Σήμερα θα ταξιδ;eψουμε στο 1966 για να ακούσουμε ένα καταπληκτικό κομμάτι της τζαζ μουσικής. Μιλάμε για το Take Five του Dave Brubeck το οποίο γνώρισε πολλές διασκευές ακόμα και από το συνεργάτη του συνθέτη Paul Desmond με ανατολίτικους πειραματισμούς.
Αυτό το κομμάτι είναι για μένα η κορύφωση της τζαζ μουσικής διότι να συνδυάζει όλα. Από πειραματισμούς μέχρι αναρχία. Όμως το αποτέλεσμα που βγάζει είναι κάτι παραπάνω από αριστουργηματικό. Από τη στιγμή που πρωτοακούστηκε θεωρήθηκε κλασσικό. Πολλές φορές με ρωτάνε τι είναι αυτό που σ' αρέσει στη τζαζ μουσική και ακούς συνέχεια. Εκείνη τη στιγμή βάζω αυτό το κομμάτι στο μυαλό μου και βάση της μελωδίας του αρχίζω και εξηγώ. Η τζαζ μουσική είναι από μόνη της ένα είδος μουσικής για να μην αρέσει σε όλους. Κυνηγάει τα πιο ευαίσθητα αυτιά, ίσως τα αυτιά που μπορούν να αποδεχτούν ένα συνονθύλευμα μουσικών μελωδιών από διαφορετικά μουσικά όργανα και με μια σωστή αποκωδικοποίηση μέσα στο μυαλό να βγάζουν ένα αποτέλεσμα διαφορετικό για κάθε ακροατή. Γι' αυτό αν είσαι λάτρης της τζαζ μουσικής είσαι φανατικός μ' αυτήν και αν δε μπορείς να την καταλάβεις την μισής. Και μ' αρέσει που όλοι οι ακροατές παίρνουν μία από τις δύο φανατικές στάσεις απέναντι της, ή την αγαπούν ή την μισούν. Ευτυχώς ποτέ δε τους φαίνεται αδιάφορη και αυτό της δίνει μια αξία. Τι γίνεται όμως όταν συνδυάζουμε ένα πολύ καλό τζάζ κομμάτι με ένα πετυχημένο και έξυπνο video art ; Για μένα δημιουργείται ένα θαύμα. Κάτι τέτοιο ρίσκαρε να κάνει και η γνωστή εταιρία κινουμένων σχεδίων PIXAR και τα κατάφερε περίφημα. Απολαύστε το βίντεο αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου