Απόδραση...

Απόδραση… Πόσο ανάγκη την έχουμε. Μετά από έναν δύσκολο και συνάμα γρήγορο Φλεβάρη όπου βρήκε πολύ κόσμο κλεισμένο σπίτι του ήρθε η στιγμή να αποδράσουμε. Το 3ημερο της Καθαρά Δευτέρας. Όλοι πάνε στην επαρχία, στα χωριά τους, στα νησιά τους. Το θέμα δεν είναι ο προορισμός αλλά η αποκέντρωση και η φυγή μας από την καθημερινότητα, την ρουτίνα και την μιζέρια. Τι πιο όμορφο να σαι στο λεωφορείο, να κοιτάς έξω από το παράθυρο πράσινο και χιόνι και όλες αυτές οι εικόνες να συνοδεύονται με μουσικούλα (από Mogwai, Thievery Corporation, Avorane,Yann Tiersen) και έτσι παράλληλα εκτός από σωματική να έχεις και μια ψυχική απόδραση. Πόσο μπορεί να σε γεμίσει αυτή η στιγμή σε σχέση με την ζωή στην πόλη… Για να σκεφτώ. Μήπως η χαλάρωση στο μπαλκόνι με βιβλίο ή εφημερίδα, καφέ και μουσικούλα ή ένας απογευματινός περίπατος στην Ακρόπολη και στην Πλάκα. Και ποιος από μας το κάνει αυτό; Μάλλον η ζωή σε μια μεγαλούπολη πόσον μάλλον την Αθήνα δε μας αφήνει κανένα περιθώριο να χουμε υγιής ζωής. Μήπως αυτές οι αποδράσεις να γίνουν μόνιμες εγκαταστάσεις στην επαρχία. Είχα διαβάσει για ένα ζευγάρι που Καθαρά Δευτέρα είχαν πάει Χίο και λάτρεψαν τόσο πολύ τη ζωή εκεί που άφησαν μια πετυχημένη καριέρα και επιχείρηση στην Αθήνα για να ζήσουν εκεί. Αν τέτοιοι άνθρωποι έκαναν ένα τόσο θαρραλέο βήμα γιατί να μη το ρισκάρουμε και εμείς. Για μένα πάντως επόμενος μόνιμος σταθμός θα είναι η Θεσσαλονίκη, η Ξάνθη, η Χίος… Ας δώσουμε λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μας να αποδράσουμε για μια νέα αρχή, μια νέα ζωή… για νέα όνειρα…