Η ζωή δεν είναι χορογραφημένη, γι'αυτό πέφτω κάτω συχνά...

Ο χορός είναι η κρυμμένη γλώσσα του σώματος. Μία γλώσσα που δε κατάφερα ποτέ να μάθω μ' αποτέλεσμα να θεωρώ μεγάλο χάρισμα τον χορό στους ανθρώπους. Είναι η απελευθέρωση του ατόμου, η άνεση και η γνώση του σωματότυπου, η διασκέδαση, το ξέσπασμα και η γυμναστική.
Η έννοια του χορού όμως έχει ξεφύγει. Συγκρίνοντας παλιούς και κλασσικούς χορούς σε σχέση με τους σημερινούς διαπιστώνεις πως πλέον δεν υπάρχει κανένα νόημα. Πόσοι κολλήσαμε στο παθιασμένο χορό της Σάλμα Χάγιεκ στη Φρίντα ή του Αλ Πατσίνο στο Άρωμα γυναίκας. Πόσοι χαμογελούσαμε βλέποντας τον Άντονι Κουίν να χορεύει ως Ζορμπάς. Η λίστα είναι μεγάλη και αν τιμήσω όλους τους διάσημους χορούς θα χάσουμε το νόημα. Το νόημα είναι το εξής. Ποιοί σύγχρονοι χοροί μπορούν να συγκριθούν με τους παραπάνω που ανέφερα. Πλέον οι αντρικοί χοροί έχουν χαθεί διότι ο κόσμος θέλει να βλέπει να κουνιούνται κώλοι και βυζιά στην οθόνη τους. Τι νόημα μπορείς να βγάλεις από τους ανούσιους και ηλίθιους χορούς της κάθε Γκάγκα (ή γκαγκά); Προσπαθείστε να σκεφτείτε αυτούς τους χορούς από μία γυναίκα που είναι ντυμένη. Θα αλλάξετε κανάλι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Δυστυχώς μαζί με τον χορό έχουμε χάσει και την γνώση της σάρκας. Η τέχνη η ίδια χάνοντας πρώτα την ταυτότητά της, έχει αρχίσει ήδη να χάνει το ρόλο της και το νόημά της.
Με νύχια και με δόντια προσπαθώ να μην παρασυρθώ από αυτή τη δίνη που καταλήγει στον υπόνομο.
Ας προσπαθήσουμε μέσα από το παραπάνω μουσικό βίντεο των Nouvelle Vague να θυμηθούμε την αγνότητα και την ομορφιά του χορού ακόμα κι αν είναι λίγο αμήχανος και άγαρμπος. Και αυτος έχει την ομορφιά του.