Μπελογιάννης

Ποτέ μου δεν είχα καλή άποψη για τον Τζίμη Πανούση. Όμως στο πρόγραμμά του τίμησε ένα πρόσωπο που πολλοί το χουν ξεχάσει διότι παλιότεροι από μας δε θέλανε να το θυμούνται. Ο Πανούσης για πέντε λεπτά ήταν σοβαρός και τίμησε αυτό το πρόσωπο με ένα τραγούδι.
Ποιός είναι αυτός ο Μπελογιάννης λοιπόν; Ο Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο. Μία προσωπικότητα που συγκίνησε όλο τον κόσμο κάνοντας ακόμα και τον Πικάσο να του σχεδιάσει ένα πορτραίτο.
Ένας ήρωας που σκοτώθηκε για τα πιστεύω του. Κάποια πιστεύω που εκμεταλλεύονται κάποιοι μαλάκες σήμερα για να το παίξουν επαναστάτες και ριζοσπάστες. Οι ίδιοι μαλάκες που τον πούλησαν τότε.
Δε θα σας κουράσω με την ζωή του όλη. Αλλά θα αναφερθώ στις τελευταίες του στιγμές. Ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1950 κρυφά για να ξαναφτιάξει τις οργανώσεις του παράνομου για τότε Κ.Κ.Ε. το οποίο είχε διαλυθεί μετά από τις συλλήψεις αρκετών στελεχών του. Στις 20 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς συλλαμβάνεται και δικάστηκε με βάση το Ν. 509/1947, που θεωρούσε εγκληματική οργάνωση το Κ.Κ.Ε. και το είχε κηρύξει παράνομο. Επίσης, κατηγορήθηκε ως κατάσκοπος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 με 94 κατηγορούμενους συνολικά, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο. Ένας από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο μετέπειτα δικτάτορας, ως έκτακτος στρατοδίκης. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο μοναδικός από τους στρατοδίκες που ψήφισε ενάντια στην θανατική καταδίκη του Μπελογιάννη. Μετά την διεθνή κατακραυγή που ακολούθησε, ο Νικόλαος Πλαστήρας δηλώνει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί. Αποφασίζεται όμως ο Μπελογιάνης και ορισμένοι άλλοι κατηγορούμενοι να παραπεμφθούν σε νέα δίκη με τη βαρύτερη κατηγορία της κατασκοπείας, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Εν τω μεταξύ στις 14 Νοεμβρίου 1951 βρίσκονται παράνομοι ασύρματοι στις περιοχές Καλλιθέας και Φαλήρου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους στρατοδίκες, για επιστράτευση του νόμου περί κατασκοπείας. Έτσι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι κατηγορούμενοι προσάγονται σε νέα δίκη. Η δεύτερη αυτή δίκη αρχίζει στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών. Ο Μπελογιάννης αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες και πρόβαλε τις πατριωτικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα φρέσκο κόκκινο γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά.
Η αξία αυτού του ανθρώπου φάνηκε από την τεράστια κινητοποίηση που έλαβε χώρα εκείνον τον καιρό για να σωθεί. Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκόλ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σατρ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.
Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδί και τουφεκίστηκαν. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.
Τα τέρατα δεν αφήσανε αυτούς τους ανθρώπους να δουν έστω το τελευταίο φως της ζωής τους. Ένα δικαίωμα και μία απόλαυση που την έχουμε απαξιώσει, κάτι το οποίο για αυτούς τους ανθρώπους ήταν τόσο σημαντικό. Να δουν για τελευταία φορά στη ζωή τους τον ήλιο. Όχι. Δε τους κάνανε το χατήρι.
Τόσο αλήτες πατριώτες έχουμε. Εξάλλου γνωρίζουμε πως εκτός από την παροιμία όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια, υπάρχει για μένα μία παρόμοια με πολιτική χροιά. Όποιος δεν έχει μυαλό (και καρδιά) έχει ρόπαλα, μαχαίρια, όπλα και αρβύλες. Φυσικά έχει και δρεπάνι με σφυρί και αναφέρομαι στα καθάρματα του Κ.Κ.Ε. που πουλήσανε τον Μπελογιάννη κάνοντας προπαγάνδα από τα βουνά της Βουλγαρίας λέγοντας το όπλο το έχουν επ ώμου και περιμένουν μία διαταγή για να στραφεί εναντίον των δεξιών.
Μα πόσο ζώα μπορούμε να μαστε; Να σφαζόμαστε για τα πολιτικά. Κάποτε είχαμε τη θρησκεία, τώρα έχουμε την πολιτική. Οι συμφορές δε θα μας αφήσουν ποτέ σε ησυχία.
Για την εκτέλεση αυτή όμως δε θα ρίξω το θυμό μου στους αλήτες τους δεξιούς, αυτοί κάνανε σωστά τη δουλειά τους η οποία είναι να σκοτώνουν κόσμο. Το θυμό μου και κυρίως το μίσος μου θα το ρίξω στο Κ.Κ.Ε.
Οι αλήτες είναι τόσο ψεύτικοι και θρασύτατοι που ένα θύμα τους το αγιοποιήσανε και εκμεταλλεύονται τη μνήμη του (το γαρύφαλλο στο σήμα της Πασπουδαστικής). Ντροπή σας μαλάκες. Ούτε να σας φτύσω δε θέλω.
Και ντροπή της Ελλάδας. Ο κομπλεξισμός της χώρας αυτής σε όλο της το μεγαλείο. Με μία ταφόπλακα κρύβει το λάθος της και σβήνοντας κάποιες γραμμές από τα βιβλία της ιστορίας νομίζει πως έχει διώξει το βάρος από πάνω της.
Όχι μάγκες! Λάθος σας τα μάθανε. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα υπάρχουμε εμείς να το υπενθυμίζουμε. Και χίλια μπράβο σήμερα στον Τζίμη που τον τίμησε. Και μακάρι μαζί με το όνομα του Μπελογιάννη να τιμάται και το όνομα του Νίκου Πλουμπίδη που εκτελέστηκε μαζί του το ίδιο πρωί. Δυστυχώς όμως η ιστορία ζητάει έναν ήρωα, βλέπεις οι δύο είναι πολλοί.
Θα κλείσω την ανάρτησή μου με τους στίχους του τραγουδιού:
Ανάθεμα την ώρα
κατάρα τη στιγμή
σκοτώσανε οι εχθροί μας
το γελαστό παιδί
Μόνο που φίλοι μου οι εχθροί μας δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί και οι φασίστες αλλά είναι και τα κολλημένα μυαλά της αριστεράς και κυριώς του Κ.Κ.Ε.
Αυτοί είναι οι εχθροί μας.

Ο Μπελογιάννης θα βρίσκεται μέσα σε κάθε σπίτι.
Ευχαριστώ που το διαβάσατε.