Όταν ξεκίνησε η πολιορκία στο ηρωικό Κομπάνι, πολλοί κάτοικοί του έφυγαν έντρομοι προς τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας για να σωθούν. Ο φόβος τους ήταν τόσο μεγάλος που δε πρόλαβαν να πάρουν τίποτα μαζί τους. Κάποιοι στάθηκαν τυχεροί επειδή είχαν συγγενής στη γειτονική χώρα και βρήκαν φιλοξενία. Όχι όμως όλοι.
Για τους πρόσφυγες κατοίκους της ηρωικής αυτής πόλης, η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία θα μπορούσε να είναι η παραπάνω, η οποία δείχνει ένα κοριτσάκι να αναπαύεται έξω από τη σκηνή του έχοντας ως αναμνηστικό από τον πατέρα της ένα παπούτσι του. Ούτε κουκλάκι ούτε φωτογραφία. Ένα απλό παπούτσι. Ένα παπούτσι γεμάτο αναμνήσεις.
Ο πατέρας της έμεινε στη πόλη για να την υπερασπιστεί. Οι σπουδαίοι αυτοί Κούρδοι μαχητές, εκτός από το Κομπάνι πολεμάνε για όλα τα ιδανικά που εμείς εδώ στην υποτιθέμενη Δύση, τα έχουμε βρει έτοιμα και τα θεωρούμε (κακώς) δεδομένα. Οι Κούρδοι δεν υπερασπίζονται μόνο την πατρίδα τους. Οι Κούρδοι, άνδρες και γυναίκες μαζί, μάχονται για την ανεξιθρησκεία, για την ισότητα, για την δικαιοσύνη αλλά και για την ελευθερία. Εύχομαι κάποια μέρα να συναντηθούν ξανά όλοι οι άνθρωποι που τους χώρισε ο πόλεμος. Πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά μου αν αυτό το κοριτσάκι χαθεί ξανά στην αγκαλιά του πατέρα του. Όποιο όμως κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, το κοριτσάκι αυτό θα νιώθει περήφανο για την καταγωγή του και για τον πατέρα της.
Η εικόνα της αξιαγάπητης πιτσιρίκας μου θύμισε την πρόγιαγιά μου. Την ίδια ηλικία είχε όταν με ένα μπογαλάκι έφυγε με τους γονείς της από την Σμύρνη και πέρασαν στην Ελλάδα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται...
Ας κλείσουμε τον μήνα με μία σκέψη στην ηρωική αυτή πόλη με τους σπουδαίους κατοίκους της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου