Κάνω μία παύση της παρουσίασης του άλμπουμ των Pink Floyd The Wall, για να σας ευχηθώ καλό μήνα. Ο Μάιος έφυγε δυναμικά ρίχνοντας όλο το βάρος στον Ιούνιο, ο οποίος πλέον πρέπει να φανεί αντάξιος του προηγούμενου μήνα στο ξεσηκωμό των Νεοελλήνων απέναντι στο καθεστώς που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στον τόπο μας.
Είναι αρκετοί φίλοι μου που με έχουν ρωτήσει γιατί δε γράφω κάτι πάνω στο θέμα των Αγανακτισμένων και γιατί δε παίρνω θέση. Νομίζω πως το άκουσμα και μόνο των κομματιών αυτού του δίσκου δίνει την ώθηση στον κόσμο να βγει στους δρόμους. Εξάλλου δε μ' αρέσει να επαναλαμβάνω τα όσα γράφουν και τα υπόλοιπα ιστολόγια.
Ποιές είναι όμως οι εντυπώσεις μου από όλο αυτό το κίνημα; Απολύτως θετικές. Πριν μία βδομάδα ακριβώς χλεύασα την ιδέα πως οι Έλληνες ξύπνησαν. Πίστευα (και πιστεύω ακόμα) πως ξεσηκωθήκαμε όχι επειδή έτσι πρέπει να γίνει αλλά επειδή μας την είπαν οι γείτονες και έπρεπε να αντιδράσουμε. Κατέβηκα την προηγούμενη Τετάρτη για να δω μόνος μου το τι συμβαίνει. Μία αγνή προσέλευση ανθρώπων όλων των ειδών και διαφόρων κοινωνικών θέσεων οι οποίοι είχαν μία κοινή βάση. Δεν γίνανε επεισόδια, δεν υπήρξαν κόμματα, δεν υπήρχαν συμφέροντα. Ενθουσιάστηκα με όλο αυτό το γεγονός που διαδραματιζόταν μπροστά μου. Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα να είμαι παρόν σε κάθε συγκέντρωση.
Χθες όμως η μέρα ήταν ξεχωριστή. Χιλιάδες άνθρωποι άκουσαν τον μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη ο οποίος εδωσε το σύνθημα για επανάσταση κοινωνική. Πρώτη φορά εγκλωβίστηκαν οι πολιτικοί μέσα στη Βουλή και δε μπορούσαν να φύγουν. Δυστυχώς δεν είδαμε ελικόπτερα. Όμως δεν αργούν να ρθουν και αυτά. Η Πέμπτη εξάλλου είναι κοντα...
Οπότε καλή συνέχεια στον αγώνα...
Από αύριο συνεχίζω το δεύτερο μέρος του θρυλικού δίσκου The Wall.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου