Λίγο πριν μπει η άνοιξη...

Μας είχαν απειλήσει για βροχές, ακόμα και χιόνια. Τελικά η Καθαρά Δευτέρα, τουλάχιστον στο νησί μου ήταν ηλιόλουστη. Αυτό όμως λειτούργησε ως παγίδα. Με βρήκε βαριά κρυωμένο τις υπόλοιπες μέρες.
Ήταν αναμενόμενο μετά από μία τόσο απολαυστική μέρα. Μετά από χρόνια ένιωσα την παιδική χαρά στο να πετάω έναν χαρταετό. Η διαδικασία δεν ήταν εύκολη. Όταν έχεις αφήσει αυτό το άθλημα χρόνια σε αφήνει και αυτό.
Η μεγαλύτερη όμως απόλαυση ήταν η βόλτα στους αγρούς της περιοχής μεταξύ της εκκλησίας Παναγιά Σικελιά και του χωριού Θολοποτάμι το οποίο έγινε γνωστό από την ταινία του Χιώτη σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη "Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων".
Το μάζεμα λουλουδιών ήταν μία διαδικασία που είχα να ζήσω από μικρός όταν με τρέχανε οι δικοί μου για να μαζέψουμε τουλίπες. Αυτή τη περίοδο όμως είχε μόνο ανεμώνες ενώ από το έδαφος βγαίνανε δειλά δειλά οι φημισμένες κόκκινες τουλίπες του νησιού. Εκείνες τις μέρες όλο το νησί κοκκινίζει. "Είναι το αίμα του Χριστού" μου έλεγε η γιαγιά μου βλέποντας τους κόκκινους αγρούς της Χίου. Η εμφάνιση της τουλίπας εξάλλου έπεφτε κοντά στην Μεγαλοβδομάδα.
Αυτό όμως που μου τράβηξε την προσοχή ήταν οι ανθισμένες αμυγδαλιές. Από το σχολείο μας προετοιμάζανε για τον ερχομό της άνοιξης. Πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι στους αγρούς που μπορούν να χαίρονται αυτό το θέαμα. Πόσο άτυχος είμαι εγώ που δε το ζω στην Αθήνα.
Μέχρι σήμερα. Γυρνώντας με τα πόδια σπίτι σε ένα στενό του Νέου Κόσμου, ανάμεσα στα σκουπίδια και τα γκράφιτι μουτζούρες βρισκόταν μία άτυχη αμυγδαλιά η οποία προσπαθούσε να δείξει στους σκυφτούς περαστικούς την ομορφιά της άνοιξης που μπαίνει σιγά σιγά στη ζωή μας αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αισθητή σε μας που ζούμε στην τσιμεντούπολη.
Σας απολαύσουμε το πράσινο των αγρών της Χίου...