Πολλές φορές περνάμε μέσα από εντάσεις, νεύρα και δύσκολες καταστάσεις. Αν όμως κάτι ξεφεύγει από τα όρια του σε κάνει να αναλογιστείς παλιά σκηνικά που για κλάσματα δευτερολέπτου ή εκατοστού δεν σου έγιναν μοιραία για την ίδια σου την ζωή. Την Παρασκευή έζησα ένα σκηνικό πολύ έντονο και άσχημο που με έκανε να κλειστώ στο σπίτι και να σκέφτομαι διάφορα.
Έτσι θυμήθηκα ένα γεγονός το οποίο θα θελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας, το οποίο εκείνη τη στιγμή δε το συνειδητοποίησα αλλά μετά έτρεμα για μέρες και ακόμα κάποια βράδια ξυπνάω ιδρωμένος γιατί το ξαναζώ.
Ήμουν μαθητής λυκείου. Στη Χίο όλοι είχαμε και από ένα μηχανάκι. Όσο πιο καινούργιο και γρήγορο τόσο πιο πολύ μούρη πουλούσες και πιο εύκολα χτυπούσες γκόμενα. Εγώ είχα συμβιβαστεί με ένα στογγυλοφάναρο παπάκι το οποίο όσο και να το κοιτούσα με μισό μάτι στην αρχή άλλο τόσο το λάτρεψα στην πορεία τόσο για την ιστορία του που είχε όσο και το ότι πλέον είχε συνδυαστεί μαζί μου τόσο το 80ς στυλάκι του όσο και ο θόρυβος που έκανε η παλιά του εξάτμιση.
Μια φορά πήγαινα στο σπίτι ενός φίλου. Είχα αργήσει πολύ και με περιμένανε όλοι στο μπαλκόνι να τα πούμε με θέα το λιμάνι της Χίου. Κατά την διαδρομή μου προς το σπίτι είδα ένα απορριμματοφόρο που μου έφραζε το δρόμο. Ήταν κάθετο στο δρόμο μου μιας και εκεί είχε μια διασταύρωση. Το μηχάνημα είχε σηκώσει ήδη τον κάδο και τον άδειαζε. Είχε ακριβώς από κάτω ένα άνοιγμα όπου μπορούσα να περάσω. Εγω βιαζόμουν πολύ και το είδε ο ένας εργαζόμενος ο οποίος μου έκανε σήμα να περάσω από κει κάτω. Τον κοίταξα παράξενα και ξεκίνησα. Ωστόσο ο άλλος δεν είδε την συνεννόηση αυτή και ήταν εκείνος που χειριζόταν το μοχλό. Ξεκίνησα και όταν έφτασα από κάτω από τον κάδο άκουσα το θόρυβο που κάνουν τα οχήματα όταν κατεβάζουν τους κάδους πάλι στο δρόμο. Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο κόσμος κοκαλώνει και την πατάει. Εγώ τελείως ασυναίσθητα άνοιξα το γκάζι. Ένιωσα την ρόδα του κάδου να μου χαϊδεύει την πλάτη αφού πλέον είχα περάσει και τον άλλον εργαζόμενο δικαιολογημένα να με βρίζει. Δε γύρισα να ζητήσω συγνώμη μιας και εκείνος τρόμαξε με το σκηνικό αυτό, και αυτό επειδή δεν συνειδητοποίησα το γεγονός. Είχα σαστίσει. Τελείως μηχανικά έφτασα στο σπίτι του παιδιού. Ανέβηκα στο διαμέρισμα του και βγήκα στο μπαλκόνι που ήταν και οι υπόλοιποι σαν τα μη τρέχει τίποτα. Το ξέχασα τελείως μόλις άρχισε η κουβέντα, τα πειράγματα και τα γέλια. Το βράδυ όμως στο κρεβάτι το ξανασκεφτόμουν. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ανατρίχιαζα με την ιδέα για το τι πήγα να πάθω. Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι ποια θα ήταν η εξέλιξη αν με είχε πλακώσει με φόρα ο κάδος. Αν θα ήμουν ακόμα ζωντανός, και αν ναι σε τι κατάσταση θα ήμουν, αν θα ζούσα όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που χω περάσει, αν θα είχα όλες αυτές τις εμπειρίες που με έχουν εμπλουτίσει με γνώσεις και πείρα, αν θα έκανα τα όσα λάθη με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν θα γνώριζα τον έρωτα της ζωής, αν θα έκανα ταξίδια, αν θα έπαιρνα πτυχίο, αν θα δούλευα στον χώρο που ονειρευόμουν….
Αν θα εξακολουθούσα να κάνω όνειρα….
Τότε κάθομαι και λέω στον εαυτό μου πόσο τυχερός είμαι και πόσο καλά μου τα έχει φέρει η ζωή. Όποτε γκρινιάζω για ατυχίες σκέφτομαι τέτοιες στιγμές και κοιτάω μπροστά. Και αναρωτιέμαι τι άλλο μου επιφυλάσσει αυτή η ζωή…
Έτσι θυμήθηκα ένα γεγονός το οποίο θα θελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας, το οποίο εκείνη τη στιγμή δε το συνειδητοποίησα αλλά μετά έτρεμα για μέρες και ακόμα κάποια βράδια ξυπνάω ιδρωμένος γιατί το ξαναζώ.
Ήμουν μαθητής λυκείου. Στη Χίο όλοι είχαμε και από ένα μηχανάκι. Όσο πιο καινούργιο και γρήγορο τόσο πιο πολύ μούρη πουλούσες και πιο εύκολα χτυπούσες γκόμενα. Εγώ είχα συμβιβαστεί με ένα στογγυλοφάναρο παπάκι το οποίο όσο και να το κοιτούσα με μισό μάτι στην αρχή άλλο τόσο το λάτρεψα στην πορεία τόσο για την ιστορία του που είχε όσο και το ότι πλέον είχε συνδυαστεί μαζί μου τόσο το 80ς στυλάκι του όσο και ο θόρυβος που έκανε η παλιά του εξάτμιση.
Μια φορά πήγαινα στο σπίτι ενός φίλου. Είχα αργήσει πολύ και με περιμένανε όλοι στο μπαλκόνι να τα πούμε με θέα το λιμάνι της Χίου. Κατά την διαδρομή μου προς το σπίτι είδα ένα απορριμματοφόρο που μου έφραζε το δρόμο. Ήταν κάθετο στο δρόμο μου μιας και εκεί είχε μια διασταύρωση. Το μηχάνημα είχε σηκώσει ήδη τον κάδο και τον άδειαζε. Είχε ακριβώς από κάτω ένα άνοιγμα όπου μπορούσα να περάσω. Εγω βιαζόμουν πολύ και το είδε ο ένας εργαζόμενος ο οποίος μου έκανε σήμα να περάσω από κει κάτω. Τον κοίταξα παράξενα και ξεκίνησα. Ωστόσο ο άλλος δεν είδε την συνεννόηση αυτή και ήταν εκείνος που χειριζόταν το μοχλό. Ξεκίνησα και όταν έφτασα από κάτω από τον κάδο άκουσα το θόρυβο που κάνουν τα οχήματα όταν κατεβάζουν τους κάδους πάλι στο δρόμο. Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ο κόσμος κοκαλώνει και την πατάει. Εγώ τελείως ασυναίσθητα άνοιξα το γκάζι. Ένιωσα την ρόδα του κάδου να μου χαϊδεύει την πλάτη αφού πλέον είχα περάσει και τον άλλον εργαζόμενο δικαιολογημένα να με βρίζει. Δε γύρισα να ζητήσω συγνώμη μιας και εκείνος τρόμαξε με το σκηνικό αυτό, και αυτό επειδή δεν συνειδητοποίησα το γεγονός. Είχα σαστίσει. Τελείως μηχανικά έφτασα στο σπίτι του παιδιού. Ανέβηκα στο διαμέρισμα του και βγήκα στο μπαλκόνι που ήταν και οι υπόλοιποι σαν τα μη τρέχει τίποτα. Το ξέχασα τελείως μόλις άρχισε η κουβέντα, τα πειράγματα και τα γέλια. Το βράδυ όμως στο κρεβάτι το ξανασκεφτόμουν. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ανατρίχιαζα με την ιδέα για το τι πήγα να πάθω. Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι ποια θα ήταν η εξέλιξη αν με είχε πλακώσει με φόρα ο κάδος. Αν θα ήμουν ακόμα ζωντανός, και αν ναι σε τι κατάσταση θα ήμουν, αν θα ζούσα όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που χω περάσει, αν θα είχα όλες αυτές τις εμπειρίες που με έχουν εμπλουτίσει με γνώσεις και πείρα, αν θα έκανα τα όσα λάθη με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο, αν θα γνώριζα τον έρωτα της ζωής, αν θα έκανα ταξίδια, αν θα έπαιρνα πτυχίο, αν θα δούλευα στον χώρο που ονειρευόμουν….
Αν θα εξακολουθούσα να κάνω όνειρα….
Τότε κάθομαι και λέω στον εαυτό μου πόσο τυχερός είμαι και πόσο καλά μου τα έχει φέρει η ζωή. Όποτε γκρινιάζω για ατυχίες σκέφτομαι τέτοιες στιγμές και κοιτάω μπροστά. Και αναρωτιέμαι τι άλλο μου επιφυλάσσει αυτή η ζωή…
Διαβάζοντας αυτή την τραυματική εμπειρία, με παραπέμπεις σε μια προσωπική μου εμπειρία και αναρωτιέμαι το εξής:ποιός θανάτος είνια πιο επώδυνος ο ψυχικός ή ο σωματικός θάνατος??Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συναντήσει το θάνατο μέσα από ένα ατύημα το οποίο θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Ώστόσο, η άλλη μορφή θανάτου δηαλαδή η ψυχική βιώνεται απο ανθρώπους οι οποίοι μαθαίνουν να ζουν κατα αυτό το τρόπο!!Άραγε ποία από τις 2μορφές θα μπορούσε να λυτρώσει τον άνθρωπο??Οπώς διαπιστώνεις, μια προσωπική εμπειρία γεννά σύνθετα αλλά αναπάντητα ερωτήματα όμως αυτές οι δοκιμασίες είναι η απόδιξη της αστείρυτης δυνάμης+θέλησης μας για ζωή!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή