Μετά The Wall εποχή...

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Η μέρα που περίμενα δώδεκα χρόνια. Πριν δύο σχεδόν μήνες είχα αγοράσει ήδη τα εισητήρια αυτής της παράστασης. Ο καιρός περνούσε γρήγορα. Λίγες ώρες πριν φτάσω στο Ο.Α.Κ.Α. ήμουν ψύχραιμος. Έτσι νόμιζα...
Πρώτο σοκ. Περνάμε την πύλη που μας οδηγούσε στο κάτω διάζωμα. Μέσα από την πρώτη θύρα είδα τα λευκά τούβλα να στέκουν απειλητικά πάνω από τις εξέδρες. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Δε με κρατούσε τίποτα. Ήθελα να ξεκινήσει.
Δεύτερο σοκ. Είχαμε κάτσει ήδη στις εξέδρες και παρακολουθούσα το χώρο γύρω μου. Γεμάτο κόσμος όλων των ηλικιών. Από τα 16χρονα που μόλις είχαν ανακαλύψει τους Pink Floyd μέχρι 60αρηδες που θέλανε να ζήσουν ξανά τα εφηβικά τους χρόνια. Οι λάτρεις του συγκροτήματος αυτού διαφέρουν από τους λάτρεις άλλων συγκροτημάτων. Έχουν μία άλλη αύρα, μία άλλη κουλτούρα. Ξέρουν τι πάνε να δουν. Δε τους συγκινεί μόνο η μελωδία αλλά και το νόημα των τραγουδιών καθώς και η ιστορία του συγκροτήματος. Όλοι ζούσαμε στον ίδιο παλμό. Όλοι είχαμε ένα μουσικό όνειρο το οποίο θα γινόταν πραγματικότητα εκείνη τη βραδιά.
Τρίτο σοκ. Ο Ρότζερ Γουότερς μιλάει στην οθόνη. Με σπαστά ελληνικά μας καλωσορίζει στον Τοίχο. Τα φώτα σβήνουν. Η παράσταση αρχίζει.
Τέταρτο σοκ. Καθώς ακούγεται ένα εμβατήριο στο βάθος, μπαίνει δυναμικά το In the flesh. Παντού πυροτεχνήματα, σημαίες, φωτιές... και ο Ρότζερ Γουότερς ανεβαίνει στη σκηνή. Η παράσταση αρχίζει. Το αεροπλάνο (γερμανικό στούκας) πέφτει με ορμή πάνω στο τοίχο. Η συγκίνηση σε όλο της το μεγαλείο. Συνέρχομαι πιά μετά το Another Brick in the Wall part 1.
Πέμπτο σοκ. Το Τοίχος έχει χτιστεί. Το βλέπω μπροστά μου. Μου ρχονται στο μυαλό σκηνές από την ταινία και τη συναυλία στο Βερολίνο. Πλέον τα έχω όλα αυτά μπροστά μου.
Έκτο σοκ. Όταν παίχτηκαν τα αντιπολεμικά κομμάτια Vera Lynn και Brick the boys back home. Τα βίντεο καθώς και η δυνατή φωνή του Ρότζερ Γουότερς έκαναν πολύ κόσμο να δακρύσει. Αξέχαστες στιγμές που θα τις ξαναζήσουμε μέσα από το DVD.
Έβδομο και τελευταίο σοκ. Η πτώση του τοίχους. Σε σχέση με της Τρίτης ήταν λίγο ατσούμπαλη. Όμως είχε τη χάρη και την γοητεία της πρώτης πτώσης που ζω. Η παράσταση τελειώνει.
Φοβόμουν ότι θα πάθω μουσική κατάθλιψη όμως κάτι μέσα μου μου λεγε πως τίποτα δε τελείωσε ακόμα. Έχω μία παράσταση ακόμα να ζήσω.
Όπως κι έγινε...