Ονειροπόλος;...

Πάνε 23 χρόνια που βργήκε αυτή η φωτογραφία. Θα πρέπει να ήμουν 2 με 3 χρονών. Πιθανότατα να ήταν χειμώνας διότι φοράω ένα μάλλινο μπλουζάκι. Το θέμα δεν είναι το πότε βγήκε η φωτογραφία αλλά το τι κοιτούσα τότε, τι σκεφτόμουν. Μήπως έβλεπα το μέλλον μου σαν μια ταινία; Σε λίγα χρόνια θα αρχίσω σχέδιο και κολυμβητήριο. Ένα χρόνο μετά θα κάνω δειλά δειλά τα βήματά μου προς την κοινωνία αφού θα αρχίσω το σχολείο, το γυμνάσιο και το λύκειο. Θα αποκτήσω φίλους, παρέες, παιδικούς και εφηβικούς έρωτες. Χάρης στη ζωγραφική και στο σχέδιο θα περάσω σε μια σχολή που θα την λατρέψω και θα μου δώσει την ευκαιρία να λάβω μέρος σε ένα ιστορικό γεγονός που έγινε αυτές τις μέρες στη χώρα μας. Παράλληλα όσο σπουδάζω και θα δουλεύω θα ζήσω πολλούς έρωτες και πάθη. Ίσως γνωρίσω την μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου η οποία όμως θα με προδώσει μέσα από λάθη και ανοησίες. Αυτό θα με κάνει να αναγεννηθώ μέσα από την στάχτη πιο δυνατός και να ατενίζω το μέλλον όπως το κοιτάω τώρα μπροστά στο φακό ενός άγνωστου σε μένα φωτογράφου που για χάρη των δικών μου στήθηκα να φωτογραφηθώ ώστε να με κορνιζάρουν και να με κρεμάσουν με περηφάνια πάνω στο τοίχο του δωματίου μου. Ίσως να μην σκεφτόμουν όλα αυτά και απλά να είχα αυτό το αθώο και αγνό βλέμμα. Να κοιτούσα κάπου αδιάφορα με τη σκέψη πότε θα ξαναφάω ή τι ώρα θα κοιμηθώ. Πάντως πιστέυω πως θα νιωθα πολύ περήφανος γνωρίζοντας πως σε 25 χρόνια θα χω τη φωτογραφία αυτή μπροστά μου έχοντας εμπλουτίσει το μυαλό μου γνώσεις, εμπειρίες, συναισθήματα, εικόνες, μυρωδιές, μουσική, έρωτες και θα νιώθω πλήρης και ώριμος άντρας που πλέον κοιτάω το μέλλον με άλλο βλέμμα. Ίσως το ίδιο με αυτό που έχω στη φωτογραφία εδώ...