Το ταξίδι της Πηνελόπης

Αν συσχέτιζα κάθε καράβι που έχει δουλέψει ο πατέρας μου, με την πορεία μου στη ζωή τότε το Πηνελόπη θα το τοποθετούσα στα τελευταία χρόνια των σπουδών μου και στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου.
Το πιο μικρό και το πιο συμπαθητικό καράβι απ' όσα έχω γνωρίσει. Κάνει το πιο περίεργο ταξίδι μιάς και οι προορισμοί του διαφέρουν δημιουργώντας μία περίεργη ανάμιξη επιβατών. Έφηβοι, τρέντυ και γκέι που πάνε στην Μύκονο, με ηλικιωμένους και θρήσκους που ταξιδεύουν για Τήνο και εναλλακτικούς που θέλουν να ηρεμήσουν στην Άνδρο. Μπορείς να δεις ότι θες μέσα στο καράβι καθ΄όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Από τα τρία νησιά μόνο την Άνδρο έχω γυρίσει. Είναι πράγματι ένας αξιόλογος προορισμός.
Όμως η μαγεία είναι στο ταξίδι. Μεσημέρι Κυριακής αναχωρούμε από την Μύκονο. Το καράβι είναι ήδη γεμάτο από ηλικιωμένους που μπήκανε προηγουμένως από την Τήνο μήπως και πιάσουν καμία καλή θέση. Λίγοι μπαίνουν από Μύκονο στο πλοίο. Ίσως επειδή φεύγει πιο νωρίς από τα άλλα. Δε γνωρίζω. Το λιμάνι του νησιού γεμάτο από επιβατικά πλοία, κρουαζερόπλοια και ιστιοφόρα. Μία οικογένεια Γάλλων βγάζουν τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες τους πάνω στο κατάστρωμα. Νότια παρατηρώ το ιερό νησί της Δήλου. Ακατοίκητο αλλά πλούσιο σε αρχαία και μνημεία. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την Μύκονο τόσο πιο κοντά φτάνουμε στην Τήνο. Είναι πολύ κοντά τα δύο νησιά.
Και στην δεύτερη επίσκεψη στο λιμάνι του νησιού ο κόσμος που μπήκε στο πλοίο ήταν πολύς, ανεξαρτήτως ότι και πριν μπήκαν πολλοί. Καθώς μπαίναμε στο λιμάνι την προσοχή μου τράβηξε η μεγάλη ανηφόρα που μας οδηγεί στην εκκλησία της Παναγιάς.
Το πλοίο γεμίζει και φεύγει. Στη διαδρομή απολαμβάνουμε όλα τα όμορφα χωριουδάκια που είναι διάσπαρτα στην ενδοχώρα του νησιού.
Η Άνδρος μας υποδέχεται με μία πυρκαγιά στα νότια του νησιού. Δέος η εικόνα της φωτιάς που καίει την πλαγιά ενώ εμείς είμαστε εν πλω. Το λιμάνι του Γαυρίου είναι πολύ ψηλά. Το ταξίδι μεταξύ Τήνου και Γαυρίου διαρκεί περισσότερο. Οι φωτογραφίες από το λιμάνι του Γαυρίου τραβήχτηκαν την προηγούμενη μέρα όπου προσεγγίσαμε τον όρμο βράδυ. Στην είσοδο του λιμανιού στέκει ακόμα ένας φάρος που με είχε εντυπωσιάσει μικρό από ένα περιοδικό, κάνοντάς με να τον ζωγραφίσω με κάρβουνο. Πλέον τον βλέπω συχνά και τον απολαμβάνω από την γφυρα. Πως να μην τον βγάλω και φωτογραφία.
Η διαδρομή όλη είναι μες το μπλε. Γαληνεύεις. Έρχεσαι πιο κοντά με την φύση. Την ελληνική θαλάσσια φύση. Κάθε προορισμός είναι διαφορετικός, όπως και η μουσική που αλλάζει σε κάθε λιμάνι.
Μέσααπό το βίντεο αυτό παρουσιάζεται η καθημερινότητα του πατέρα μου...