Οι ιστορίες, τα χρώματα, τα συναισθήματα κι οι έξυπνοι διάλογοι είναι τα βασικότερα χαρακτηριστικά της μέχρι σήμερα δουλειάς του. Μία αυθεντικότητα που τον κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστό δημιουργό στον κινηματογράφο. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως σε κάθε ταινία του, αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί επιθυμούν να παίξουν ή να συμμετάσχουν. Εννιά χρόνια μετά τον "Απίθανο Κύριο Φοξ" που με μάγεψε αναπάντεχα, ο Γουές Άντερσον επιστρέφει σε μία παρόμοια ταινία αποθεώνοντας την ανιδιοτελή αγάπη των σκύλων αλλά και την ιδιαίτερη κουλτούρα της Ιαπωνία.
Το "Νησί των Σκύλων" είναι ένας βιομηχανικός σκουπιδότοπος που μετατρέπεται σε τόπο εξορίας. Εκεί αποφασίζει να στείλει όλα τα σκυλιά της πόλης ο δήμαρχος Κομπαγιάσι, ο οποίος δε κρύβει την αγάπη του στις γάτες. Μαζί με το επιτελείο του, το οποίο αποτελείται από αντίστοιχους γατόφιλους και διεφθαρμένους πολιτικούς, προκαλεί μία επιδημία που σπέρνει τον πανικό στην πόλη. Μοναδική σωτηρία είναι η απομάκρυνση όλων των σκυλιών στο νησιωτικό σκουπιδότοπο. Όμως ο ανιψιός του, μη μπορώντας να αντέξει την απώλεια του σκύλου του, ταξιδεύει μέχρι το νησί για να τον αναζητήσει. Εκεί θα πέσει σε μία παρέα σκύλων, οι οποίοι με συγκινητικό τρόπο θα δεχτούν να τον βοηθήσουν. Σημείωση πρώτη, τα σκυλιά δε μπορούν να σου κρατήσουν κακία κάτι που μαρτυρά την μεγάλη καρδιά που έχουν.
Κατά τη διάρκεια της περιηγήσεις στο δυστοπικό τοπίο του άμεσου μέλλοντος (δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης δηλώνει στην αρχή της ταινίας πως η ταινία δεν απέχει και πολύ από το παρόν), μαθαίνουμε για τα παιδικά χρόνια του ήρωα και την γνωριμία του με τον σκύλο ενώ παράλληλα πραγματοποιείται και μία διείσδυση στον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο των σκυλιών. Ο ενθουσιασμός τους, η ανιδιοτελής τους αγάπη, η συντροφικότητα, η ισότητα, η δικαιοσύνη αλλά ακόμη και το δημοκρατικό τους σύστημα υποδηλώνουν πως για να φτάσει κάποιος σ' αυτό το επίπεδο οφείλει να είναι από τη φύση του καλός στη ψυχή και δίκαιος στο νου.
Η αναζήτηση λοιπόν του σκύλου μετατρέπεται σε μία ανάλυση των χαμένων μας ονείρων, της ξεχασμένης παιδικότητάς μας, της ψυχρής κοινωνίας μας και του πολιτικού καθεστώτος αρκετών χωρών που γίνεται όλο και πιο αυταρχικό.
Για μια ακόμη φορά, ο Γουες Άντερσον προσφέρει μία ταινία που χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, ενώ το ξεχωριστό του χιούμορ προκαλεί ένα αυθόρμητο γέλιο που μόνο μια καλή παρέα μπορεί να προσφέρει. Και σ' αυτό το θέμα, ο δημιουργός παίρνει άριστα.
Επίσης αυτό που ξεχωρίζει στις ταινίες του είναι οι διάλογοι. Έξυπνες ατάκες που φέρνουν τόσο τους ήρωες όσο και τους θεατές σε άβολες θέσεις. Η εξύψωση της αθώας ανασφάλειας αλλά και των ερωτικών αδιεξόδων. Το αθώο φλερτ κι η ανιδιοτελής αγάπη. Η δύναμη των αληθινών σχέσεων κι η έλλειψη του εγωισμού. Όλα αυτά σε λιτούς και περιεκτικούς διαλόγους γεμάτους ουσία, εξυπνάδα και ζωντάνια.
Είναι επίσης εντυπωσιακός ο τρόπος που δίνεται ζωή σε άψυχα πράγματα. Οι εκφράσεις των σκύλων, τα δακρυσμένα μάτια, τα τριχώματα που κινούνται με τον αέρα αφήνουν μία αίσθηση πως απέναντί σου έχεις σκυλιά με προσωπικότητα κι όχι κούκλες που κινούνται με μηχανισμούς. Την ίδια αίσθηση μου είχε αφήσει κι ο "Απίθανος κύριος Φοξ" αλλά και το "Εγώ ο Κολοκυθάκης" που είδα πέρσι.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ και στα ψαγμένα soundtrack που συναντάμε στις ταινίες του Γουες Άντερσον. Στο "Νησί των Σκύλων" ο μουσικό πειραματισμός του περνάει σε άλλο στάδιο, καθώς μας προσφέρει ένα μείγμα ανατολίτικων κρουστών αλλά και το ψυχεδελικό ύφος μιας μπάντας που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Αναφέρομαι στους West Coast Pop Art Experimental Band. Αναζητήστε τους.
Το "Νησί των Σκύλων" είναι ένα ακόμη νοσταλγικό κι άκρως αισιόδοξο κινηματογραφικό διαμάντι, το οποίο έδωσε επιτέλους χρώμα σε μία χρονιά που μέχρι στιγμής δεν έχει προσφέρει τίποτα αξιόλογο.
Επίσης, η ταινία αυτή μεγάλωσε την επιθυμία μου να συγκατοικήσω με έναν σκυλάκο.
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου