Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει

Έχω την εντύπωση πως ο ισπανικός κινηματογράφος διανύει μία ενδιαφέρουσα περίοδο όσον αφορά σε ταινίες μυστηρίου κι αστυνομικού περιεχομένου. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ένα απ' αυτά είναι το "Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει" που βγήκε την περασμένη Πέμπτη στους θερινούς. Μία ταινία την οποία θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα αστυνομικά θρίλερ των τελευταίων χρόνων.
Η ιστορία μας πηγαίνει στην Μαδρίτη του 2011 όπου εξιχνιάζεται μία περίεργη σειρά δολοφονιών. Ένας serial killer σκοτώνει κι έπειτα βιάζει ηλικιωμένες γυναίκες που ζουν μόνες τους. Την υπόθεση έχει αναλάβει ένα αταίριαστο δίδυμο από το τμήμα ανθρωποκτονιών. Ένας εσωστρεφής αστυνομικός με κεκεδισμό μαζί με έναν ευέξαπτο συνάδελφό του, προσπαθούν να βρουν την άκρη του νήματος. Πέρα όμως από την αναζήτηση στοιχείων, έχουν να αντιμετωπίσουν και τα μειονεκτήματά τους. Επίσης οι δυο τους δυσκολεύονται να συνεργαστούν με το υπόλοιπο τμήμα διότι υπάρχουν αδιευκρίνιστοι ανοιχτοί λογαριασμοί του παρελθόντος με άλλους συναδέλφους. Μέσα σ' όλα αυτά, η πόλη προετοιμάζεται για την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου, γεγονός που βάζει επιπλέον εμπόδια στην έρευνα. Όμως το πείσμα κι η οξυδέρκεια τους, τους φέρνουν όλο και πιο κοντά στο δολοφόνο.
Το σενάριο είναι σχετικά καλογραμμένο κρατώντας το ενδιαφέρον μας αμείωτο μέχρι το τέλος. Είναι αξιοσημείωτο πως μέχρι τα μισά του δεύτερου μέρους της ταινίας, δεν έχει αποκαλυφθεί ο δολοφόνος κι ούτε υπάρχει κάποιο στοιχείο που να μας δημιουργεί την παραμικρή υπόνοια για το ποιος μπορεί να ΄ναι. Για να το πετύχει όμως αυτό, ο δημιουργός χρησιμοποίησε εύκολες λύσεις, αφήνοντας μικρά κενά στη πλοκή.
Πέρα απ' αυτό, η ταινία κερδίζει σε άλλους τομείς. Πρώτα απ' όλα οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές. Τόσο ο οξύθυμος αστυνομικός που τον ερμηνεύει ο Ρομπέρτο Άλαμο (κέρδισε βραβείο Γκόγια ερμηνείας) όσο κι ο κεκές Αντόνιο ντε λα Τόρε (τον απολαύσαμε στην "Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου) είναι εκπληκτικοί στο παίξιμό τους. Δέθηκα γρήγορα μαζί τους διότι εισχώρησα στο ψυχικό τους κόσμο, καθώς ο ένας παλεύει με την μοναξιά κι ο άλλος με διάφορα οικογενειακά προβλήματα. Το ότι μου έγιναν τα δυο αυτά πρόσωπα συμπαθή, βοήθησε στην κοινή βίωση του άγχους για την εξιχνίαση των δολοφονιών.
Έπειτα περνάμε στο προφίλ του δολοφόνου. Εδώ η ταινία πρωτοπορεί με ένα νέο είδος δολοφόνου. Ήταν αρκετά μελετημένος ο χαρακτήρας του καθώς και τα κίνητρα που επέλεγε και σκότωνε τα θύματά του. Εντέχνως ο δολοφόνος έχει τον διπλό ρόλο του θύτη-θύματος. Έτσι το ενδιαφέρον δεν μονοπωλεί μόνο στη σύλληψή του αλλά και στην ψυχανάλυσή του.
Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου γίνεται φανερό πως το μεγαλύτερο βάρος της δουλειάς έπεσε στο τομέα της ψυχολογίας. Παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας, βιώνουμε κι ένα πολιτικό κατηγορώ προς τη σύγχρονη κοινωνία. Με πανέξυπνο τρόπο, ο δημιουργός τα βάζει με την εκκλησία και την οικογένεια. Δεν είναι τυχαίο που τα γεγονότα συμπίπτουν με την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου, ο οποίος έχει στιγματιστεί με τα σκάνδαλα παιδεραστίας στην καθολική εκκλησία. Προσωπικά βίωσα μία κραυγή ενάντια στην καταπίεση των ανθρώπων που συνήθως ασκούνται από την οικογένεια, την εκκλησία, το σχολείο και την κοινωνία. Μία καταπίεση που μπορεί να χει ολέθριες συνέπειες σε κάποιο ενδεχόμενο ξέσπασμα του θύματος.
Τέλος ένα ακόμη καλό στοιχείο της ταινίας, είναι ο τρόπος που χειρίστηκε ο σκηνοθέτης το σασπένς της ιστορίας. Υπήρξαν κάμποσες σκηνές όπου αγχώθηκα με την εξέλιξη ενώ αρκετές σκηνές βίας μου έκοψαν την ανάσα (σχεδόν όλες μαζεμένες προς το τέλος της ταινίας).
Το "Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει" είναι μία κινηματογραφική ανάσα προς το κλείσιμο ενός ακόμη καλοκαιριού που δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιο σε κινηματογραφικές προτάσεις.

Βαθμολογία: 7/10