Βρέθηκα χθες βράδυ στο Ιντεάλ να απολαύσω την αντιπολεμική ταινία "'71", η οποία είναι η πρώτη του σκηνοθέτη Yann Demange. Οι λόγοι που με τράβηξαν να δω αυτό το έργο ήταν το θέμα του, ο πόλεμος στην Ιρλανδία, ο ΙΡΑ και οι ύπουλες επεμβάσεις της Αγγλίας σε άλλους λαούς, σπέρνοντάς τους τη διχόνοια (όπως είχε πράξει στην αρχή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου).
Μετά από το αριστουργηματικό "Ο άνεμος χορεύει στο κριθάρι" και το ιδιαίτερο "Breakfast with Pluto", αποφάσισα να μη χάσω καμία άλλη ταινία με τη συγκεκριμένη θεματολογία, μία πληγή που ακόμα στάζει αίμα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οπότε δε με πτόησε η σκέψη πως η ταινία ήταν η πρώτη δουλειά ενός νέου σκηνοθέτη, ούτε πως οι πρωταγωνιστές ήταν απολύτως άγνωστοι για μένα. Κι όχι μόνο δε μετάνιωσα με το χθεσινό κινηματογραφικό ρίσκο, αλλά βγήκα από την αίθουσα κατενθουσιασμένος και προβληματισμένος.
Η ταινία είναι γρήγορη κι αποφεύγει τις γνωστές κοιλιές που έχουν συνήθως οι πολεμικές ταινίες. Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σ' ένα εικοσιτετράωρο και είναι γεγονός πως η δράση είναι αμείωτη. Οι σκηνές είναι αρκετά δυνατές και σκληρές. Το ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους του Μπέλφαστ σου προκαλεί ένα βάρος στο στήθος. Η κίνηση της κάμερας και οι βαθιές ανάσες του πρωταγωνιστή, οι οποίες γέμιζαν όλη τη σκοτεινή αίθουσα μας έβαζαν μες το έργο. Τρέχαμε κι εμείς μαζί του στα στενά για να γλιτώσουμε και να κρυφτούμε, ακούγαμε τις σφαίρες που έσκαγαν ακριβώς από πίσω μας, νιώθαμε τη ζεστασιά από τις εκρήξεις και πονούσαν κι εμάς τα τραύματά του.
Το έργο δε ξεπερνάει κανένα όριο. Είναι απολύτως ανθρώπινη η εξέλιξη. Κανένα πρόσωπο της ιστορίας δεν κυνηγάει το ρόλο του ήρωα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας βρετανός στρατιώτης, τον οποίο στέλνουν με άλλους νεοσύλλεκτους στο Μπέλφαστ για να βοηθήσουν τους Ιρλανδούς προτεστάντες στο κυνήγι κατά των Ιρλανδών καθολικών. Σε ένα μπλόκο, εγκλωβίζεται μέσα στο μαινόμενο όχλο και από κείνη την ώρα ξεκινάει ένα ατελείωτο κυνηγητό...
Ο πρωταγωνιστής παίζει πολλές φορές με τον θάνατο. Όμως κατά τη διάρκεια αυτού του κυνηγητού ζει τον φανατισμό των δύο πλευρών, μαθαίνει για το μίσος που κοχλάζει ανάμεσά τους αλλά διαπιστώνει και την αηδία που νιώθει ο Ιρλανδικός λαός απέναντι στους Άγγλους. Μα πάνω απ' όλα περνάει αρκετά αντιπολεμικά μηνύματα. Υποσημείωση: ο πιτσιρικάς που βοηθάει τον πρωταγωνιστή να διαφύγει είναι όλα τα λεφτά.
Η περιγραφή των γεγονότων είναι λακωνική και ξεκάθαρη. Φυσικά δε ξεφεύγει από τη παγίδα της προπαγάνδας μιας και τους Ιρλανδούς καθολικούς τους χαρακτηρίζουν ως εθνικιστές. Όμως δεν φοβάται να σχολιάσει τον ύπουλο ρόλο της Αγγλίας, η οποία επιδιώκει να βρει δοσίλογους στο αντίπαλο στρατόπεδο για να το αποδυναμώσει από μέσα.
Από κει και πέρα ως ταινία είναι καλογυρισμένη με υπέροχη φωτογραφία κι επιβλητική μουσική. Τα παιχνίδια με τον φωτισμό μας προκαλεί μία έντονη κλειστοφοβία ακόμα κι όταν ο ήρωας τρέχει σε έναν άδειο δρόμο.
Τέλος θέλω να πω πως η εικόνα του φλεγόμενου Μπέλφαστ από ψηλά μου θύμισε την Αθήνα που καιγόταν τον Φεβρουάριο του 2012.
Αξίζει πολύ να δείτε την ταινία. Δε θα το μετανιώσετε και σίγουρα θα σας βάλει σε πολλές σκέψεις. Κι αναφέρετε σε γεγονότα που είναι τόσο κοντά με το σήμερα.
Βαθμολογία: 8,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου