Βαπόρια δεν έχομε….

Για μας τους νησιώτες, το βαπόρι που μπαίνει και φεύγει από το λιμάνι μας, είναι μέρος του συστήματος αναφοράς μας, είναι η προέκταση των δρόμων της πόλης μας, φλέβα ζωής. Ακούγομαι υπερβολικός, αλλά η σιγουριά, «θα πάρω το βαπόρι να πάω στον Περαία να δω τι γίνεται» σε χιλιάδες κουβέντες μας, είναι παρηγοριά και δικλείδα ασφαλείας σε πλείστες περιπτώσεις. Όσο κι αν σας είναι δύσκολο, προσπαθήστε να το καταλάβετε, εσείς οι στεριανοί που σας πιάνει τρόμος και κοπετός, έτσι και κλείσουν κάνα δυο μέρες οι δρόμοι, από χιόνια ή ό, τι άλλο.
Στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, Χίο και Μυτιλήνη, μέχρι το χειμώνα του 2012-2013είχαμε κάθε μέρα ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά. Με τις αβαρίες μας, με τα απαγορευτικά μας, με τις γκρίνιες μας. Αλλά το «θα πάρω το βαπόρι…», ίσχυε. Από πέρσι το χειμώνα, με νομοθετική πρωτοβουλία της ενδόξου κυβερνήσεως, επί υπουργίας του ενδόξου Υπουργού Ναυτιλίας Μουσουρούλη (συμπατριώτη μας Χιώτη, που επέστρεψε στη δουλειά του ως γραφειοκράτης των Βρυξελλών όπου δεν έχει βαπόρια και άλλες μπαναλαρίες), από πέρσι το χειμώνα λέγω, εδόθη το δικαίωμα στις ακτοπλοϊκές εταιρείες, τους μήνες υποχρεωτικής ακινησίας και ελέγχου των πλοίων τους να μην δρομολογούν άλλο στη γραμμή. Έτσι, για να μην μπλέξουμε στα νομικίστικα, πέρσι είχαμε 4 δρομολόγια τη βδομάδα, φέτος προαναγγέλλονται 3 δρομολόγια.
Πρακτικά, για να το σπάσουμε σε δίφραγκα, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι τι σημαίνει αυτό; Τα μισά δρομολόγια, αστοχίες, προγραμματισμοί δύσκολοι, το ταξίδι που αφ’ εαυτού γίνεται δυσκολότερο. Για παράδειγμα δεν μπορεί κάποιος να ταξιδέψει από τα νησιά για το μεγάλο λιμάνι Παρασκευή για Σαββατοκύριακο, πρέπει να φύγει από Πέμπτη. Αντίστροφα Κυριακή από τα νησιά για τον Πειραιά βαπόρι δεν έχει. [να μην ξεχάσουμε να κάνουμε καμπάνιες για τον εσωτερικό τουρισμό]. Να μην ξεχνάμε ότι το πλοίο είναι η μόνη λύση για τον οικονομικά ανήμπορο, για τον φτωχό, για τον άνεργο, για τον συνταξιούχο, για τον ζορισμένο μεροκαματιάρη. Το αεροπλάνο με κάπου ένα 100άρικο ευρά, one way είναι απαγορευμένο.
Ακούω στο βάθος, κάποιες φωνές της σύνεσης από ορθολογικούς φίλους που θα λένε. «Μα καλά αφού το καθημερινό δρομολόγιο στα νησιά, είναι ελλειμματικό το χειμώνα, γιατί να μην εξοικονομήσουν οι εταιρείες;». Ω απέραντη σοφία της συνετής σκέψεως. Της σοβαρότητος και του μεταρρυθμιστικού ορθολογισμού. Αφήνω στην πάντα κάτι ανατρεπτικά περί γραμμών δημόσιας υπηρεσίας και μεταφορικού ισοδυνάμου με δημόσια στήριξη και δημόσιου ακτοπλοϊκού φορέα –μην μας πουν και μπολσεβίκους, μέρες που είναι. Απαντώ με επιχείρημα της πιάτσας σχετικά με τις εταιρείες «άμα είναι μάγκες να τσιμπάτε από τα φιλέτα του καλοκαιριού, ας πάρετε στην πλάτη σας και τη χασούρα του χειμώνα… και πάλι θα ρεφάρετε, χαμένοι δεν θα βγείτε…». Αλλά ποιος να την κάνει και ποιος να δεχτεί μια τέτοια ρύθμιση; Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό για δυο μεγάλες υποχωρήσεις: ακόμα κι αν ένα δρομολόγιο μας προσθέσουν ίσως είμαστε και ευχαριστημένοι, σαν τον Ναστρεδίν Χότζα. Κι ακόμα, κλεισμένα τα νησιά στον εαυτό τους και στην απομόνωση, δίχως επικοινωνία μεταξύ τους, θα γίνονται όλο και χειρότερα. Προβλέπω ότι συντόμως, με τα ίδια μυαλά στο πηδάλιο, θα πούνε το χειμώνα ένα δρομολόγιο τη βδομάδα, στοιβαχτείτε στ’ αμπάρια κι οι μη έχοντες κουπί στη γαλέρα.

Πηγή: https://redkangaroo.wordpress.com