Για μία πατρίδα χαμένη...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες που πέρασαν απ' αυτόν τον κόσμο και κέρδισε επάξια τόσο τις καρδιές μας όσο και το δικαίωμα να αποκαλείται "Άνθρωπος" με το άλφα κεφαλαίο.
Μία προσωπικότητα που δεν ξέφυγε από την ελληνική πραγματικότητα, η οποία θέλει τους πολίτες χωρισμένους σε δύο στρατόπεδα. Οι πεποιθήσεις του τον είχαν εντάξει στο δεξιό πολιτικό χώρο κάτι που οδήγησε αρκετά "επαναστατικά" μυαλά του αριστερού χώρου να τον αποκαλούν φασίστα κι άλλους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.
Όμως αυτή η υπέροχη ψυχή κατάφερε να αποστομώνει όλα αυτά τα κολλημένα μυαλά, χρησιμοποιώντας την ουράνια μουσική του, τους εξαιρετικούς του στίχους και τον ιδιαίτερο λόγο που είχε για όλα τα κοινωνικά θέματα που τον αφορούσαν αλλά και για όλα όσα θα 'ρθουν στο μέλλον. Ήταν διορατικός. Έβλεπε τη σκοτεινή περίοδο που ερχόταν. Μιλούσε αλλά το κοινό που απευθυνόταν, ενδιαφερόταν για άλλα θέματα.
Σήμερα τον μνημονεύουμε μέσα από τα τραγούδια του και τον θαυμάζουμε για τις διορατικές του απόψεις.
Θα ήθελα να τιμήσω την σημερινή μέρα με το παραπάνω τραγούδι που μου το θύμισε μία ραδιοφωνική εκπομπή το πρωί κι ανατρίχιασα. Κι ενώ άκουγα ξανά τους στίχους, διαπίστωσα πως είχαν πλέον αποκτήσει μία διαφορετική ερμηνεία στο μυαλό μου.
Καθώς αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και τα νοήματα αυτών των σπουδαίων τραγουδιών. Πόσο μάλιστα όταν μιλάνε για ανθρώπους που έχουν πάρει την απόφαση "να αγκαλιάσουν την ξενιτιά". Για ανθρώπους που πλέον βλέπουν την πατρίδα από μακριά, η οποία πλέον περικλείει τη χαρά του χαδιού και τον πόνο της πληγής, καθώς η νέες μέρες ξεκινούν σε άλλη γη.
Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση μας δίνει ως μοναδική δίοδο ελευθερίας την ξενιτιά.
Μόνο τότε θα καταφέρουμε "να πετάξουμε για της ζωής το πανηγύρι και για της χαράς μας τη γιορτή".
Μόνο τότε θα μπορέσει να λάμψει η πραγματική μας αξία...
Σ' ευχαριστούμε αγαπημένε μας Μάνο για τη μουσική που μας χάρισες όλα αυτά τα χρόνια που έζησες σε τούτον αυτό το τόπο.