Είχα θέσει σαν σκοπό κάθε Κυριακή να γράφω ένα κείμενο που να συσχετίζεται με τη κυριακάτικη ανάγνωση των εφημερίδων μου. Έλεγα να κανα την αρχή με αυτό το σαββατοκύριακο όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Μπορεί να έχετε αποκτήσει μια θετική εικόνα μέσα από τα κείμενά μου. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Έχω κάνει τραγικά λάθη λόγω εγωισμό, λόγω έλλειψης ψυχραιμίας διώχνοντας άτομα που αγαπάω και πάνω απ’ όλα που με αγαπάνε και μου έχουν προσφέρει πολλά. Αποφάσισα να αλλάξω. Ήδη έχω κάνει κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά μου και θα συνεχίσω μέχρι να τα ξανακερδίσω. Αποφάσισα λοιπόν για αυτήν την εβδομάδα όσο αφορά το blog να δημοσιεύσω διάφορες ιστορίες που συσχετίζονται με έναν άνθρωπο που πλήγωσα πάρα πολύ και τον έμπλεξα σε κάποιες καταστάσεις χωρίς να λαμβάνω υπόψη μου αυτά που περνάει. Ελπίζω μέσα από τις δημοσιεύσεις αυτές να απαλύνω τον πόνο που του προκάλεσα και τον πόνο που νιώθω τώρα εγώ… είναι ιστορίες με ανθρώπους που νίκησαν τον καρκίνο. Και επειδή και το συγκεκριμένο άτομο τον κέρδισε θέλω να του δείξω πως δεν είναι μόνο και θα θελα πολύ να το βοηθήσω και να του σταθώ όπως προσπάθησα τον Σεπτέμβρη όταν και διαπιστώθηκε πως είχε καρκίνο στις σάλπιγγες. Θα δημοσιεύσω λοιπόν την πρώτη ιστορία που είναι από την κυρία Αιμιλία Μενούνου:
«Ήταν το 2004 όταν ένιωσα κουρασμένη, σκέφτηκα ότι… γερνούσα. Οι εξετάσεις όμως έδειξαν λέμφωμα στον σπλήνα. Αρχικά το πήρα θετικά, πίστευα ότι θα το ξεπεράσω, το πήρα σαν κρυολόγημα. Μετά ξεκίνησε η ταλαιπωρία. Συνάντησα άριστους επιστήμονες και ανθρώπους, κακούς ανθρώπους αλλά καλούς γιατρούς, όπως και σκέτα καθάρματα που απαίτησαν χρήματα για να κάνουν το καθήκον τους.
Μετά την εγχείρηση ξεκίνησα χημειοθεραπεία. Κόστιζαν 2.500 ευρώ η μία, δέκα συνολικά. Στο τρίμηνο έβγαλα εξόγκωμα στο πόδι. Δεν ήταν μετάσταση αλλά ένας λεμφαδένας που ξέφυγε από τη χημειοθεραπεία. Νέες ακτινοβολίες στον Ευαγγελισμό πια, στο πρόγραμμα όπου πήγαιναν όσοι δεν έχουν να πληρώσουν 2.500 ευρώ. Χημειοθεραπείες… πιστολιές, πολύ δυνατές. Τότε απέκτησα ευαισθησία, έκλαιγα και ένιωθα ότι η γιατρός με κακομεταχειριζόταν ψυχολογικά. Έκανα την χαζή ερώτηση, που όμως για μια γυναίκα σε αυτή τη ψυχολογική κατάσταση μοιάζει λογική: ¨Θα μου πέσουν τα μαλλιά¨. Η απάντηση απότομη:¨βέβαια. Ήδη τα έχετε χάσει. Είστε πολύ κοντά στον θάνατο¨.
Πάγωσα. Βγήκα στο πάρκο και έκλαιγα στο παγκάκι. Σκεφτόμουνα να πέσω στη θάλασσα. Ένιωθα ότι μπήκα σε μια ξεχωριστή κατηγορία: αυτή των μελλοθανάτων. Λίγο πριν από την τελική πτώση, όμως πείσμωσα. Είπα ότι πρέπει να αντεπεξέλθω, όχι επειδή φοβόμουν τον θάνατο, αλλά για να είμαι δίπλα στο γιο μου και τον εγγονό μου όταν με χρειαστούν.
Βλέπεις την ασθένεια να σε αλλάζει. Όταν αποφάσισα να φορέσω περούκα έζησα τη χειρότερη στιγμή, αλλά και τον πάτο όπου πάτησα – και – ανέβηκα. Μια κυρία με ρώτησε στο δρόμο που κουρεύομαι, διότι της άρεσαν τα μαλλιά μου. Στον ευαγγελισμό της απάντησα, περούκα είναι, έχω καρκίνο. Και όμως εκείνο το αθώο κομπλιμέντο με ανέβασε ψυχολογικά.»
Ήδη ξαναδιαβάζοντας την ιστορία νιώθε μεγάλη ντροπή που έναν δικό μου άνθρωπο ζώντας ακόμα αυτή τη κατάσταση τον στεναχώρεσα… οι ιστορίες συνεχίζονται….
«Ήταν το 2004 όταν ένιωσα κουρασμένη, σκέφτηκα ότι… γερνούσα. Οι εξετάσεις όμως έδειξαν λέμφωμα στον σπλήνα. Αρχικά το πήρα θετικά, πίστευα ότι θα το ξεπεράσω, το πήρα σαν κρυολόγημα. Μετά ξεκίνησε η ταλαιπωρία. Συνάντησα άριστους επιστήμονες και ανθρώπους, κακούς ανθρώπους αλλά καλούς γιατρούς, όπως και σκέτα καθάρματα που απαίτησαν χρήματα για να κάνουν το καθήκον τους.
Μετά την εγχείρηση ξεκίνησα χημειοθεραπεία. Κόστιζαν 2.500 ευρώ η μία, δέκα συνολικά. Στο τρίμηνο έβγαλα εξόγκωμα στο πόδι. Δεν ήταν μετάσταση αλλά ένας λεμφαδένας που ξέφυγε από τη χημειοθεραπεία. Νέες ακτινοβολίες στον Ευαγγελισμό πια, στο πρόγραμμα όπου πήγαιναν όσοι δεν έχουν να πληρώσουν 2.500 ευρώ. Χημειοθεραπείες… πιστολιές, πολύ δυνατές. Τότε απέκτησα ευαισθησία, έκλαιγα και ένιωθα ότι η γιατρός με κακομεταχειριζόταν ψυχολογικά. Έκανα την χαζή ερώτηση, που όμως για μια γυναίκα σε αυτή τη ψυχολογική κατάσταση μοιάζει λογική: ¨Θα μου πέσουν τα μαλλιά¨. Η απάντηση απότομη:¨βέβαια. Ήδη τα έχετε χάσει. Είστε πολύ κοντά στον θάνατο¨.
Πάγωσα. Βγήκα στο πάρκο και έκλαιγα στο παγκάκι. Σκεφτόμουνα να πέσω στη θάλασσα. Ένιωθα ότι μπήκα σε μια ξεχωριστή κατηγορία: αυτή των μελλοθανάτων. Λίγο πριν από την τελική πτώση, όμως πείσμωσα. Είπα ότι πρέπει να αντεπεξέλθω, όχι επειδή φοβόμουν τον θάνατο, αλλά για να είμαι δίπλα στο γιο μου και τον εγγονό μου όταν με χρειαστούν.
Βλέπεις την ασθένεια να σε αλλάζει. Όταν αποφάσισα να φορέσω περούκα έζησα τη χειρότερη στιγμή, αλλά και τον πάτο όπου πάτησα – και – ανέβηκα. Μια κυρία με ρώτησε στο δρόμο που κουρεύομαι, διότι της άρεσαν τα μαλλιά μου. Στον ευαγγελισμό της απάντησα, περούκα είναι, έχω καρκίνο. Και όμως εκείνο το αθώο κομπλιμέντο με ανέβασε ψυχολογικά.»
Ήδη ξαναδιαβάζοντας την ιστορία νιώθε μεγάλη ντροπή που έναν δικό μου άνθρωπο ζώντας ακόμα αυτή τη κατάσταση τον στεναχώρεσα… οι ιστορίες συνεχίζονται….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου