Το χωριό των μαρμαράδων

Η καλοκαιρινή έκπληξη για φέτος ήταν το όμορφο νησί της Τήνου. Ένα κοινό που έχει η Τήνος με την Χίο είναι πως και τα δύο νησιά έχουν δύο αδιάφορες πόλεις αλλά έχουν υπέροχη ενδοχώρα. Από τις λίγες μέρες που έκατσα στο νησί γνώρισα τον Πύργο, τον Πάνορμο και την Καρδυανή.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που με καναν να εκτιμήσω πολύ τον Πύργο. Πρώτα απ' όλα είναι ο κόσμος του. Άνθρωποι καλοσυνάτοι και φιλόξενοι. Μία αυθεντικότητα και ειλικρίνεια που συναντάς συχνά σε απόμακρα χωριά. Ο έντονος τοπικισμός και οι αγάπη που έχουν οι κάτοικοι του μετατρέπουν το χωριό σε ένα κέντρο δυνατό και αυτόνομο.
Στη συνέχεια ήταν το ίδιο το χωριό που με μάγεψε. Τα μικρά σπιτάκια του με τα μαρμάρινα διακοσμητικά είτε αυτά ήταν υπέρθυρα ή ανάγλυφα στους τοίχους. Τα σοκάκια του χωριού κρύβανε παντού θησαυρούς. Ακόμα και στον δρόμο. Αρκετές πέτρες και μάρμαρα που ήταν τοποθετημένα στο δρόμο ήταν σκαλισμένα με διάφορα μοτίβα. Σε κάθε στροφή κάτι σου τραβούσε την προσοχή.
Επίσης ο φημισμένος Πλάτανος. Εκεί απολαμβάνεις τον καφέ σου κάτω από την δροσιά του και την ηρεμία του.
Εντύπωση επίσης μου έκανε το νεκροταφείο αλλά και ο τρόπος ταφής των νεκρών του χωριού. Δε τους θάβουν. Καλυμμένους με ένα σεντόνι τους τοποθετούν σε μία σαρκοφάγο. Μετά από χρόνια ανοίγουν το καπάκι και τοποθετούν τα οστά τους σε ένα οστεοφυλάκιο το οποίο στη συνέχεια φυλάσσεται σε έναν οικογενειακό τάφο. Ήταν ο αρχαίος τρόπος ταφής μου εξήγησε ο Μητσάκος προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την έκπληξή μου μπροστά σ' αυτό το θέαμα.
Το μουσείο μαρμαροτεχνίας (το οποίο θα παρουσιάσω στο επόμενο φωτογραφικό βίντεο) με έκανε να ζηλέψω που η Χίος ακόμα δεν έχει κάποιο αντίστοιχο μουσείο (αν και τώρα ετοιμάζεται το μουσείο Μαστίχας). Θα το αναλύσουμε όμως σε άλλη ανάρτηση.
Το πανηγύρι του Άι Γιάννη που έζησα εκείνο το βράδυ με έφερε πιο κοντά στη παράδοση. Το πρώτο βράδυ παρακολούθησα την προετοιμασία του κάτω από το φως μιας λάμπας ενώ το επόμενο βράδυ μαζί με τους άλλους χωρικούς έζησα ένα αυθεντικό πανηγύρι. Μετά την λειτουργία όλοι μαζί φάγαμε σούπα με κρέας. Ούτε στιγμή δεν ένιωσα ξένος μιας και όλοι με αγκάλιασαν
Τα πρώτα φθινοπωρινά σύννεφα με βρήκανε στο νησί την μέρα που αναχωρούσα. Ίσως ο καλύτερος επίλογος αυτού του καλοκαιριού.