Όταν χορεύουμε με το ζόρι…

Σήμερα όσοι πήγαμε στις δουλειές μας είχαμε ήδη ενημερωθεί για τον μεγάλο σεισμό στην Ιταλία. Όλους μας συγκλόνισε διότι ο καθένας μας έχει από μια τουλάχιστον συνάντηση με τον Εγκέλαδο. Η σχέση μου με τους σεισμούς είναι πολύ περίεργη. Η πρώτη μου γνωριμία μ’ αυτούς ήταν στη Χίο το 1993. Ξύπνησα από διαίσθηση ότι κάτι θα συμβεί και πράγματι μετά από λίγα λεπτά είχαμε μια πολύ ισχυρή δόνηση της τάξης των 6,5 Ρίχτερ. Τουλάχιστον δεν είχε διάρκεια όμως αυτό το βουητό που μου ερχόταν από τα βουνά καθώς και το θρόισμα του δέντρου στην αυλή με είχαν γοητεύσει. Μπορεί να σας φαίνεται παράλογο κι όμως πάντα θαύμαζα τους σεισμούς διότι ήταν απρόσμενοι και πάντα σε πιάνανε στον ύπνο, κυριολεκτικά πολλές φορές. Από τότε τον έζησα πολλές φορές στο νησί μου αλλά ποτέ τόσο ισχυρό όσο το 1993. Ακόμα θυμάμαι τα σχολικά βιβλία μου και τα παιχνίδια που μου ήρθαν στο κεφάλι καθώς και την ανατριχίλα που ένιωσα σε όλο μου το σώμα διότι ζούσα κάτι απρόσμενο που με ακινητοποιούσε μέχρι να σταματήσει. Έχω ζήσει πολλές δύσκολες καταστάσεις όπως σβήσιμο πυρκαγιών στα δάση της Χίου, αντίξοες θαλασσινές συνθήκες με σαπιοκάραβα μεταξύ Σάμου Χίου όμως πιστεύω πως όλα αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε με σεβασμό προς την δύναμη της φύσης όμως τον σεισμό ποτέ. Διότι πολύ απλά δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Ωστόσο όσο τρελό κι αν ακούγεται αυτό πάντα αναζητούσα τον μεγάλο σεισμό που με είχε ανατριχιάσει τότε. Πολλοί φίλοι μου κυρίως Αθηναίοι μου λένε πως δεν έζησα τον σεισμό της Αθήνας γι’ αυτό τα λέω αυτά. Έχουν δίκιο το ξέρω αλλά είναι μια παραξενιά μου. Η αλήθεια είναι πως και ο σεισμός της Χίου ήταν ίδιας κλίμακας με αυτόν της Αθήνας με τη διαφορά πως εμείς δεν είχαμε νεκρούς και έτσι ξεχάστηκε γρήγορα. Πριν κάποια χρόνια ήμουν στο νησί μου μαζί με παρέα σε ένα σημείο του νησιού όπου έχουμε διαπιστώσει ότι όποτε αναλύουμε κάτι ή επικαλούμαστε κάποιο πρόσωπο ή κάποιο γεγονός πάντα κάτι συμβαίνει πάνω στα θέματα που αναπτύσσομε. Ένα βράδυ λοιπόν με μπύρες αναρωτιόμασταν ότι έχει πολύ καιρό να γίνει σεισμός στο νησί. Τότε ένας φίλος πετάχτηκε και είπε πως γενικά η Χίος έχει πολύ καιρό να γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Την επομένη αναχωρούσαμε για Αθήνα μιας και άρχιζε το χειμερινό εξάμηνο στις σπουδές μας. Όταν φτάσαμε Αθήνα μάθαμε πως στο νησί έγινε ισχυρός σεισμός 6,3 Ρίχτερ. Γκαντεμιά λέω για μια μέρα δεν το έζησα. Όμως οι συμπτώσεις δεν έμειναν εκεί. Μέσα στη βδομάδα βρέθηκε το πρώτο σύμπτωμα της νόσου τον πουλερικών στη Χίο (συγκεκριμένα στις Οινούσσες) και γίναμε πρώτο θέμα όχι μόνο στα ελληνικά κανάλια αλλά και στα ευρωπαϊκά καθώς και στον CNN. Την επόμενη βδομάδα ξανάγινε στο νησί σεισμός 6 Ρίχτερ. Πάλι έβριζα την τύχη μου. Από τότε αποφασίσαμε να μη ξανακάνουμε καμία ανάλυση καταστροφολογίας στο μέρος αυτό όπου πηγαίνουμε ακόμα και σήμερα.
Το θέμα είναι πως και τώρα που κατοικώ στην Αθήνα βρίσκομαι πολύ κοντά στον βράχο της Ακρόπολης μ’ αποτέλεσμα να μην αισθάνομαι ποτέ καμία σεισμική δόνηση. Μάλλον αυτός το σεισμός του ’93 με έχει στοιχειώσει και δε θέλει να φύγει από το μυαλό μου ως ο μεγαλύτερος σεισμός που χω ζήσει…
Που θα πάει όμως…
Πάντως θέλω να εκφράσω την θλίψη μου για τον χαμό τόσων ανθρώπων στην Ιταλία καθώς και το δέος της δύναμης που χει η φύση. Ποτέ δε πρέπει να την υποτιμάμε και να την σεβόμαστε.