Ένας χρόνος καλός πολίτης...

Σαν σήμερα λοιπόν, πριν δύο χρόνια η μαμά πατρίδα με έντυνε στα χακί, με την δικαιολογία ότι αφού μου προσφέρει τόσα πολλά για να χω ένα καλό βιοτικό επίπεδο ζωής, πρέπει και γω να θυσιάσω ένα από τα καλύτερα μου χρόνια ώστε να μπορούν οι κάθε βαθμού αξιωματικοί και κυρίως οι καραβανάδες που τους πληρώνουμε εμείς φυσικά, να μας κάνουν την ζωή δύσκολη, να έχουν μια δουλειά και να φυλάμε οχήματα και όπλα τα οποία σκουριάζουν, αλλά και άχρηστα μπάζα και σκουπίδια πού για γραφιοκρατικούς λόγους δεν πετιούνται και γεμίζουν τις αποθήκες. Όμως σαν καλή που είναι η μαμά πατρίδα μας αφήνει ελεύθερους ένα χρόνο μετά, με το σκεπτικό ότι είμαστε πλέον άντρες να αντιμετωπίσουμε την πραγματική ζωή. Αρκετά παιδιά όπως και γω είχαμε αρχίσει αυτόν τον αγώνα στο στίβο της καθημερινής ζωής του εργαζόμενου, αλλά υποχρεώσεις βλέπεις... Όμως σαν σήμερα, πέρσυ με άφησε ελεύθερο στην ζούγκλα που λέγεται ελληνική κοινωνία. Όμως δεν είμαι από τους τύπους που κλαίγονται με τέτοιες καταστάσεις. Για να πώ την αμαρτία μου πέρασα πολύ καλά στο στρατό. Ίσως επειδή είχα ήδη αρχίσει να δουλεύω και ένιωσα το λούκι της ζωής είδα την θητεία μους ως το τελευταίο ανέμελο έτος των ενήλικων μου χρόνων. Η θητεία μου πρόσφερε στιγμές, εικόνες κι εμπειρίες που δεν τις περίμενα, όπως το να φύγω ενάμισι μήνα στην Ξάνθη και έτσι να γνωρίσω και να ερωτευτώ την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδος, έκανα πολύ καλούς φίλους και αυτό που μ' αρέσει είναι πως κρατάω ακόμα επαφή μαζί τους, κυρίως με τα παιδιά που είναι εκτός Αθήνας όπως τον Δημήτρη από το Αγρίνιο και τον Θανασάκο από την Θεσσαλονίκη, ενώ με τους Αθηναίους και τους Χιωτοαθηναίους έχω κολλήσει αρκετά. Βασικά έγινε μια ανανέωση στον κύκλο των φίλων και αυτό ανανέωσε και μένα. Ένα χρόνο μετά τη θητεία μου, αναπολώ τις όμορφες στιγμές στα Καρδάμυλα της Χίου, στην Ξάνθη, στο φυλάκιο και τέλος στον Λόχο στρατηγείου του νησιού. Ποτέ δεν ένιωθες μόνος, διότι ένιωθες πάλι παιδί, διότι το μόνο που σε απασχολούσε ήταν το τι νούμερο θα κάνεις και με ποιόν, για κάθε τι γκομενικό ή ερωτικό θέμα που είχε ο καθένας υπήρχαν άτομα να τον στηρίξουν. Τώρα είσαι στην Αθήνα ή όπου αλλού βρίσκεσαι και νιώθεις μια μοναξιά. Αράζεις στο κρεβάτι ή στην πολυθρόνα και νοσταλγείς αυτές τις στιγμές. Μου ακουγόταν παράλογο όταν μου λέγανε πως τον στρατό τον εκτιμάς μετά τη θητεία σου. Η αλήθεια είναι πως πολλά πράγματα εκτιμάς όταν τελειώνουν όπως το σχολείο, οι σπουδές, οι έρωτες, κτλ. Όμως για τον στρατό δεν το περίμενα. Και όσο μετρούσα τις μέρες για να απολυθώ τόσο πίστευα πως θα μαι η εξαίρεση στον κανόνα και δε θα μου λείψει τίποτα. Έπεσα πολύ έξω. Αν μου λέγανε ποιά περίοδο θα διάλεγα στη στρατιωτική μου θητεία με δυσκολία λόγω ανεκτίμητων στιγμών θα διάλεγα την Ξάνθη. Διότι εκεί όλοι ήμασταν άγνωστοι σε μία ξένη πόλη και όλοι δεθήκαμε. Εξάλλου 2 από τους 5 καλούς φίλους που έκανα στο στρατό ήταν από το στρατόπεδο της Ξάνθης, τον Χάρη και τον Μήτσο. Όχι πως και τα υπόλοιπα παιδιά δεν ήταν αξιόλογα. Ας μην επαναλαμβάνομαι λοιπόν. Ένα έχω να πώ για φινάλε... Πέρασα καλά στο στρατό για τον εξής λόγο...

Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό, απόλαυσε τον...

Χαιρετισμούς σε όλη την 300 σειρά...