Άλλος έφταιγε... άλλος τα άκουσε...

Πλήρης απογοήτευση... και παράδοση!

Ειλικρινά η έκφραση της γάτας στο 1:10 και 1:18 είναι όλα τα λεφτά. Πολύ πετυχημένη η επιλογή δραματικής μουσικής παράλληλα με το βασανισμό της γατούλας...

Δένοντας τον μύθο με την σημερινή μας εποχή...

Κάθε περιοχή έχεις τους μύθους της, τους θρύλους της και άλλα γεγονότα που χάνονται στο χρόνο με τα οποία οι κάτοικοι τα έχουν ως σύνδεσμο με την παράδοση και την ιστορία τους. Μια αντίστοιχη ιστορία γνωρίζω σε ένα χωριό της Χίου. Η παράδοση μιλάει για έναν νέο βοσκό τον Γιάννη ο οποίος είχε βρεί ένα σημείο μιας ρεματιάς και ξεκουραζόταν τα μεσημέρια. Επειδή του άρεσε όμως τόσο πολύ πήγαινε εκεί και τα δειλινά και έπαιζε με την φλογέρα του. Τη μουσική του την άκουσε μια νεράιδα του νερού και εμφανίστηκε μπροστά του. Μόλις την είδε ο Γιάννης την ερωτεύτηκε. Από τότε πήγαινε κάθε βράδυ και έπαιζε ώστε να την ξανασυναντήσει. Η νεράιδα τον έβλεπε κρυμμένη αλλά ποτέ δε τον εμφανιζόταν διότι ήξερε την μοίρα τόσο την δικιά της όσο και την δικιά του οπότε προσπαθούσε να την αποφύγει. Επίσης φοβότανμην την πάρουν είδηση και οι υπόλοιπες νεράιδες και την διώξουν. Όμως την μοίρα δε μπορείς να την αποφύγεις. ΄Ενα βράδυ ξαναπαρουσιάστηκε στον Γιάννη, διότι ο βοσκός είχε βάλει τα δυνατά του και έπαιξε τόσο ωραία που την έκανε να πάει κοντά του για να απολαύσει περισσότερο τη μουσική του. Ο Γιάννης τότε της μίλησε και της είπε πόσο πόλύ την έχει ερωτευτεί και πως θέλει να την κάνει γυναίκα του. Για κακή τους τύχη ξύπνησαν και οι υπόλοιπες νεράιδες και τους έπιασαν. Όμως επειδή την αγαπούσαν την νεραϊδούλα δεν την τιμώρησαν παρά μόνο της είπαν πως αν επιλέξει τον βοσκό τότε πρέπει να κάνει μια υπέρτατη θυσία. Η νεράιδα ήξερε. Όχι όμως και ο βοσκός. Έκατσε λοιπόν και το σκέφτηκε και επέλεξε τον βοσκό. Το επόμενο βράδυ ξαναβρέθηκαν. Του είπε πως για να γίνει δικιά του πρέπει να τραγουδήσει η ίδια ένα υπέροχο τραγούδι και εκείνος να την ακούσει όμως μετά από αυτό εκείνη θα χάσει τη φωνή της και εκείνος την ακοή του. Όπως και έγινε. Ο Γιάννης επειδή είχε μεγάλο κεφάλι σε σχέση με το σώμα του τον είχαν βγάλει Κεφαλογίαννη και αυτό το παρατσούκλι έμεινε επίθετο στην οικογένεια του και μετέπειτα σε όλη την πορεία τον απογόνων του. Παράλληλα με το όνομα οι Κεφαλογιάννηδες έχουν προβλήματα ακοής και λένε πως οφείλεται σ' αυτόν τον θρύλο. Τις προάλλες ήμουν στον νησί μου και περνώντας από το χωριό πέτυχα τον παπα-Κεφαλογιάννη και πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω. Δε του ανέφερα την ιστορία αυτή παρά μόνο την απορία αν οι Κεφαλογίαννηδες δεν ακούνε καλά. Ο παπάς με κοίταξε με απορία και με ρώτησε τι είπα... Με αυτή την ειλικρινή και αυθόρμητη απάντηση ένιωσα πως έβλεπα μπροστά μου την ένωση του θρύλου με την πραγματικότητα και το τώρα. Τον χαιρέτησα και έφυγα με ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη μου προς την παραλία.

Επεισόδια στη Χίο στις 26-07-09

Επεισόδια στο λιμάνι της Χίου έγιναν την Κυριακή 26 Ιουλίου 2009 από τις οργανώσεις του ΠΑ.Μ.Ε., του Κ.Κ.Ε. και του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. λόγω της μεταφοράς λαθρομεταναστών από την Χίο στην Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι πως τα κοντέινερ όπου φιλοξενούν τους λαθρομετανάστες είναι για 120 άτομα ενώ τώρα στοιβάζονται 190. Οι αρχές αναφέρουν ότι οι λαθρομετανάστες μετακινούνται σε αντίστοιχους χώρους στη Βόρεια Ελλάδα. Όμως μια αντίστοιχη μεταφορά που είχε γίνει πριν καιρό είχε ώς αποτέλεσμα κάποιοι από τους λαθρομετανάστες να βρεθούν Κωνσταντινούπολη λέγοντας πως τους πέρασαν με βάρκα στην Τούρκικη όχθη στον Έβρο και πυροβολώντας στον αέρα τους έδιωξαν. Οι οργανώσεις που βρέθηκαν στο λιμάνι ζητούσαν να εφαρμοστούν τα δικαιώματα των μεταναστών και να τους ενημερώσουν για το που τους μεταφέρουν...

Η γωνιακή πολυκατοικία της Δημητρακοπούλου 68 (Κουκάκι)

Σήμερα πέρασα από την παλιά μου γειτονιά το Κουκάκι. Εκεί πέρασα τα καλύτερα φοιτητικά μου χρόνια. Η συγκεκριμένη πολυκατοικία ήταν η αρχή και το τέλος ενός πολύ σημαντικού κύκλου στη ζωή μου. Ο κύκλος αυτός έκλεισε με την μετακόμιση και του τελευταίου μέλους μιας μικρής κοινότητας που είχε δημιουργηθεί εκεί μέσα. Εγώ νοίκιασα το γωνιακό διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο. Στον τρίτο από πάνω μου έμενε η Βιργινία η οποία έφυγε νωρίς διότι είχε πάρει το πτυχίο της και επέστρεψε Χανιά. Στον πρώτο όροφο έμενε η φίλη μου και συμφοιτήτρια μου Στέλλα. Με τα παιδιά δεθήκαμε αμέσως και οι στιγμές που έζησα εκεί έμεινα αξέχαστες. Δε θα ξεχάσω το άγχος μου με την Βιργινία όταν δίναμε μαζί γαλλικά για Α5 και Α6, όταν ανέβαινα σπίτι της για να ακούσουμε Depeche Mode και να φύγουμε μετά καπάκι στο Club 22 που είχε αφιέρωμα σ' αυτούς, με την Στέλλα που είχαμε ανταλλάξει με τον καιρό κλειδιά μ' αποτέλεσμα να είμαστε ιδιοκτήτες δύο σπιτιών, ανέβαινε πάνω να μου πάρει τη ζάχαρή μου, κατέβαινα να της πάρω CD, ανέβαινε να πάρει κανένα βιβλίο μου και γω να παίξω με τον Πλούτωνα (το γατί). Δε θα ξεχάσω μια φορά που με τρόμαξε λέγοντάς μου να κατέβω επειγόντως κάτω. Τρομαγμένος άνοιξα την πόρτα πιστεύοντας πως έγινε κάτι τρομερό για να διαπιστώσω πως έφτιαξε το πρώτος της ρακόμελο και ήθελε να το πιούμε όλο μαζί. Το σπίτι μου τώρα. Το σπίτι μου είχε γίνει στέκι της σχολής μου, μαζευόμασταν όλοι για να διαβάσουμε για τις εξετάσεις, για να δούμε dvd, να δούμε την εθνική Ελλάδος και τον Ολυμπιακό, να τα πιούμε και να κάνουμε παρτάκια και πολλές φορές χωρίς να ρωτάνε εμένα. Χαλάλι τους. Είναι στιγμές που δε πρόκειται να ξαναζήσω. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι τυχερός που τις έζησα. Ένα από τα σημεία του σπιτιού που λάτρευα ήταν το μπαλκόνι διότι κοιτούσε σε κεντρικό δρόμο με πολύ κίνηση και παρατηρούσα τους περαστικούς. Τότε μου είχε κολλήσει και είχα κρεμάσει μια σημαία του Ολυμπιακού από το μπαλκόνι η οποία φαινόταν απο πολύ μακριά. Αυτό που μου άρεσε ήταν πως την ιδέα αυτή την συνέχισαν και άλλοι γείτονες και είχε γεμίσει εκείνο το τμήμα του δρόμου με σημαίες. Μετά από δύο χρόνια μετακόμισα. Όμως στην πολυκατοικία συνέχιζα και πήγαινα αφού έμενε ακόμα η Στέλλα οπότε δεν είχε κοπή η σχέση μου με το κτίριο αυτό. Όμως όλα τα ωραία τελειώνουν. Δεν είναι λίγες μέρες που η Στέλλα μετακόμισε και έτσι η πολυκατοικία έχασε την κοινότητα αυτή. Μια κοινότητα τόσο ζωντανή και σημαντική για μας αλλά πολύ μικρή σε σχέση με το Κουκάκι και πολύ ασήμαντη σε σχέση με όλη την Αθήνα. Όμως αυτή η κοινότητα με άλλαξε, με εμπλούτισε με εμπειρίες όμορφες στιγμές, μουσικές λογοτεχνικές και κινηματογραφικές γνώσεις και με ωραίες βραδινές συζητήσεις με τουσ φίλους μου και συμφοιτητές μου. Τώρα όποτε περνάω έξω από αυτή τη πολυκατοικία θυμάμαι τις όμορφες αυτές στιγμές και τις και αναπολώ τα φοιτητικά μου χρόνια. Τελικά αυτά είναι η καλύτερη περίοδος μας.

Η φωτογραφίες με την σειρά δείχνουν: Παρτάκι στης Στέλλας το σπίτι, διάβασμα στης Στέλλας το σπίτι πάλι, διάβασμα στο σπίτι μου μαζί με τον Κώστα και εγώ με την Μαίρη μπροστά απο το θρυλικό βιτρό του σπιτιού μου με την Παναγία (το οποίο με τρόμαζε τόσο που το κάλυψα με μια αφίσα με αποτέλεσμα ο Δημήτρης να μου την μπαίνει συνέχεια). Παλιές καλές στιγμές...

Ολυμπιακός - Γκρονινγκεν 2-0

Ο Ντιόγο έκανε πάλι τα μαγικά του. Εξαφανίστηκε από το γήπεδο...

Take Fave - Dave Brubeck

Σήμερα θα ταξιδ;eψουμε στο 1966 για να ακούσουμε ένα καταπληκτικό κομμάτι της τζαζ μουσικής. Μιλάμε για το Take Five του Dave Brubeck το οποίο γνώρισε πολλές διασκευές ακόμα και από το συνεργάτη του συνθέτη Paul Desmond με ανατολίτικους πειραματισμούς.
Αυτό το κομμάτι είναι για μένα η κορύφωση της τζαζ μουσικής διότι να συνδυάζει όλα. Από πειραματισμούς μέχρι αναρχία. Όμως το αποτέλεσμα που βγάζει είναι κάτι παραπάνω από αριστουργηματικό. Από τη στιγμή που πρωτοακούστηκε θεωρήθηκε κλασσικό. Πολλές φορές με ρωτάνε τι είναι αυτό που σ' αρέσει στη τζαζ μουσική και ακούς συνέχεια. Εκείνη τη στιγμή βάζω αυτό το κομμάτι στο μυαλό μου και βάση της μελωδίας του αρχίζω και εξηγώ. Η τζαζ μουσική είναι από μόνη της ένα είδος μουσικής για να μην αρέσει σε όλους. Κυνηγάει τα πιο ευαίσθητα αυτιά, ίσως τα αυτιά που μπορούν να αποδεχτούν ένα συνονθύλευμα μουσικών μελωδιών από διαφορετικά μουσικά όργανα και με μια σωστή αποκωδικοποίηση μέσα στο μυαλό να βγάζουν ένα αποτέλεσμα διαφορετικό για κάθε ακροατή. Γι' αυτό αν είσαι λάτρης της τζαζ μουσικής είσαι φανατικός μ' αυτήν και αν δε μπορείς να την καταλάβεις την μισής. Και μ' αρέσει που όλοι οι ακροατές παίρνουν μία από τις δύο φανατικές στάσεις απέναντι της, ή την αγαπούν ή την μισούν. Ευτυχώς ποτέ δε τους φαίνεται αδιάφορη και αυτό της δίνει μια αξία. Τι γίνεται όμως όταν συνδυάζουμε ένα πολύ καλό τζάζ κομμάτι με ένα πετυχημένο και έξυπνο video art ; Για μένα δημιουργείται ένα θαύμα. Κάτι τέτοιο ρίσκαρε να κάνει και η γνωστή εταιρία κινουμένων σχεδίων PIXAR και τα κατάφερε περίφημα. Απολαύστε το βίντεο αυτό...

Ονειροπόλος;...

Πάνε 23 χρόνια που βργήκε αυτή η φωτογραφία. Θα πρέπει να ήμουν 2 με 3 χρονών. Πιθανότατα να ήταν χειμώνας διότι φοράω ένα μάλλινο μπλουζάκι. Το θέμα δεν είναι το πότε βγήκε η φωτογραφία αλλά το τι κοιτούσα τότε, τι σκεφτόμουν. Μήπως έβλεπα το μέλλον μου σαν μια ταινία; Σε λίγα χρόνια θα αρχίσω σχέδιο και κολυμβητήριο. Ένα χρόνο μετά θα κάνω δειλά δειλά τα βήματά μου προς την κοινωνία αφού θα αρχίσω το σχολείο, το γυμνάσιο και το λύκειο. Θα αποκτήσω φίλους, παρέες, παιδικούς και εφηβικούς έρωτες. Χάρης στη ζωγραφική και στο σχέδιο θα περάσω σε μια σχολή που θα την λατρέψω και θα μου δώσει την ευκαιρία να λάβω μέρος σε ένα ιστορικό γεγονός που έγινε αυτές τις μέρες στη χώρα μας. Παράλληλα όσο σπουδάζω και θα δουλεύω θα ζήσω πολλούς έρωτες και πάθη. Ίσως γνωρίσω την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου η οποία όμως θα με προδώσει μέσα από λάθη και ανοησίες. Αυτό θα με κάνει να αναγεννηθώ μέσα από την στάχτη πιο δυνατός και να ατενίζω το μέλλον όπως το κοιτάω τώρα μπροστά στο φακό ενός άγνωστου σε μένα φωτογράφου που για χάρη των δικών μου στήθηκα να φωτογραφηθώ ώστε να με κορνιζάρουν και να με κρεμάσουν με περηφάνια πάνω στο τοίχο του δωματίου μου. Ίσως να μην σκεφτόμουν όλα αυτά και απλά να είχα αυτό το αθώο και αγνό βλέμμα. Να κοιτούσα κάπου αδιάφορα με τη σκέψη πότε θα ξαναφάω ή τι ώρα θα κοιμηθώ. Πάντως πιστέυω πως θα νιωθα πολύ περήφανος γνωρίζοντας πως σε 25 χρόνια θα χω τη φωτογραφία αυτή μπροστά μου έχοντας εμπλουτίσει το μυαλό μου γνώσεις, εμπειρίες, συναισθήματα, εικόνες, μυρωδιές, μουσική, έρωτες και θα νιώθω πλήρης και ώριμος άντρας που πλέον κοιτάω το μέλλον με άλλο βλέμμα. Ίσως το ίδιο με αυτό που έχω στη φωτογραφία εδώ...

Είμαι γάιδαρος... παρκάρω όπου θέλω - Ραφήνα

Απαράδεκτος...

Η πιο αληθινή στιγμή στην αποψινή βραδιά

Θα θεωρήσω ψεύτη όποιον δε λύγισε σ' αυτή τη στιγμή της τελετής μνήμης του Michael Jackson. Ο αγαπημένος του αδελφός Jermaine Jackson του αφιερώνει μπροστά στο φέρετρο το αγαπημένο του τραγούδι. Γιατί ίσως στις δύσκολές στιγμές πρέπει να χαμογελάμε...

Α ρε πατέρα... Εις ανώτερα...

Εκτός από πετυχημένος καπετάνιος πλέον είναι και πετυχημένος ερασιτέχνης ηθοποιός. Συγχαρητήρια πατέρα...

Μέχρι που μπορείς να φτάσεις για ένα όνειρο...

Πρώτα απ' όλα τι είναι το όνειρο, γιατί έχουμε ανάγκη να ονειρευόμαστε, τι μας κάνει να θέτουμε συνέχεια στόχους και τι μας δίνει δύναμη για να τους πραγματοποιήσουμε. Είναι ερωτήματα που πολλές φορές κάθομαι και θέτω στον εαυτό μου όταν βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο. Πολλές φορές κάνουμε όνειρα αλλά εμφανίζεται ένας τρίτος παράγοντας και τα καταστρέφει ή τα αφήνει στη μέση. Εκεί πρέπει να βρούμε την δύναμη μας και μέσα από την στάχτη να αναγεννηθούμε και να κυνηγήσουμε τον ίδιο στόχο ή αν δούμε πως η επίτευξη του είναι αδύνατη να θέσουμε έναν νέο... Τα όνειρα μας βοηθάνε να ζούμε. Μας δίνουν ένα νόημα ζωής. Θα κοιμηθώ απόψε για να ονειρευτώ και θα ξυπνήσω το πρωί για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Έτσι αποκτούμε μια πορεία μέσα στη ζωή με επιτεύξεις και όνειρα. Οπότε διαπιστώνουμε με τον καιρό πως ο χρόνος μας δεν πήγε χαμένος. Πολλές φορές αναλογίζομαι τι έχω πετύχει στη ζωή μου. Με πιάνει ένας πανικός αλλά κοιτώντας πίσω διαπιστώνω πως για την ηλικία μου και τα περιθώρια που είχα έχω πετύχει πολλά πράγματα. Αν τα βάλω κάτω και σας ρωτήσω να μου πείτε πόσο χρονών με κάνετε με τα όσα έχω ζήσει και πραγματοποιήσει θα με υπολογίσετε μερικά χρόνια παραπάνω. Δεν κορδώνομαι, απλά προσπαθώ να δω κατά πόσο έχω πετύχει κάποιους στόχους και ίσως αυτό μου δώσει δύναμη για να κυνηγήσω και άλλους...Άρα την δύναμη την παίρνουμε μέσα από επιτεύξεις στόχων. Γιατί όμως κάνουμε όνειρα; Δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε; Πιστεύω πως από την φύση μας είμαστε εγωιστές. Καταφέρνουμε κάτι και παράλληλα κυνηγάμε κάτι καλύτερο. Είναι επίπεδα. Στηρίζεσαι δυνατά σε ένα για να πάς σε ένα μεγαλύτερο και καλύτερο σκαλοπάτι σκαλοπάτι. Το ίδιο ισχύει και στον έρωτα; Διότι και στον έρωτα όνειρα κάνεις. Να ισχύει και κει. Είναι μέρχι να βρεις το καλύτερο. Και αν βρεις το καλύτερο και δε τα καταφέρεις τι κάνεις; Αν βρεθείς σε μια κορυφή πάνω από τα σύννεφα θα διαπιστώσεις πως υπάρχουν και άλλες, όχι πολλές και συνήθως καθόλου κοντινές. Αν εκείνη η κορυφή που είσαι δεν είναι φιλόξενη θα πρέπει να κατέβεις πάλι χαμηλά για να πάς στην άλλη αλλά θα θες πολύ δρόμο μέχρι εκεί και υπομονή. Απλά δε πρέπει να απογοητευόμαστε για τίποτα. Όλα βρίσκουν τον δρόμο τους αρκεί να κάνουμε όνειρα. Διότι το όνειρο είναι ένας στόχος. Ίσως έχουν την ίδια σημασία. Απλά σε ένα επίσημο έγγραφο μιας εταιρίας πχ δε μπορούν να πουν όνειρο μας είναι... αλλά στόχος μας είναι. Όμως για εμάς τους απλούς πολίτες αυτής της κοινωνίας που ζούμε, η λέξη που μας αντιστοιχεί είναι το όνειρο, το ονειρεύομαι και κάθε λέξη που χει αυτό για ρίζα. Μακάρι όλοι να πραγματοποιούσαμε τα ονειρά μας και το μακάρι δε το λέω επειδή δε μπορούν να πραγματοποιηθούν αλλά γιατί δε προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν. Διότι πολλοί ονειρεύονται και μένουν ώς εκεί στο όνειρο. Μερικοί το κυνηγάνε και λίγοι φτάνουν στη ολοκλήρωση τους. Και για να φτάσουν εκεί χρειάζονται πίστη. Όχι θρησκευτική πίστη, μη τρελαθούμε. Πίστη στον εαυτό τους διότι η προσωπικότητα μας και ο εαυτός μας είναι η μόνη πίστη. Και αφού σας ζάλισα με τις πρωινές μου κυριακάτικες φιλοσοφίες σας προσφέρω ένα βιντεάκι που μέσα σε λίγα λεπτά παρουσιάζει τα όσα σας ανέφερα από πάνω. Το θέμα είναι πόσα θες να θυσιάσεις για να φτάσεις στον σκοπό σου...

Το Φάντασμα του Michael Jackson;;;;

Το βίντεο αυτό προβλήθηκε σε απευθείας σύνδεση στην εκπομπή του Larry King καθώς ο δημοσιογράφος παρουσίαζε την κατοικία του Michael Jackson. Τι είναι όμως αυτό που φαίνεται στο βάθος του διαδρόμου;;; Η φήμες οργιάζουν καθώς πολλοί λένε πως είναι το φάντασμα του τραγουδιστή το οποίο περιφέρεται μέσα στο σπίτι...

Απορία Νο 3

Η απορία μου είναι η εξής... Περνάμε τελικά οικονομική κρίση ή ο ιδιοκτήτης αυτού του ξενοδοχείου είναι στον κόσμο του. Και το θέμα είναι πως οι περιοχές που έχω δει αυτή τη διαφημιστική ταμπέλα είναι το Μενίδι και ο Πειραιάς...