Ο τρελός της περιοχής μας...

Τελικά έχει δίκιο ο φίλος μου ο Χάρης ότι την Αθήνα την χαίρεσαι τον Αύγουστο. Διότι είναι μια άδεια πιο ανθρώπινη πόλη. Κυκλοφορείς μόνος σου στα μεγάλα άδεια πεζοδρόμια και άντε να συναντήσεις κανέναν ναρκωμανή ή τρελό. Η Αθήνα έχει αρκετούς τρελούς. Τους βλέπουμε συνέχεια και κάνουμε λίγο πιο αριστερά ή πιο δεξιά για να τους αποφύγουμε λές και φοβόμαστε πως η τρέλα κολλάει. Πολλές φορές τους βλέπω που παραμιλάνε και αναρωτιέμαι αν έχουν συνείδηση για το τι λένε ή αν ξέρουν που απευθύνονται. Πολλές φορές θέλω να τους πάρω από πίσω ώστε να ακούσω τι λένε, ή τι θέλουν να πουν. Όμως πάντα όταν είμαι στο δρόμο και βλέπω τέτοιους ανθρώπους σκύβω το κεφάλι και προχωράω μπροστά. Σήμερα γυρνώντας σπίτι με τα πόδια πέτυχα στον κεντρικό δρόμο της περιοχής μου τον γνωστό σε όλους τρελό. Ήταν μοναχός του με το μπαστούνι του και την τραγιάσκα του σε μια γωνία ενός τετραγώνου και ως συνήθως παραμιλούσε. Συνέχεια τον πετυχαίνω είτε μόνο του είτε με κόσμο γύρω του να μιλάει. Αρκετοί του μιλάνε αλλά ποτέ δεν έχω δει να τους δίνει απάντηση. Σήμερα μια από τα ίδια πάλι. Ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν γύρισα να τον δω. Κάτι έλεγε πάλι εκείνος ενω στο πρόσωπό του διέκρινα μια ηρεμία. Δεν έλεγε κάτι με νευρικότητα και ένταση ως συνήθως. Ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε. Από αμηχανία του χαμογέλασα. Εξάλλου και η διάθεση μου ήταν καλή και δεν μου πήγαινε η καρδιά να τον προσπεράσω ψυχρά. Κοιτάζοντας το χαμόγελό μου μου χαμογέλασε και ο ίδιος. Εκεί σοκαρίστηκα. Νόμιζα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση με το κοινωνικό περιβάλλον, και ξαφνικά ένας από αυτούς μου ανταποδίδει το χαμόγελο που του πρόσφερα. Μήπως ήταν ήρεμος επειδή και η Αθήνα είναι ακόμα ήρεμη; Δε μπορώ να το απαντήσω. Το θέμα όμως είναι πως άλλαξε η εικόνα μου γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως να ναι άνθρωποι μοναχικοί (που όντως είναι) και μέσα από τους έντονους μονολόγους τους σε πεζόδρομους και σημεία που μαζεύεται κόσμος να θέλουν να δώσουν το παρόν και μεις αντί να τους αποδείξουμε πως όντως είναι και αυτοί ένα κομμάτι της κοινωνίας μας τους διώχνουμε όλο και πιο μακριά μας. Ίσως το χαμόγελο του κυρίου αυτού να ήταν και ένα χαμόγελο ικανοποίησης πως κάποιος τον παρατήρησε και έτσι ένιωσε κάπως παρον. Τελικά ποιοί είναι όμως οι τρελοί σε αυτόν τον κόσμο;