Περί σοβαρότητος

της Κυριακής Μπεϊόγλου

Ο Οσκαρ Ουάιλντ στο έργο «Η σημασία τού να είναι κανείς σοβαρός» δημιουργεί αριστοτεχνικά έναν κόσμο με -εσκεμμένα- ανεστραμμένες αξίες: «Οσο είναι βαρετό να είσαι καλός σε έναν τέτοιο κόσμο, τόσο είναι γοητευτικό να είσαι κακός».
Επικαλείται την κωμική πλευρά της ανθρώπινης σκέψης και πλέκει μια μεγαλοπρεπή «αποδόμηση» ανθρώπινων προτύπων μέσω κωμικών πράξεων.
Συχνά στη ζωή μας, όπως και στο έργο, το αληθινό απορρίπτεται για το ψεύτικο. Η έκφραση των συναισθημάτων θεωρείται «αναξιοπρεπής».
Το ανέκφραστο πρόσωπο, αντίθετα, σημαίνει «καλή ανατροφή». Οι λέξεις χρησιμοποιούνται για να δημιουργούν «πιασάρικα κλισέ» παρά για να λένε κάτι ουσιαστικό.
Η «καλή συμπεριφορά» είναι μια προϋπόθεση «επιτυχίας», συμβουλεύουν οι ειδικοί.
Αυτό που κυριαρχεί στις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και στις πολιτικές δηλώσεις, είναι το να εντυπωσιάσεις τον συνομιλητή, σαν τις επιτυχημένες αναρτήσεις στο φέισμπουκ.
Η παραδοξολογία ηχεί συνήθως με την πεποίθηση ενός αποφθέγματος, που εξατμίζεται γρήγορα, για να αντικατασταθεί από το επόμενο ευφυολόγημα.
Ένας επεξεργασμένος ιστός μας τυλίγει στην αισθητική του, στο περιβάλλον του.
Τα social media και οι συναναστροφές σ’ αυτά ορίζουν όλο και περισσότερο την επικοινωνία, την αλληλεπίδρασή μας με τον έξω κόσμο.
Δείχνουμε ποιοι είμαστε πραγματικά; Νομίζω πως όχι… Θέλουμε όμως να δείχνουμε σοβαροί.
Ο Ουάιλντ αντιμετωπίζει τη συμπεριφορά ως ένα είδος τέχνης. Ο καθένας αξιολογείται από το πόσο καλά γνωρίζει αυτήν την τέχνη.
Η τελική ειρωνεία στο έργο είναι η ανακάλυψη ενός απ’ τους ήρωες, του Τζακ, ότι η ζωή του μέσα στην εξαπάτηση δεν ήταν παρά αληθινή από την αρχή.
Λέει κάπου: «Είναι τρομερό πράγμα για έναν άντρα να ανακαλύψει ξαφνικά ότι σε όλη του τη ζωή δεν έλεγε παρά μόνο την αλήθεια».
Παγιδευμένος και μπερδεμένος ανάμεσα στη «σοβαρότητα» της εικόνας του και τον αληθινό του εαυτό…

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών