Αποφάσισα να αγοράσω ποδήλατο… έκανα καλά;

Το τριήμερο του Πάσχα που ήμουν στην Χίο διαπίστωσα ότι ο αριθμός των ποδηλατών στο νησί αυξήθηκε. Και κάθε φορά που πάω βλέπω όλο και περισσότερους. Στο στέκι μου εκεί μίλησα και φίλους ποδηλάτες και μου λέγανε τα καλά της ποδηλασίας και το πόσο κάλο θα μου κάνει τόσο στην εγχείριση στο πόδι όσο και στην κάκωση στο γόνατό μου. Έτσι επέστρεψα στην Αθήνα και αποφάσισα να κάνω μια έρευνα αγοράς σε καταστήματα ποδηλάτων. Κάποια στιγμή άφησα το θέμα. Όμως βράδυ Σαββάτου καθώς καθόμουν στην στάση του τραμ στο Σύνταγμα μετά από την προβολή της εξαιρετικής νέας ταινίας του Κάουφμαν είδα καμιά εικοσαριά ποδηλάτες να περνάνε από την λεωφόρο Αμαλίας. Μία η ώρα τα μεσάνυχτα και ενώ εγώ ήμουν ψόφιος έτοιμος να κοιμηθώ εκεί όρθιος εκείνοι είχαν τόση ζωντάνια και ενεργητικότητα που με ξεσήκωσαν. Σαν να μου άπλωναν το χέρι και να μου έλεγαν έλα μαζί μας. Μα δεν έχω αγοράσει ακόμα ποδήλατο. Και τι κάνεις τόσο καιρό. Έτσι άρχισα και πάλι να ψάχνω για ποδήλατο. Επιτέλους βρήκα αυτό που θέλω και μου ταιριάζει. Το θέμα είναι αν αξίζει στην Αθήνα τελικά να οδηγάς ποδήλατο. Αν ο Αθηναίος έχει τον σεβασμό που έχουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι προς τους ποδηλάτες. Θα θελα να μάθαινα εντυπώσεις και απόψεις που έχουν οι Αθηναίοι ποδηλάτες και να με πείσουν όπως με πείσανε οι Χιώτες ώστε να βάλω το χέρι μου στην τσέπη και να αγοράσω ένα αξιόλογο ποδήλατο. Θα ανήκει όμως σε μια αξιόλογη πόλη;…

Εορτάζουμε και το γιορτάζουμε...

Μία ακόμα επέτειος

Η Ελλάδα είναι γεμάτη επετείους και γιορτές. Άλλες θρησκευτικές, άλλες εθνικές, άλλες πολιτικές, άλλες αθλητικές. Όμως έχει και την επέτειο της 21ης Απρίλη. Άλλη θέλουν να ξεχάσουν αυτήν την 7ετία και άλλη την λησμονούν. Είναι πολλοί γνωστοί μου που σύμφωνα με τις μέρες μας όταν ήταν ο Παπαδόπουλος στην εξουσία δεν ανέβηκε μια δραχμή πάνω το ψωμί. Συμφωνώ τους απαντάω όμως τότε ήταν λίγοι αξιωματικοί που έπαιρναν λεφτά από τους Αμερικάνους. Σήμερα είναι 300 βουλευτές και άλλοι τόσοι που θέλουν μεγαλύτερο χρηματικό ποσό για να θρέψουν τις μεγάλες τους κοιλιές (μικρός βλέποντας τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο αναρωτιόμουν γιατί να μην επιλέγουμε αδύνατους ανθρώπους και με την πάροδο της θητείας τους να βλέπουμε και την σωματική τους διάπλαση). Το θέμα ποιο είναι. Η επέτειος σαν γεγονός έχει σημασία διότι μας κάνει να αναπολούμε τα λάθη του παρελθόντος και να βελτιώνουμε την κοινωνία μας αλλά και να θαυμάζουμε τους προγόνους μας και αν όχι να τους ξεπεράσουμε τουλάχιστον να τους φτάσουμε. Όμως ο Ελληνάρας δεν είναι έτσι. Θα αναπαυθεί πάνω στα κατορθώματα των προγόνων του και με την φραπεδιά στο χέρι θα λέει εμείς κατασκευάσαμε Παρθενώνες, διδάξαμε την ιατρική, την αστροφυσική, τα μαθηματικά, φέραμε την Δημοκρατία κτλ. Ωραία ρε μάγκα και τώρα εσύ τι κάνεις. Από την άλλη η κάθε επέτειος στην Ελλάδα όχι μόνο καλό δε κάνει αλλά ξύνει τις πληγές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Εγώ δεν είμαι ούτε του ενός άκρου ούτε του άλλου. Δε βλέπω με νοσταλγία ούτε με απάθεια την 21 Απριλίου αλλά ούτε κάνω το ίδιο με τις επετείους που έχει υιοθετήσει η αριστερά διότι αν διαβάσουμε ντοκουμέντα και κείμενα και δούμε ταινίες βασισμένα σε κομουνιστικές χώρες (Αγριόκυκνοι, Αβάσταχτη Ελαφρότητα του είναι, Πριν πέσει η Νύχτα κ.α.) θα διαπιστώσουμε ότι και η αριστερά όπου εφαρμόστηκε τα ίδια και χειρότερα λάθη έκανε. Δεν υπήρχε και κει ελευθερία της γνώμης, όσοι δεν ήταν προσηλωμένοι στο κόμμα τους υποβαθμίζανε κατηγορία ή τους καθάριζαν κτλ. Ξέρω πως με αυτά που λέω θα με πούνε ακροδεξιό (όπως ο φίλος μου ο σεισμογράφος) όμως αναφέρω πως και για τα δύο άκρα έχω την ίδια άποψη. Βασικά η άποψη μου είναι πως καμία ιδεολογία δεν εφαρμόζεται διότι όταν πάρει κανείς την εξουσία χάνεται η λογική και η ανθρωπιά. Το ότι δεν έχουμε βάλει μυαλό από τις επετείους οπότε για μένα είναι ανούσιες παρατηρούμε ούτε στην Ευρώπη αναβιώνει πάλι η ακροδεξιά και ο εθνικισμός (Σκόπια) ανατολικά καθώς και ο κομμουνισμός (Μολδαβία). Με την οικονομική κρίση και την ανεργία μαζί με τα ακραία πολιτικά ρεύματα μας βλέπω πολύ κοντά σε μία νέα σύρραξη. Τώρα το που θα γίνει και το πότε αυτό δε μπορούμε να το ξέρουμε. Όμως είμαστε όλοι έτοιμη να δοθεί η αφορμή (όπως η δολοφονία του Αυστροούγγρου πρίγκιπα στο Σαράγιεβο όπου έδωσε την αφορμή για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο). Ίσως να πέσουν κάποιοι άλλοι δίδυμη πύργοι ίσως να σκοτώσουν κανένα άλλο πολιτικό πρόσωπο κατά την επίσκεψη του σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής. Σημασία έχει να κάνουμε μια νέα αρχή. Να αφήσουμε στην άκρη κάθε επέτειο και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για το καλό του τόπου και της ζωής μας. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας μέχρι την επόμενη επέτειο και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε…

Μια εναλλακτική προσ…ευχή

Εκεί ψηλά, ψηλά στον Γολγοθά,
υψώσαμε ένα τεράστιο πανό,
το υψώσαμε εκεί για να θυμίζει,
Χριστός ανέστη εκ νεκρών.

Χρόνια Πολλά…

Αφού λύνουμε όλα τα θέματα…

Ας ασχοληθούμε με την ψυχολογική κατάσταση των ζωντανών που αποχωρίζονται την οικογένεια τους και έχουν ένα αβέβαιο μέλλον…

Ας κάνω μια εξαίρεση κυρία «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»

Πολλοί με ρωτούν γιατί στο blog μου δεν κάνω κριτική στα τόσα βιβλία που διαβάζω, τις τόσες ταινίες που βλέπω και την μουσική που ακούω. Η απάντηση μου είναι πως δεν είναι δουλειά μου αυτή. Υπάρχουν άλλοι οι οποίοι πληρώνονται για να θάψουν μια παράσταση ή να την εξυψώσουν για πολλούς και ευνόητους λόγους. Πιθανότατα να μη το κάνω ώστε να μην παίρνω κανέναν στο λαιμό μου λέγοντάς του δες το είναι καλό και να απογοητεύεται ή μη το δεις ενώ γι’ αυτόν μπορεί να αξίζει.
Όμως αποφάσισα να κάνω την εξαίρεση. Και αυτό γιατί είδα μια εξαιρετική παράσταση, ή καλύτερα μια εξαιρετική ερμηνεία την Κυριακή το απόγευμα στο θέατρο Βασιλάκου όπου η ηθοποιός Νένα Μεντή ερμήνευε την ρεμπέτισσα Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Η ιδέα ότι θα δω μια παράσταση μονόλογο δε με ικανοποιούσε. Όμως μια το ρεμπέτικο περιεχόμενο της παράστασης, μια η σχέση της ιστορίας με την Σμύρνη καθώς και με την ιστορία της Ελλάδος που δε τη διδάσκουμε στα σχολεία με έκανε να πάω να την δω. Φτάνω έξω από το θέατρο. Δε περίμενα τόσο κόσμο να αράζει στο μπαρ που βρίσκεται στο χώρο υποδοχής. Αρκετός κόσμος αλλά όχι πολύς ώστε να γεμίσει το θέατρο. Έλα όμως που μόλις πήγα να βρω τη θέση μου βρήκα ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο. Όλο και κάποιος θα χει αφήσει το κινητό του ανοιχτό και θα με ξενερώσει σκέφτηκα όπως και έγινε μόνο που δε ξενέρωσα διότι ήμουν ήδη απορροφημένος από τα λόγια της ηθοποιούς. Σβήνουν τα φώτα. Για να δούμε λέω. Βλέπω μια εκπληκτική έναρξη της παράστασης (δε θέλω να αποκαλύψω τίποτα) και ξαφνικά από το κοινό βλέπω την Νένα Μεντή να ανεβαίνει στη σκηνή. Ένα βλέμμα λες και αντί για μας βλέπει την παραλία της Σμύρνης ή τα παράλια της Μικρασίας και του Τσεσμέ καθώς φεύγει για να γλιτώσει τις σφαγές. Αρχίζει και μας περιγράφει τη ζωή της. Ενδιαφέρον μου φαίνεται στην αρχή. Η χροιά της φωνής της καθώς και η μουσική και ο φωτισμός που την συνόδευε με ταξίδευαν στα χρόνια που μας περιγράφει. Και ευτυχώς ο χαμηλός φωτισμός με κάνει να τα ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια. Ωραία παράσταση λέω όμως θα κάνει κοιλιά αν συνεχίσει έτσι. Κι όμως! Η Μεντή δε κάθεται σε μια θέση και μιλάει αλλά την βλέπεις μέσα από αυτά που σου περιγράφει με την ιστορία της να κάνει διάλογους με τους υπόλοιπους ήρωες της ζωής της. Ξαφνικά βλέπω την μητέρα της να κάθεται στο παγκάκι κάτω από το δέντρο καθώς η ηθοποιός της θυμίζει παλιές στιγμές, βλέπω τον σύζυγό της τον Γιώργο να νευριάζει που παίζει χαρτιά και τρώει τα χρήματα της εκεί, η εγγονή της η Ρέα γεμίζει τη σκηνή με ζωντάνια και παιδικές φωνές. Παράλληλα βλέπω διάφορες σκηνές και διαπιστώνω πως είναι η γάτες που κυκλοφορούν στο σπιτικό της μιας και της ταΐζει συνέχεια. Να και ο Τσιτσάνης που έχει το μάγκικο στυλάκι και την περιέργεια που μια γυναίκα του ζητάει να παίξει τραγούδια της καθώς και τον Χιώτη με την παραξενιά του πάνω σε θέματα καθαριότητας και υγιεινής. Εκεί που έλεγα στην αρχή ευτυχώς είναι ένας 90λεπτος μονόλογος τώρα παρακαλάω να μην τελειώσει η παράσταση. Ξαφνιάζομαι που τόσα ρεμπέτικα τραγούδια είναι δικά της. Δακρύζω καθώς νιώθω την απώλεια των αγαπημένων της προσώπων και πονάω όπως πονάει η ηρωίδα στη σκηνή. Γελάω με την πονηριά της και τα καμώματά της καθώς και με το ύποπτο βλέμμα που κάνει κάθε φορά που θυμάται καμιά βλακεία που χε κάνει. Λέει κάποιες πολύ έξυπνες φράσεις η οποίες μου χουν μείνει. Η παράσταση ολοκληρώνεται. Σηκωνόμαστε όρθιοι όλοι και την χειροκροτούμε. Την χειροκροτούμε διότι στο φινάλε η ηθοποιός βγάζει το προσωπείο της ηρωίδας και με ένα πονηρό χαμόγελο στην αρχή μας κλείνει το μάτι λέγοντας πως σας την έφερα, η Νένα Μεντή είμαι και όχι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Και τότε εμείς χειροκροτάμε περισσότερο που μας ξεγέλασε τόσο έξυπνα και το χαμόγελο της μεταμορφώνεται από πονηρό σε τρυφερό και ειλικρινές δείχνοντας της αποδοχή του ενθουσιασμού μας για την ερμηνεία της και τότε συγκινείται. Αποχωρεί από τη σκηνή. Αποχωρώ και γω. Νιώθω λίγο πιο βαρύς. Βαρύς σε γνώση, σε ωριμότητα, διαπιστώνω ότι τέτοιες ιστορίες σου παρουσιάζουν τα λάθη των ανθρώπων οι οποίοι μέσα από την εξιστόρηση της ζωής τους προσπαθούν να μας προστατεύσουν. Η ζωή είναι καλή ποιος είπε το αντίθετο. Εμείς την καταστρέφουμε. Πόσο μονότονο είναι όταν πεθάνουμε. Ας ζήσουμε λοιπόν το σήμερα και για το αύριο κάτι θα βρούμε να κάνουμε. Τουλάχιστον ας είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι γι’ αυτό που ζούμε. Γυρνάνε οι ιδέες τόσο γρήγορα γύρω από το κεφάλι μου όπως τα ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου. Αν συνεχίσετε να γυρνάτε έτσι θα ζαλιστώ και θα πέσω. Πρέπει να γυρίσω σπίτι…
Ξέρω πως η παράσταση μου πρόσφερε πολλά και με έχει κάνει να βλέπω κάποια πράγματα λίγο διαφορετικά. Αλλά ας ηρεμήσω λίγο και ας ανηφορήσω προς κέντρο.
« Στου γιαλού στου γιαλού τα βοτσαλάκια, κάθονται κάθονται δύο καβουράκια…»

Πες μου το κουδούνισμά σου να σου πω ποιος είσαι!

Έχω ένα πιστεύω. Ότι η μουσική που ακούει κάθε άνθρωπος αντιπροσωπεύει και τον χαρακτήρα του καθώς και τις γνώσεις που μπορεί να χει. Όσο πιο ψαγμένη τόσο πιο διαβασμένος ο άλλος για μένα. Το θέμα είναι ποια μουσική θεωρείς ψαγμένη διότι ο μεταλλάς θα θεωρήσει την δικιά του, όπως και ο γκοθάς, ο τζαζίστας, ο ρεμπέτης κ.τ.λ. επίσης υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όπως ο φίλος μου ο Γιάννης ο οποίος όσο λαϊκός είναι στις μουσικές του προτιμήσεις τόσο ανοιχτόμυαλος, διαβασμένος και ετοιμόλογος είναι. Όμως πως μπορείς να εκφράσεις τα ακούσματά σου στη καθημερινή σου ζωή. Ένας τρόπος είναι η ένδυση. Ένας άλλος είναι οι κινήσεις μας. Ένας πολύ γνωστός όμως είναι το κουδούνισμα του κινητού μας τηλεφώνου. Πολλές φορές στο μετρό κοιτάω ανθρώπους που ασχολούνται με το κινητό τους και προσπαθώ να φανταστώ τι ήχο μπορούν να έχουν. Ή άλλες φορές που χτυπάει κανένα βαρύ λαϊκό η κάποια παροδική επιτυχία που την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές και ξανακούγοντας την ή αδιαφορούμε η μορφάζουμε ενώ άλλες φορές όταν ακούμε ένα κομμάτι ψαγμένο ή αγαπημένο προσπαθούμε διακριτικά να δούμε ποιανού χτυπάει. Ωστόσο πολλές φορές έχω αναρωτηθεί με τον κόσμο που επικοινωνώ μέσω των κειμένων μου τι μουσική ακούνε και τι κουδούνισμα έχουν στο κινητό τους. Εγώ μόλις αγόρασα καινούργιο κινητό έβαλα σαν ήχο κλήσεις ένα τραγούδι που σηματοδοτεί την είσοδο μου σε ένα νέο είδος μουσικής στα εφηβικά μου χρόνια όταν χανόμουνα σε μουσικά ταξίδια. Μιλάμε για το New Life των Στέρεο Νόβα. Και αυτό που μ’ αρέσει είναι ότι όποτε χτυπάει το κινητό μου σε χώρους με πολύ κόσμο νιώθω διάφορα βλέμματα προς το μέρος μου. Ίσως υπάρχουν πολλοί μουσικοί συνταξιδιώτες στην καθημερινή μας ζωή.

Το Γελαστό Παιδί…

Ακούγοντας σήμερα τον δήμαρχο Αθηνών κύριο Νικήτα Κακλαμάνη να επευφημεί ως σημερινός Καίσαρας τον εαυτό του και θεωρώντας τον κόσμο που ήθελε να διαδηλώσει έξω από το δημαρχείο Αθηνών ως παρακρατικούς και έτοιμος να δημιουργήσουν μια καινούργιο υπόθεση Λαμπράκη του αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι. Ωστόσο τι σχέση έχουν οι «παρακρατικοί» του Κακλαμάνη με τους ακροδεξιούς της Θεσσαλονίκης στην υπόθεση Λαμπράκη καθώς και τον εαυτό του με τον άνθρωπο αυτό δε μπορώ να καταλάβω. Ας του αφιερώσουμε αυτό το τραγούδι και ας κοιμηθούμε όλοι απόψε πάλι με το σκεπτικό ότι όλα εκεί έξω από το παράθυρό μας είναι μια χαρά.

'Ήταν πρωί τ' Αυγούστου,

κοντά στη ροδαυγή

βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη.

Βλέπω μια κόρη,

κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,

σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί.

Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ,

το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό.

Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή

σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί.

Ω! να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι

και μόνο από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει

κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή

θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω

για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω

γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.

Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω

για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω

γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.

Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.

Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί .

Έκθεση Φωτογραφίας στο Ρόδι 11 Απριλίου 2009

Όταν χορεύουμε με το ζόρι…

Σήμερα όσοι πήγαμε στις δουλειές μας είχαμε ήδη ενημερωθεί για τον μεγάλο σεισμό στην Ιταλία. Όλους μας συγκλόνισε διότι ο καθένας μας έχει από μια τουλάχιστον συνάντηση με τον Εγκέλαδο. Η σχέση μου με τους σεισμούς είναι πολύ περίεργη. Η πρώτη μου γνωριμία μ’ αυτούς ήταν στη Χίο το 1993. Ξύπνησα από διαίσθηση ότι κάτι θα συμβεί και πράγματι μετά από λίγα λεπτά είχαμε μια πολύ ισχυρή δόνηση της τάξης των 6,5 Ρίχτερ. Τουλάχιστον δεν είχε διάρκεια όμως αυτό το βουητό που μου ερχόταν από τα βουνά καθώς και το θρόισμα του δέντρου στην αυλή με είχαν γοητεύσει. Μπορεί να σας φαίνεται παράλογο κι όμως πάντα θαύμαζα τους σεισμούς διότι ήταν απρόσμενοι και πάντα σε πιάνανε στον ύπνο, κυριολεκτικά πολλές φορές. Από τότε τον έζησα πολλές φορές στο νησί μου αλλά ποτέ τόσο ισχυρό όσο το 1993. Ακόμα θυμάμαι τα σχολικά βιβλία μου και τα παιχνίδια που μου ήρθαν στο κεφάλι καθώς και την ανατριχίλα που ένιωσα σε όλο μου το σώμα διότι ζούσα κάτι απρόσμενο που με ακινητοποιούσε μέχρι να σταματήσει. Έχω ζήσει πολλές δύσκολες καταστάσεις όπως σβήσιμο πυρκαγιών στα δάση της Χίου, αντίξοες θαλασσινές συνθήκες με σαπιοκάραβα μεταξύ Σάμου Χίου όμως πιστεύω πως όλα αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε με σεβασμό προς την δύναμη της φύσης όμως τον σεισμό ποτέ. Διότι πολύ απλά δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Ωστόσο όσο τρελό κι αν ακούγεται αυτό πάντα αναζητούσα τον μεγάλο σεισμό που με είχε ανατριχιάσει τότε. Πολλοί φίλοι μου κυρίως Αθηναίοι μου λένε πως δεν έζησα τον σεισμό της Αθήνας γι’ αυτό τα λέω αυτά. Έχουν δίκιο το ξέρω αλλά είναι μια παραξενιά μου. Η αλήθεια είναι πως και ο σεισμός της Χίου ήταν ίδιας κλίμακας με αυτόν της Αθήνας με τη διαφορά πως εμείς δεν είχαμε νεκρούς και έτσι ξεχάστηκε γρήγορα. Πριν κάποια χρόνια ήμουν στο νησί μου μαζί με παρέα σε ένα σημείο του νησιού όπου έχουμε διαπιστώσει ότι όποτε αναλύουμε κάτι ή επικαλούμαστε κάποιο πρόσωπο ή κάποιο γεγονός πάντα κάτι συμβαίνει πάνω στα θέματα που αναπτύσσομε. Ένα βράδυ λοιπόν με μπύρες αναρωτιόμασταν ότι έχει πολύ καιρό να γίνει σεισμός στο νησί. Τότε ένας φίλος πετάχτηκε και είπε πως γενικά η Χίος έχει πολύ καιρό να γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Την επομένη αναχωρούσαμε για Αθήνα μιας και άρχιζε το χειμερινό εξάμηνο στις σπουδές μας. Όταν φτάσαμε Αθήνα μάθαμε πως στο νησί έγινε ισχυρός σεισμός 6,3 Ρίχτερ. Γκαντεμιά λέω για μια μέρα δεν το έζησα. Όμως οι συμπτώσεις δεν έμειναν εκεί. Μέσα στη βδομάδα βρέθηκε το πρώτο σύμπτωμα της νόσου τον πουλερικών στη Χίο (συγκεκριμένα στις Οινούσσες) και γίναμε πρώτο θέμα όχι μόνο στα ελληνικά κανάλια αλλά και στα ευρωπαϊκά καθώς και στον CNN. Την επόμενη βδομάδα ξανάγινε στο νησί σεισμός 6 Ρίχτερ. Πάλι έβριζα την τύχη μου. Από τότε αποφασίσαμε να μη ξανακάνουμε καμία ανάλυση καταστροφολογίας στο μέρος αυτό όπου πηγαίνουμε ακόμα και σήμερα.
Το θέμα είναι πως και τώρα που κατοικώ στην Αθήνα βρίσκομαι πολύ κοντά στον βράχο της Ακρόπολης μ’ αποτέλεσμα να μην αισθάνομαι ποτέ καμία σεισμική δόνηση. Μάλλον αυτός το σεισμός του ’93 με έχει στοιχειώσει και δε θέλει να φύγει από το μυαλό μου ως ο μεγαλύτερος σεισμός που χω ζήσει…
Που θα πάει όμως…
Πάντως θέλω να εκφράσω την θλίψη μου για τον χαμό τόσων ανθρώπων στην Ιταλία καθώς και το δέος της δύναμης που χει η φύση. Ποτέ δε πρέπει να την υποτιμάμε και να την σεβόμαστε.

Fact of Life - Black Box Recorder

Do do do, do do do

Do do do, do do do

A boy is just a eleven age

Begin to growing high at a fast rate that they have never done before

They develop curiosity and start to fantasise

About the things that have never thought of doing before

These dreams are no more harmful than

The usual thoughts the boys have of becoming football stars or millionaires

As long as they distinction fantasy and fiction remains

It's just a nature walk

It's just the facts of life

There's no master plan

Walk me home from school

I'll let you hold my hand

You're getting ideas

And when you sleep at night

They develop into sweet dreams

It's just the facts of life

A boy sits by the telephone,

wanting to call a girl

But not dare to because she may say no

At last someone took have the courage first

And discovered someone else has asked her first and she says yes

Now it's time to deal with the fear that have been rejected

Now it gets into life being without hurt

At this point this boy is listening to this song

And is probably saying it's easy and said and done and it's true

It's just the facts of life

There's no master plan

Walk me home from school

I'll let you hold my hand

You're getting ideas

And when you sleep at night

They develop into sweet dreams

It's just the facts of life

Do do do, do do do

Do do do, do do do

Small town detain defects from more urban situation

Seem ??? if these few places to go

And the lessons normally gather in a cafe or a arcade

If they have to almost anywhere will do

A family car, a decease ???

A rolling book or a shade

Experimentation, familiarisation

It's all a nature walk

It's just the facts of life

There's no master plan

Walk me home from school

I'll let you hold my hand

You're getting ideas

And when you sleep at night

They develop into sweet dreams

It's just the facts of life

It's just the facts of life (Sweet dreams)

There's no master plan (Ideas)

Walk me home from school (Sweet dreams)

I'll let you hold my hand

You're getting ideas (Sweet dreams)

And when you sleep at night (Ideas)

They develop into sweet dreams (Sweet dreams)

It's just the facts of lifeIt's just the facts of life (Sweet dreams)

There's no master plan (Ideas)

Walk me home from school (Sweet dreams)

I'll let you hold my hand

Γιατί ρε παιδιά;

Ποιος δεν τον άφησε ρε παιδιά να τελειώσει το γκράφιτι του. Κουκάκι 3 Απριλίου 2009.

Le Petit Prince

«Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να γνωρίσουν το οτιδήποτε. Αγοράζουν τα πράγματα έτοιμα από τα καταστήματα. Αλλά δεν υπάρχει κανένα κατάστημα στον κόσμο, από το οποίο να μπορούν να αγοράζουν φίλους, κι έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν, πια, κανένα φίλο. Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσέ με».