Ντροπαλό φεγγάρι

Μικρός δεν έχανα κανένα γεγονός που λάμβανε χώρα στον ουρανό είτε ήταν μέρα είτε ήταν νύχτα. Έχουμε έκλειψη ηλίου; Αμέσως μαύριζα γυαλιά με φωτιά για να την δω. Έχουμε έκλειψη σελήνης; Έβαζα ξυπνητήρι για να μη την χάσω. Περνούσε κάποιος κομήτης; Καθόμουν με τις ώρες και τον παρατηρούσα στον ουρανό.
Έτσι και χθες είχαμε το μεγαλύτερο σε μέγεθος φεγγάρι (λες και θα το καταλαβαίναμε παρατηρώντας το). Πήρα λοιπόν το mp3 μου κατέβηκα στον Κεραμικό και από το Μουσείο Μπενάκη άρχισα να ανηφορίζω προς Σύνταγμα. Η βόλτα ήταν όμορφη. Βυθισμένος στις σκέψεις μου και στις μουσικές μου παρακαλούσε να εμφανιστεί μία τρυπούλα ανάμεσα στα σύννεφα και να μπορέσω να διακρίνω το φεγγάρι. Μάταια. Σε όλο το πεζόδρομο του Κεραμικού ψιχάλιζε. Μόλις έφτασα στην Ερμού άρχισα να το βλέπω. Αυτή τη φορά όμως μου το κρύβανε τα κτίρια. Ένιωθα άβολα να σταθώ και να προσπαθώ να το διακρίνω πίσω από τις ταράτσες. Τα αρνητικά της μεγάλης πόλης σκέφτηκα.
Συνέχισα την βόλτα μου μέχρι την πλατεία για να πάρω τις κυριακάτικες εφημερίδες μου και από κει να επιστρέψω σπίτι.
Ίσως σε 18 χρόνια αν βρίσκομαι κάπου αλλού θα προσπαθήσω να σε δω και να σε απολαύσω. Ως τότε θα συνεχίσω να απολαμβάνω την παρέα σου και ας είσαι λίγα χιλιάδες χιλιόμετρα πιο μακριά απ' ότι χθες...