέρνει ως παράδειγμα τη συγκλονιστική ταινία "Μικρή Ιστορία για ένα Φόνο" του σπουδαίου Κριστόφ Κισλόφσκι, στην οποία η σκηνή βίας είναι αποτρεπτική για τον θεατή, θέλοντας να δείξει μ' αυτόν τον τρόπο ο σκηνοθέτης πως η πράξη αυτή είναι κατακριτέα. Τελικά δεν καταφέρνει να πείσει κανέναν κι εκεί είναι που διαπιστώνει πως κι ο ίδιος ως δημιουργός, ανήκει στους ξεπερασμένους σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Με την παραπάνω διαπίστωση, ο απογοητευμένος Νάνι Μορέτι παίρνει την απόφαση να μην ολοκληρώσει την τελευταία του ταινία αλλά να τη μετατρέψει σε μια πολύχρωμη και με παλμό παρέλαση, τιμώντας όλα αυτά που ήδη νοσταλγεί, τις ημιτελείς του δημιουργικές σκέψεις, τις εποχές που πέρασαν και χάθηκαν, τις ιδεολογίες που ετοιμάζονται να αφανιστούν στη λήθη των νέων γενιών. Με μια πορεία γεμάτη κόκκινες σημαίες και με βλέμματα που λάμπουν από αισιοδοξία και κοιτούν χαμογελαστά προς το μέλλον.
Βαθμολογία: 7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου