Ποιά Περηφάνια;

Καλημέρα σας περήφανοι Έλληνες από όλο τον κόσμο. Από το σχολείο μας μαθαίνανε ή καλύτερα μας προπαγανδίζανε πως πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας και τις νίκες που είχαμε τόσο ενάντια του Τούρκικου ζυγού όσο και της Γερμανικής Κατοχής υποβαθμίζοντας παράλληλα σημαντικότερα γεγονότα όπως τον Εμφύλιο Πόλεμο (σε αντίθεση με άλλες χώρες όπως η Ισπανία που δεν έχει αντίστοιχα κόμπλεξ), την δικτατορία και τα παράλληλα γεγονότα της Μακρονήσου κτλ. Παιδάκι έως έφηβος είχα αυτή τη περηφάνια διότι πίστευα κάθε τι που επίσημα μου πρόσφερε να μάθω το κράτος και η πολιτεία. Όμως όταν έκατσα μόνος μου και το έψαξα κατάλαβα το πόσο βλάκες είμαστε. Το αστείο είναι πως ακόμα και τώρα που πλέον πολλά γεγονότα έχουν αποκαλυφθεί, τα σχολεία εξακολουθούν να σου προσφέρουν τα ίδια ψέματα.
Όλοι ξέρουμε πως η επανάσταση δεν ξεκίνησε 25 Μαρτίου ούτε έγινε στην Αγία Λαύρα. Απλά την έχουμε συσχετίσει με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Δύο γιορτές σε μία. Και τώρα που είπαμε για μια θρησκευτική γιορτή όλοι πλέον ξέρουμε ότι η εκκλησία ποτέ δεν στήριξε την Ελληνική Επανάσταση διότι ποτέ της δεν είχε χάσει την εξουσία κάτω από τον Τουρκικό ζυγό και πάντα είχε το φόβο της κάθε αλλαγής και επίσης ποτέ δεν υπήρξε Κρυφό Σχολείο (αυτό που βρίσκεται στο νησάκι του Αλί Πασά στα Ιωάννινα ήταν αποθηκευτικό χώρος που μετονομάστηκε κρυφό σχολειό για το καλό της εκκλησίας μας). Πήρε επίσημη στάση μετά την Ναυμαχία του Ναβαρίνου όπου και εκεί ήταν πλέον θέλημα τον Μεγάλο Ευρωπαϊκών Δυνάμεων όχι επειδή ήταν φιλέλληνες αλλά επειδή δεν ήθελαν άλλο στον Ευρωπαϊκό Χάρτη μια ισχυρή ισλαμική αυτοκρατορία και από την άλλη ήθελαν ένα δικό τους κρατίδιο στο κέντρο της Μεσογείου με το οποίο θα έλεγχαν το εμπόριο της ανατολικής περιοχής της θάλασσας. Έτσι εγένετο η Ελλάδα. Διότι πριν την ναυμαχία του Ναβαρίνου ως Έλληνες είχαμε παραδώσει τα όπλα. Και αυτά είναι μόνο λίγα στοιχεία που απομυθοποιούν την ελληνική επανάσταση.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Που είναι ο περήφανος στρατός μας μετά τον ηρωικών μαχών στα βουνά της Αλβανίας κατά του Ιταλικού στρατού; Πουθενά. Από τότε ο στρατός μόνο μια χούντα έφερε. Και αν δεν έχεις περάσει από το στρατό ως φαντάρος ποτέ δε θα μάθεις τη σαπίλα και την μούχλα που υπάρχει εκεί μέσα. Στο λόχο μου στη Ταξιαρχία της Χίου θυμάμαι που μας φώναζε στην αναφορά και μας έλεγε πως είμαστε υποχρεωμένοι να υπηρετήσουμε την πατρίδα μας διότι το ότι πίνουμε φραπέ ήρεμοι στις καφετέριες (λες και αυτή είναι η ζωή μας) οφείλεται στους προγόνους μας και έτσι πρέπει να είμαστε υπάκουοι στους ανωτέρους μας. Εκείνη τη στιγμή μου ερχόταν να φωνάξουν «Εσένα ποιο είναι το χρέος σου; Να μπεις μετά στο πρώτο γραφείο να κάθεσαι άνετος στο γραφειάκι σου. Να τρέχεις τους φαντάρους να σου φτιάξουν καφέ ή να τρέχουν για γραφειοκρατικά θέματα και συ απλά να βάζεις υπογραφές πολλές φορές χωρίς να ξέρεις που; Αυτή είναι η μαγκιά σου; Η περηφάνια σου; Το χρέος σου;».
Ε όχι. Ίσως να μια από τους λίγους Έλληνες που δεν είμαι περήφανος για τέτοιες χουντικές, οπισθοδρομικές, και απολυταρχικές γιορτές. Οπότε σας αφήνω να χαρείτε είτε από κοντά είτε μέσο της τηλεόρασης (ο εκφωνητής νομίζω πως έχει μείνει στην εποχή της χούντας και το πληρώνουμε τώρα για να μας προπαγανδίζει) και εγώ με ήσυχο το κεφάλι μου θα κάτσω στο μπαλκονάκι μου με καφέ και μουσική να διαβάσω ένα εξαιρετικό βιβλίο που πήρα πρόσφατα να διαβάσω του Μίλαν Κούντερα «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι».
Υ.Γ. Καλό είναι να αφήσουμε το παρελθόν και ας κοιτάξουμε μπροστά. Διότι όσο κοιτάμε πίσω τόσο μένουμε στάσιμοι…