Αυτή η πόλη μας σκοτώνει (;)

Ή αν δεν μας σκοτώνει, σίγουρα έχει πάψει να μας προσφέρει τον αστικό τρόπο ζωής που ονειρευόμασταν όσο ζούσαμε στην επαρχία. Εδώ σίγουρα θα ακούσω την ατάκα "γύρνα λοιπόν στο χωριό σου". Ναι θα ήθελα να γυρίσω στο "χωριό" μου κι εγώ συγκεκριμένα στο νησί μου, αν θα μπορούσα φυσικά να πάρω και την δουλειά μου μαζί εκεί. Αυτό είναι ανέφικτο, οπότε συμβιβάζομαι με την κατάσταση που επικρατεί εδώ. 

Πολλές φορές δε συνειδητοποιούμε τα αρνητικά αυτής της πόλης παρά μόνο όταν τα βλέπουμε σαν στατιστικές μελέτες σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστολόγια. Τις τελευταίες μέρες έπεσε στο μάτι μου μία μελέτη που έδειχνε τον χρόνο που ξοδεύει ο μέσος κάτοικος του Λεκανοπεδίου, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πολλές ώρες. Δεν τις αντιλαμβάνεσαι κατά την διάρκεια της μετακίνησης παρά μόνο όταν γυρνάς κουρασμένος στο σπίτι κι αναρωτιέσαι γιατί είσαι πτώμα. Τότε έρχονται οι αριθμοί για να σου αποδείξουν πως το 8ωρο της δουλειάς κοντεύει να γίνει 12ωρο και το υπόλοιπο του ελεύθερου χρόνου (που δικαιούται σε κάθε άνθρωπο) ξοδεύεται στις μετακινήσεις. Οπότε αναγκάζεσαι να κλέψεις λίγο χρόνο από τον ύπνο σου για να μπορέσεις να κάνεις κάτι και για τον εαυτό σου. 

Με λίγα λόγια, φθείρεσαι και δε το καταλαβαίνεις...

Η ανεργία της Αθήνας είναι μία ευκαιρία για αποκέντρωση. 

Πως μπορεί όμως ένας στην ηλικία μου να πάρει την απόφαση να φύγει στην επαρχία και να αρχίσει να παράγει και να προσφέρει, όταν μία ζωή έχει μάθει να τα χει όλα έτοιμα; 

Και θα σας φέρω γι' αυτό ένα παράδειγμα. Αρχές Μαΐου που ακόμα όλοι σχολίαζαν κι ανέλυαν τις εκλογές, ένα ρεπορτάζ μεγάλης σημασίας πέρασε απαρατήρητο. Σε έναν νομό της Θεσσαλίας ζήτησαν σχεδόν 300 νέους για να πάνε να δουλέψουν το καλοκαίρι στα χωράφια για την συγκομιδή εσπεριδοειδών. Κάποιοι από αυτούς θα μένανε και για τον υπόλοιπο χρόνο (αρκεί να δείχνανε καλή εικόνα). Στην αίτηση αυτή απάντησαν μόνο 26 νέοι!!! Η κάμερα του καναλιού πήγε σε καφετέριες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, όπου άνεργοι "έψαχναν" δουλειά πίνοντας τον φραπέ τους, και τους ζητούσε η δημοσιογράφος να εξηγήσουν για ποιο λόγο δεν πήγαν να δουλέψουν. Ακουγόταν η συνηθισμένη δικαιολογία, "δε το 'ξερα". Η κανονική απάντηση όμως είναι η εξής: Δε θα δεχόμουν καμία δουλειά στην οποία δε φοράω γραβάτα και δεν θα έχει ο υπολογιστής ίντερνετ για να μπαίνω στο facebook. Αυτοί είμαστε...

Οι ευκολίες και οι ανέσεις που προσφέρει (ακόμα) η αστική ζωή έχουν αναγκάσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε αργό θάνατο...