Η γωνιακή πολυκατοικία της Δημητρακοπούλου 68 (Κουκάκι)

Σήμερα πέρασα από την παλιά μου γειτονιά το Κουκάκι. Εκεί πέρασα τα καλύτερα φοιτητικά μου χρόνια. Η συγκεκριμένη πολυκατοικία ήταν η αρχή και το τέλος ενός πολύ σημαντικού κύκλου στη ζωή μου. Ο κύκλος αυτός έκλεισε με την μετακόμιση και του τελευταίου μέλους μιας μικρής κοινότητας που είχε δημιουργηθεί εκεί μέσα. Εγώ νοίκιασα το γωνιακό διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο. Στον τρίτο από πάνω μου έμενε η Βιργινία η οποία έφυγε νωρίς διότι είχε πάρει το πτυχίο της και επέστρεψε Χανιά. Στον πρώτο όροφο έμενε η φίλη μου και συμφοιτήτρια μου Στέλλα. Με τα παιδιά δεθήκαμε αμέσως και οι στιγμές που έζησα εκεί έμεινα αξέχαστες. Δε θα ξεχάσω το άγχος μου με την Βιργινία όταν δίναμε μαζί γαλλικά για Α5 και Α6, όταν ανέβαινα σπίτι της για να ακούσουμε Depeche Mode και να φύγουμε μετά καπάκι στο Club 22 που είχε αφιέρωμα σ' αυτούς, με την Στέλλα που είχαμε ανταλλάξει με τον καιρό κλειδιά μ' αποτέλεσμα να είμαστε ιδιοκτήτες δύο σπιτιών, ανέβαινε πάνω να μου πάρει τη ζάχαρή μου, κατέβαινα να της πάρω CD, ανέβαινε να πάρει κανένα βιβλίο μου και γω να παίξω με τον Πλούτωνα (το γατί). Δε θα ξεχάσω μια φορά που με τρόμαξε λέγοντάς μου να κατέβω επειγόντως κάτω. Τρομαγμένος άνοιξα την πόρτα πιστεύοντας πως έγινε κάτι τρομερό για να διαπιστώσω πως έφτιαξε το πρώτος της ρακόμελο και ήθελε να το πιούμε όλο μαζί. Το σπίτι μου τώρα. Το σπίτι μου είχε γίνει στέκι της σχολής μου, μαζευόμασταν όλοι για να διαβάσουμε για τις εξετάσεις, για να δούμε dvd, να δούμε την εθνική Ελλάδος και τον Ολυμπιακό, να τα πιούμε και να κάνουμε παρτάκια και πολλές φορές χωρίς να ρωτάνε εμένα. Χαλάλι τους. Είναι στιγμές που δε πρόκειται να ξαναζήσω. Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι τυχερός που τις έζησα. Ένα από τα σημεία του σπιτιού που λάτρευα ήταν το μπαλκόνι διότι κοιτούσε σε κεντρικό δρόμο με πολύ κίνηση και παρατηρούσα τους περαστικούς. Τότε μου είχε κολλήσει και είχα κρεμάσει μια σημαία του Ολυμπιακού από το μπαλκόνι η οποία φαινόταν απο πολύ μακριά. Αυτό που μου άρεσε ήταν πως την ιδέα αυτή την συνέχισαν και άλλοι γείτονες και είχε γεμίσει εκείνο το τμήμα του δρόμου με σημαίες. Μετά από δύο χρόνια μετακόμισα. Όμως στην πολυκατοικία συνέχιζα και πήγαινα αφού έμενε ακόμα η Στέλλα οπότε δεν είχε κοπή η σχέση μου με το κτίριο αυτό. Όμως όλα τα ωραία τελειώνουν. Δεν είναι λίγες μέρες που η Στέλλα μετακόμισε και έτσι η πολυκατοικία έχασε την κοινότητα αυτή. Μια κοινότητα τόσο ζωντανή και σημαντική για μας αλλά πολύ μικρή σε σχέση με το Κουκάκι και πολύ ασήμαντη σε σχέση με όλη την Αθήνα. Όμως αυτή η κοινότητα με άλλαξε, με εμπλούτισε με εμπειρίες όμορφες στιγμές, μουσικές λογοτεχνικές και κινηματογραφικές γνώσεις και με ωραίες βραδινές συζητήσεις με τουσ φίλους μου και συμφοιτητές μου. Τώρα όποτε περνάω έξω από αυτή τη πολυκατοικία θυμάμαι τις όμορφες αυτές στιγμές και τις και αναπολώ τα φοιτητικά μου χρόνια. Τελικά αυτά είναι η καλύτερη περίοδος μας.

Η φωτογραφίες με την σειρά δείχνουν: Παρτάκι στης Στέλλας το σπίτι, διάβασμα στης Στέλλας το σπίτι πάλι, διάβασμα στο σπίτι μου μαζί με τον Κώστα και εγώ με την Μαίρη μπροστά απο το θρυλικό βιτρό του σπιτιού μου με την Παναγία (το οποίο με τρόμαζε τόσο που το κάλυψα με μια αφίσα με αποτέλεσμα ο Δημήτρης να μου την μπαίνει συνέχεια). Παλιές καλές στιγμές...