Η παράδοσή μας... μια γνωστή άγνωστη...

Η παράδοση. Πόσοι ξέρουμε γι' αυτήν. Πόσοι ξέρουμε τις ρίζες μας. Πόσοι νιώθουμε περήφανοι όχι για τον Παρθενώνα και τον Μέγα Αλέξανδρο αλλά για τα τοπικά μας έθιμα, για την καθημερινή ζωή των παππούδων μας, για τα καθαρά νησιώτικα και παραδοσιακά τραγούδια μας. Ελάχιστοι, αλλα αυτοί οι ελάχιστοι κάνουν αξιόλογη δουλειά για να κρατήσουν ζωντανό κάθε στοιχείο που μας ενώνει με το παρελθόν μας. Και γω μικρός ήμουν της άποψης πως αν θέλουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι πρέπει να διαγράψουμε κάποια παραδοσιακά μας στοιχεία. Ένιωθα κόμπλεξ ότι μας κρατούσαν πίσω και δε μας ωθούσαν να προχωρήσουμε μπροστά. Πίστευα πως η παράδοση προκαλούσε το κόμπλεξ του Ελληνάρα που περηφανεύεται για τα Μάρμαρα και τις νίκες κατά των Περσών και λοιπών μεταγενέστερων εχθρών του έθνους όμως ο ίδιος είναι ανάξιος να συνεχίσει τα κατορθώματα των προγόνων του λέγοντας απλά πως έμεις είχαμε ένα Περικλή και έναν Σωκράτη όταν εσείς κρεμόσασταν σε δέντρα. Ναι μα τώρα με την κατάντια σου εμείς κρεμόμαστε από τα δικά τους να μην πω τι... Ναι να μαστε περήφανοι αλλά κόψτε ρε παιδιά κάτι. Εκεί έκανα και γω το λάθος και είχα υποτιμήσει την παράδοση. Άργησα να το καταλάβω άλλα κάλλιο αργά παρά ποτέ διότι πλέον έχω την απόλυτη πίστη πως παραδοσιακοί μας ήρωες όπως ο Χαλεπάς ή ο Γιαλούρης ακόμα και ο Θεόφιλος μας ανοίγουν τον δρόμο για τον μέλλον μας. Τραγούδια που σου ανοίγουν τους ορίζοντες και όχι να σε κάνουν απλά να χτυπιέσαι με ένα ποτό στο χέρι. Εγώ πάντα ήμουν ανήσυχο μουσικό πνεύμα. Όποτε ανακάλυπτα μια μουσική σκηνή την ρουφούσα όλη μέχρι να κορεστεί και να πάω παρακάτω. Έτσι κατάφερα να μετακινηθώ από το ελληνικό έντεχνο στο ελληνικό ροκ, από κει στο ξένο ροκ, στο ψυχοδέλικο ροκ, στο post rock και alternative rock, στην τζαζ, σε νέους συνθέτες, σε πειραματικές σκηνές. Γύρισα μουσικά όλη την Ευρώπη αλλά ποτέ την χώρα μου. Τη προσοχή μου την τράβηξε όταν είχα δει μια εκπομπή (οι Μουσικοί του Κόσμου) που είχε αφιέρωμα στο ελληνικό ρεμπέτικο και πως αρκετοί Ευρωπαίοι έχουν στραφεί σ' αυτό. Ερωτεύτηκα πολύ το ρεμπέτικο και μέσα σ' αυτό έψαξα και άλλα παραδοσιακά του τόπου μου. Αυτό δε σημαίνει πως αμέσως έγινα παραδοσιακός. Όμως ανακάλυψα την συγκίνηση που έψαχνα στη μουσική και αυτό μου το πρόσφεραν τραγούδια αντίστοιχα με αυτό που παρουσιάζω εδώ από την εκπομπή "Στην υγειά μας". Βλέπουμε το μεράκι αυτού του συγκροτήματος που προσπαθεί να μας τραβήξει κοντά στην υποτιμημένη μας παραδοσιακή μουσική και για μένα το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Και άπό όλα τα πρόσωπα που ακούνε εκστασιασμένα τη μαγική μουσική για μένα ένα ξεχωρίζει. Είναι του τραγουδιστή του συγκροτήματος ο οποίος ακούγοντας την γυναικεία φωνη κλείνει τα μάτια του και ταξιδεύει ενώ είναι εκεί... Δε με συγκινούν ούτε η προσοχή των προσκεκλημένων της εκπομπής ούτε τα όμορφα λόγια του Παπαδόπουλου αλλά αυτή η φυγή του προσώπου αυτού. Και είναι μια αληθινή φυγή. Μια φυγή προς τα αστέρια. Διότι τελικά η παραδοσιακή μουσική μπορεί να σε ταξιδέψει μακριά. Αναλόγως το πόσο ανοιχτοί είναι και οι ορίζοντες του καθενός... Ας απολαύσουμε το τραγούδι λοιπόν για να δούμε αν μπορεί να μας ταξιδέψει και μας...