Μ' αυτήν εδώ την ανάρτηση, ολοκληρώνω την περιγραφή του φετινού μας οδοιπορικού σε Κάτω Ιταλία και Σικελία. Τι πιο όμορφο λοιπόν να τελειώσει με μία βραδινή περιπλάνηση στους δρόμους του Παλέρμο, συνοδευόμενη από ένα πολυαγαπημένο μουσικό κομμάτι του Miles Davis.
Αρκετό καιρό πριν την αναχώρηση, όλοι όσοι μάθαιναν πως στο ταξίδι θα πηγαίναμε σε Νάπολη και Παλέρμο, σχημάτιζαν τον ίδιο προβληματισμό στο πρόσωπό τους, λέγοντάς μας πως θα επισκεπτόμασταν δυο από τις πιο επικίνδυνες πόλεις της Ευρώπης. Κι αν γλιτώναμε από την μία σίγουρα θα την πατούσαμε στην άλλη. Η κοινή αντίληψη από διαφορετικά πρόσωπα, μας είχε βάλει προκαλέσει ένα άγχος. Τελικά όχι μόνο δεν κινδυνεύσαμε, αλλά περάσαμε υπέροχες βραδιές στις κοιτίδες της ιταλικής μαφίας.
Όπως είχα αναφέρει και στην προηγούμενη ανάρτηση, στο Παλέρμο φτάσαμε απόγευμα. Όμως δεν πήγαμε κατευθείαν στην πόλη. Πρώτα ανεβήκαμε στο όρος Πελεγκρίνο για να θαυμάσουμε τη θέα. Κατά το απόγευμα κατηφορίσαμε στην πόλη και μας πήρε ώρα να παρκάρουμε αλλά και να βρούμε το σπίτι. Αυτό είχες ως αποτέλεσμα, τις πρώτες μας εντυπώσεις από την πόλη να τις αποκτήσουμε κάτω από τα θαμπά φώτα της νύχτας.
Φεύγοντας από το σπίτι, κινήσαμε αμέσως προς τον Καθεδρικό ναό. Μόλις τον αντικρίσαμε, μείναμε γι' αρκετή ώρα μαρμαρωμένοι στις θέσεις μας, θαυμάζοντας το εντυπωσιακό του μέγεθος, το οποίο γινόταν ακόμη πιο επιβλητικό μέσω του νυχτερινού του φωτισμού. Ο προαύλιος χώρος του ήταν κλειστός, οπότε αρκεστήκαμε να τον παρατηρούμε από το δρόμο πατώντας πάνω σε παγκάκια. Έπειτα περπατήσαμε μέχρι την Porta Nuova, όπου βρίσκεται και το τελείωμα της μακρόστενης οδού Βιττόριο Εμανουέλε. Δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο παρακεί, οπότε επιστρέψαμε στο ιστορικό κέντρο.
Στο Quattro Canti βρίσκεται το σταυροδρόμι όπου χτυπά η καρδιά της νυχτερινής ζωής στην πόλη. Από την μία μεριά μπορεί να επιλέξει κανείς ήρεμα στέκια με καλή μουσική κι όμορφο κρασί κι από την άλλη μεριά συναντάς σοκάκια που σφύζουν από ζωή κι έντονη διασκέδαση.
Την πρώτη βραδιά επιλέξαμε το δεύτερο. Στενά δρομάκια που τη μέρα ήταν γεμάτα ιχθυοπωλεία και μπακάλικα, το βράδυ μετατρέπονται σε χώρους υπαίθριων πάρτι. Σε ένα απ' αυτά, βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο άδεια μπαρ. Οι εσωτερικοί χώροι ήταν τελείως άδειοι και λειτουργούσαν μόνο για να προμηθευτούμε ποτά. Όλοι οι θαμώνες βρίσκονταν έξω. Άλλοι κάθονταν σε αυτοσχέδια παγκάκια, ή στα πεζοδρόμια, άλλοι χόρευαν και μιλούσαν δυνατά και κάποιοι παρακολουθούσαν έναν ζωγράφο που είχε χάσει τις αισθήσεις του από το πολύ ποτό. Ακόμα θυμάμαι το πρόσωπό του. Πρησμένο από το αλκοόλ, είχε χάσει κάθε ίχνος έκφρασης. Προσπαθούσε να ζωγραφίσει με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο χρησιμοποιώντας φωτιά. Όμως κάπου στα μισά τα παράτησε και κοιμήθηκε γονατιστός πάνω από τον καμβά. Δίπλα του, στεκόταν ο σκύλος του υπομονετικός προσπαθώντας με το βλέμμα του να προστατεύσει την αξιοπρέπεια του ζωγράφου. Τον κοιτούσε με πόνο και κατανόηση. Όταν ο ζωγράφος βρήκε τις αισθήσεις του, σηκώθηκε να φύγει. Κάποιοι θαμώνες τον βοήθησαν να μαζέψει τα υλικά του και μία κοπέλα του έφερε έναν εσπρέσο για να συνέλθει. Ο σκύλος όλη την ώρα δίπλα του, ακολουθούσε με συγκατάβαση το ζαλισμένο περπάτημα του αφεντικού του. Τους ξαναείδα το επόμενο πρωί σ' έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Τους γνώρισα από τον σκυλάκο, ο οποίος καθόταν υπομονετικά κι απολάμβανε τα χάδια του ήλιου καθώς ο ξεπρησμένος ζωγράφος δημιουργούσε πίνακες με φωτιές και χρώματα.
Την επόμενη βραδιά καταλήξαμε στην ήρεμη πλευρά της πόλης. Περπατώντας σε σκοτεινά σοκάκια, λίγο πιο κάτω από το Συντριβάνι της Ντροπής, συναντήσαμε ένα καλαίσθητο μπαρ με τζαζ μουσική κι ευχάριστο κόσμο. Ζητήσαμε ένα καλό σικελικό κρασί κι ο σερβιτόρος μας έφερε ένα μπουκάλι ερυθρό ξηρό που παράγεται στους πρόποδες της Αίτνα. Αν και δεν είμαι λάτρης των ξηρών κρασιών, το συγκεκριμένο μ' άρεσε αρκετά, σε σημείο που ζήτησα να πάρω μαζί μου το μπουκάλι. Καθισμένοι γύρω από ένα μεγάλο βαρέλι που λειτουργούσε ως τραπέζι, απολαύσαμε τη γλυκιά δροσιά της βραδιάς πίνοντας και συζητώντας γι' αυτά που μας εντυπωσίασαν στο ταξίδι, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια με την ευχή να πραγματοποιήσουμε την επόμενη άνοιξη το τρίτο.
Κλείνοντας θα ήθελα να μνημονεύσω το εκπληκτικό σπίτι στο οποίο μείναμε. Η οικοδέσποινα όταν μας το έδειχνε, μας δήλωσε πως είναι 400 χρονών καθώς εμείς παρατηρούσαμε με το στόμα ανοιχτό τις υπέροχες ζωγραφιές στην οροφή του ψηλοτάβανου σαλονιού. Εντυπωσιάστηκα επίσης και με την διακόσμηση του χώρου αλλά και την πλακόστρωτη τερακότα του πατώματος. Επίσης, τα κρεβάτια μας βρίσκονταν σε ένα υπερυψωμένο επίπεδο, φέρνοντάς μας κοντά με εντυπωσιακές τοιχογραφίες. Ένιωθα πως είμασταν φιλοξενούμενοι σε ένα πανέμορφο ιδιωτικό μουσείο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το wine-bar στην είσοδο της πολυκατοικίας, το οποίο έπαιζε υπέροχα κομμάτια τζαζ, τα οποία έφταναν μέχρι τον όροφό μας.
Μπορεί στην Ελλάδα να έχουμε συσχετίσει την νύχτα στο Παλέρμο με το έγκλημα εξαιτίας ενός παρεΐστικου παιχνιδιού, όμως για μένα έχει πλέον συνδυαστεί με όμορφες μελωδίες, γευστικά κρασιά κι ατμοσφαιρικές περιπλανήσεις στα στενά του σοκάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου