Το χρονικό ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος

Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να μπω στο μυαλό του πρωθυπουργού. Έχει αναγνωρίσει το λάθος που έκανε; Έχει συνειδητοποιήσει πως το όνομά του θα γραφτεί σε μία ακόμη μελανή σελίδα της ιστορίας του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους; Δεν είναι λίγο να κατηγορείται κάποιος από τον λαό, ως πραξικοπηματίας.
Επίσης αναρωτιέμαι για το αν το λάθος του προέρχεται από βλακεία ή αν ήταν προμελετημένο. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν έβλεπα τόσες μέρες, έναν άνθρωπο που θεωρείται πρωθυπουργός μιας χώρας να χει τόσο πείσμα κι εγωισμό, λες και είναι ένα κακομαθημένο παιδάκι του δημοτικού που θέλει να περάσει το δικό του. Πρώτη φορά τον είδα τόσο νευριασμένο (ίσως και χεσμένο). Η αντίδρασή του ήταν τελείως ανώριμη κι ανεύθυνη. Τα 'βαλε με όλους. Έριξε το φταίξιμο στους υπαλλήλους της κρατικής τηλεόρασης αλλά και στον κόσμο, λέγοντας που κάποτε έβριζε την ΕΡΤ ενώ τώρα την υπερασπιζόταν. Ίδια αντίδραση συνάντησα στα social media από οπαδούς της Χρυσής Αυγής. Ευτυχώς που οι περισσότεροι δεξιοί φίλοι μου είχαν αναγνωρίσει την λάθος απόφαση του κόμματός τους και δεν την υποστήριζαν. Για τους νεοναζί όμως ήταν βούτυρο στο ψωμί τους να πουν πάλι τις εξυπνάδες τους.
Μήπως όμως η οργή του πρωθυπουργού να πήγαζε από την αποτυχία ενός σχεδίου;
Πρέπει να γυρίσουμε εξήντα χρόνια πίσω για να βρούμε την πρώτη φορά που σίγησε ένα κρατικό κανάλι λόγω πραξικοπήματος. Ήταν το 1953 στο Ιράν με την ανατροπή του Μοσάντεκ. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε η Γουατεμάλα. Την συνταγή αυτή, την είχε προτείνει η CIA μαζί με τις μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών.
Τα συγκεκριμένα πραξικοπήματα στέφθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Πλέον ήταν βέβαιο πως δεν χρειαζόταν πλέον τα τανκς για να καταλυθεί ένα δημοκρατικό καθεστώς. Η σίγηση των κρατικών καναλιών κι ο έλεγχος των ιδιωτικών, ήταν ιδανική μέθοδος. Με τα χρόνια αυτή η μέθοδος εξελίχθηκε.
Φτάνουμε λοιπόν στην 11 Απριλίου του 2002. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κινήθηκαν προς το ραδιομέγαρο του Καράκας. Μέσα σε λίγα λεπτά η κρατική τηλεόραση σίγησε. Φυσικά στην εξέλιξη αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι ιδιοκτήτες και οι διευθυντές των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης. Όπως επίσης, παρατηρούμε πως η αστυνομία είχε αντικαταστήσει τον στρατό.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα του 2013 θα δούμε πως Ματατζήδες επιτέθηκαν στους πομπούς του Υμηττού ρίχνοντας το σήμα της ΕΡΤ στις 11 το βράδυ (κι όχι 12 όπως ήταν κανονισμένο). Επίσης είδαμε Ματατζήδες να επιτίθενται στον πομπό του Χορτιάτη (Θεσσαλονίκη) σπάζοντας τζάμια. Σκηνές που θυμίζουν την Βενεζουέλα του 2002. Εκεί ο λαός ήταν απροετοίμαστος. Ευτυχώς εδώ προ νοήσαμε και περικυκλώσαμε το Ραδιομέγαρο από το μεσημέρι της Τρίτης. Μ' αυτήν την κίνηση η αστυνομία δεν μπόρεσε να επέμβει. Προτίμησε να αποφύγει μία διεθνής κατακραυγή, διότι η επίθεσή της στο κεντρικό κτίριο της ΕΡΤ θα έκανε τον γύρω του κόσμου. Εκεί είναι που απέτυχε το σχέδιο του πρωθυπουργού. Επίσης θα παρατηρήσουμε πως την επόμενη κιόλας μέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, ο Στουρνάρας συμφώνησε να μεταδώσει τον τρίτο τελικό του μπάσκετ από το ΣΚΑΪ. Οπότε κι εδώ παρατηρούμε μία ανάμειξη των ιδιωτικών καναλιών στα θέματα της ΕΡΤ.
Διάολε, θα πει κανείς, τόσες συμπτώσεις;
Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Χθες το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε να ξαναβγεί στον αέρα το σήμα της ΕΡΤ μέχρι να κλείσει ξανά!!! Ο κόσμος βιάστηκε να πανηγυρίσει. Πολύ φοβάμαι πως είναι μία μεγάλη μπλόφα κι αν ο κόσμος δεν την προσέξει, θα βρεθούμε σύντομα σε δυσάρεστες εξελίξεις.
Συνεχίζουμε λοιπόν να δίνουμε το παρόν στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.