Σα να μη πέρασε μία μέρα...

Πρίν από δέκα χρόνια...
Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Ειδικά για γεγονότα που αλλάζουν την ροή της ιστορίας και μας μένουν σημαδεμένα για μιά ζωή στη μνήμη μας. Πράγματι σα να μη πέρασε μία μέρα. Τόσο καθαρά θυμάμαι την στιγμή αυτή.
Είχα γυρίσει σπίτι αφού πρώτα είχαμε δει με τον Μάνο σπίτι του την συναυλία του Ροτζερ Γουότερς στο Βερολίνο (δέκα χρόνια μετά είδα αυτή τη συναυλία ζωντανά στο Ο.Α.Κ.Α.) και ετοιμαζόμουν να διαβάσω ιστορία μιάς και είχαμε κάνει ήδη τρεις ώρες μάθημα στο σχολείο. Καθώς είχα ξαπλώσει στο κρεββάτι και διάβαζα με πήρε τηλέφωνο στο κινητό ο Μάνος.
- Τι θες ρε;
- Μαλάκα δε πήρες χαμπάρι τι γίνεται;
- Όχι. Τι;
- Καίγεται η Αμερική, αεροπλάνα πέφτουν, το δείχνει η τηλεόραση!
- Σε ποιο κανάλι;
- Σε όλα ρε...
Δε πρόλαβα να κλείσω το τηλέφωνο και έτρεξα στη κουζίνα να δω στην τηλεόραση τι συμβαίνει. Η εικόνα που είδα εκείνη τη στιγμή καθώς και τα συναισθήματα που ένιωσα με την πρώτη εικόνα που αντίκρυσα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου.
Δέκα χρόνια μετά. Δέκα χρόνια πολέμων, ανασφάλειας, οικονομικής κρίσης. Πράγματι ήταν η μέρα που άλλαξε τον κόσμο. Αλλά τον άλλαξε προς το χειρότερο.
Δέκα χρόνια μετά συγκρίνω την στιγμή αυτή με την δολοφονία του Αυστροούγγρου πρίγκιπα στο Σεράγεβο, με την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία. Με μία αιτία δηλαδή που άναψε την φλόγα ενός Παγκοσμίου Πολέμου. Ο επεκτατισμός ξεκίνησε σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Η Αμερική είχε δύο νέα "Βιετναμ". Δεν έχει πλέον την τύχη του κόσμου στα χέρια της. Τώρα έχουν μπει πολλοί άλλοι στο παιχνίδι.
Σαν μία άλλη Αρχαία Αθήνα που νικήθηκε από τους Συρακούσους και παράκμασε.
Πότε θα σταματήσει αυτή η δίνη; Πότε θα έρθει μία νέα ηρεμία;
Τόσο ανάγκη έχουμε τελικά έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;
Τόσο ανάγκη έχουμε έναν ακόμα Ψυχρό Πόλεμο;
Τόσο ανάγκη έχουμε το μίσος και τον εθνικισμό;
Τόσο ανάγκη έχουμε την ημιμάθεια και την ηλιθιότητα μέσα μας;
Πότε επιτέλους θα γίνουμε άνθρωποι;
Μετά από δέκα χρόνια τρόμου και ανασφάλειας η απογοήτευσή μου στο θέμα αυτό είναι έντονη όσο ποτέ...