«Όποιος με κοιτάει…»

Πόσες φορές στο δρόμο έχουμε προσπεράσει έναν χρήστη που τρεκλίζει ή κοιτάμε αηδιασμένοι έναν ναρκομανή που μας ζητάει ψιλά; Πόσες φορές κλείνουμε την μύτη μας από την δυσοσμία που έχουν μερικοί…
Δε κατηγορώ κανέναν διότι και εγώ δρω έτσι. Σήμερα όμως έζησα κάτι που με ταρακούνησε. Ήμουν στο μετρό όταν μπήκαν μέσα δύο ναρκομανείς. Κάτσανε σε δυο καρέκλες και άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που ήδη καθόντουσαν στις διπλανές θέσεις σηκώθηκαν και πήγαν προς τις πόρτες μέχρι να φτάσουν στο προορισμό τους. Εγώ ήμουν όρθιος από πίσω τους και άκουγα διάφορα πράγματα που μουρμουρίζανε. Πίστευα πως δεν είχαν συνείδηση εκείνη τη στιγμή λόγω της κατάστασής τους. Μέχρι τη στιγμή που ο ένας λες και ξύπνησε άρχισε να λέει στον φίλο του «Εγώ κάποτε όποτε έμπαινα κάπου ή όταν έκανα κάτι όλοι μου βγάζανε το καπέλο…Τώρα όποιος με κοιτάει κόβει λάσπη…». Σάστισα. Δε γίνεται να το πει κάποιος έτσι εύκολα αυτό. Γύρισα και κοίταξα προς την μεριά του. Πρώτη φορά που είδα ναρκομανή να χει πιο καθαρό βλέμμα και από έναν ‘υγιή’ άνθρωπο. «Τώρα όποιος με βλέπει κόβει λάσπη…» επανέλαβε. Δυστυχώς είχα φτάσει στον προορισμό μου και δε μπορούσα να ακούσω τη συνέχεια από την ιστορία του.
Όμως με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα. Όλοι τους λυπόμαστε και όλοι τους κατηγορούμε. Ίσως κυνηγάμε ένα μαύρο πρόβατο, ένα εξιλαστήριο θύμα ώστε ρίχνουμε όλο το κόμπλεξ και τις φοβίες μας πάνω του ώστε να ρίχνουμε τις ευθύνες της σημερινής κοινωνικής κατάντιας πάνω τους και έτσι να χουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
Ως πότε όμως. Ποιος θα τους αφουγκραστεί; Να μάθει από τα λάθη τους ώστε να αποτρέψει νέο κόσμο να το κάνει. Προχθές έβλεπα μια συνέντευξη στο κανάλι Foxlife. Ένας δημοσιογράφος έλεγε με περηφάνια πως όταν ρώτησε έναν ροκ σταρ τι άποψη έχει για τα ναρκωτικά εκείνος του είπε δοκίμασε τα όλα… Ακόμα και την ηρωίνη;… ακόμα και αυτήν.
Πως γίνεται να παρουσιάζουμε τέτοια πρότυπα και ταυτόχρονα να καταδικάζουμε τα θύματα όλης αυτής της κατάστασης; Αντί να πούμε στον δημοσιογράφο και στο ροκ σταρ να το βουλώσουν με τις μαλακίες που λένε τα βάζουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Ανθρώπους οι οποίοι είχαν κάποια όνειρα, κάποιες φιλοδοξίες, κάποιους έρωτες, κάποιους στόχους τα οποία όλα σβήνουν μαζί με την φλόγα που βλέπουμε να αχνοφαίνεται στο βλέμμα τους…
Ντροπή μας. Και βάζω και γω τον εαυτό μου σε αυτή τη ντροπή διότι κανένας μας δεν έχει κάνει κάτι… απλά καταδικάζουμε… απλά κρίνουμε… και σαν δειλοί όπως είπε και το παλικάρι κόβουμε λάσπη….