Μία επέτειος που έχασε το νόημά της...

Όσους και να ρωτήσουμε τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, θα μας απαντήσουν λακωνικά το "Όχι". Από κει και πέρα όμως υπάρχει μία σύγχυση. Πέρα από τους ανίδεους που θα πουν πως το ιστορικό "Όχι" απευθυνόταν στους Τούρκους, υπάρχουν ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που μπορούν να αναπτύξουν παραπάνω τις ιστορικές τους γνώσεις πάνω στη συγκεκριμένη ημερομηνία-ορόσημο.
Απ' αυτούς τους ανθρώπους, σίγουρα αρκετοί θα προβληματιστούν στην ιδέα ότι θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο έναν δικτάτορα που είχε ως πρότυπο τον Χίτλερ. Επίσης θα αναρωτηθούν γιατί ένας ηγέτης φασίστας αρνήθηκε την διέλευση-συνεργασία άλλων φασιστών στη χώρα του. Και τέλος το πιο λογικό απ' όλα γιατί γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολέμου κι όχι την απελευθέρωσή της χώρας μας από τους ναζί. Ερωτήματα άκρως λογικά κι ενδιαφέροντα αλλά συνάμα αρκετά ευαίσθητα όσον αφορά τις πηγές από τις οποίες οφείλουμε να αναζητήσουμε την πραγματικότητα.
Φυσικά σε όλο αυτό το μπάχαλο έχει μεσολαβήσει η προπαγάνδα του κράτους, πάνω στην Ιστορία που μελετάτε στα σχολεία.
Από την περίοδο της βρόμικης δεκαετίας του '60 και της χούντας, έγιναν αρκετές προσπάθειες να σβηστούν κάποια σημαντικά κεφάλαια της νεοελληνικής ιστορίας. Συνεχίζοντας την άποψη του δικτάτορα Παπαδόπουλου, πως οι Έλληνες από τη φύση τους δεν πρέπει να πιστεύουν στον κομμουνισμό, ξεγράφτηκαν ουσιώδεις λεπτομέρειες όπως ήταν ο αγώνας των ανταρτών στην περίοδο της Κατοχής και ο Εμφύλιος Πόλεμος που ακολούθησε (ο οποίος διδάσκετε σε λίγες γραμμές στα σχολικά βιβλία) ενώ αξία απέκτησαν γεγονότα ανούσια.
Την περίοδο της Κατοχής, υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων ανταρτών που πήρε τα όπλα κι ανέβηκε στα βουνά για να αντισταθεί στον ναζιστικό ζυγό. Ήταν ο Ε.Α.Μ.- ΕΛΑΣ. Οι Ελασίτες συνεργαζόταν με τους Βρετανούς όλη τη περίοδο της Κατοχής μιας και είχαν κοινό εχθρό, τους Γερμανούς.
Η έναρξη του πολέμου, σήμαινε εκείνη τη περίοδο γι' αυτούς τους ανθρώπους, τον αγώνα κατά του φασισμού και της εισβολής του στη χώρα μας. Ο αγώνας τους όμως ενάντια στους Γερμανούς, ήταν παράλληλα και μία πάλη στο να μη ξαναβρεθεί η χώρα μας στην ίδια μαύρη περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Έτσι η 28η Οκτωβρίου είχε άλλη σημασία τότε. Ήταν μία επέτειος την οποία υμνούσε ακόμα κι ο Ζαχαριάδης. Τελειώνοντας όμως ο πόλεμος, η ημερομηνία αυτή έπαψε να ισχύει και ο σκοπός της θα ολοκληρωνόταν αν δεν μεσολαβούσαν οι Βρετανοί. Πότε δεν ήρθε η λαοκρατία που ζητούσε ο ελληνικός λαός. Η ημερομηνία άρχισε να στοιχειώνει τα μυαλά των Ελλήνων, οι οποίοι έβλεπαν τις ελπίδες τους να σβήνουν. Η επέτειος αυτή έπρεπε να αποκτήσει μία άλλη ουσία. Κάποιοι προσπάθησαν να της δώσουν ένα άλλο νόημα.
Ποιοι ήταν όμως αυτοί; Οι αντάρτες καθ όλη τη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους Γερμανούς, είχαν να αντιμετωπίσουν και τους γερμανοτσολιάδες. Όλοι αυτοί οι αλήτες, οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες που πλούτιζαν εις βάρος του ελληνικού λαού, δε θα είχαν στον ήλιο μοίρα, αν δεν τους αξιοποιούσαν οι Βρετανοί, μετά το τέλος του πολέμου, για να εξαλείψουν κάθε ίχνος κομμουνισμού στην Ελλάδα. Οι καιροί είχαν αλλάξει, ο ναζισμός είχε τσακιστεί και οι Δυτικοί είχαν έναν νέο εχθρό. Έτσι άρχισαν να κυνηγούν και να σκοτώνουν, αυτούς που μέχρι χθες θεωρούσαν συμμάχους.
Κι επειδή ο νικητής είναι αυτός που γράφει την Ιστορία, οι πρώην συνεργάτες των ναζί άλλαξαν το νόημα αυτής της επετείου, τιμώντας έτσι τον πολιτικό τους πατέρα, τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος συγκαταλέγεται μάλιστα στη συλλογή ηγετών μίας συντηρητικής ελληνικής εφημερίδας με βρώμικο παρελθόν. Αναφέρομαι στην Καθημερινή.
Έτσι ως μαθητές μάθαμε για το ηρωικό όχι του Μεταξά κι όχι για τον ηρωικό αγώνα των προγόνων μας απέναντι στον κατακτητή. Μας έπεισαν πως οι Βρετανοί ήρθαν ως σύμμαχοι στη χώρα μας κι όχι ως ιμπεριαλιστές που απλά αντικατέστησαν τους ναζί, αφήνοντας τους ίδιους προδότες στα ίδια πόστα. Δε μάθαμε τίποτα για τον Εμφύλιο Πόλεμο. Δεν μας μίλησε κανείς για την Μακρόνησο, τον σύγχρονο Παρθενώνα της Ελλάδος. Δεν μας έδωσαν καμία αφορμή για να κρατήσουμε ζωντανή τη δόξα του ΕΑΜ ΕΛΑΣ. Μα πάνω απ' όλα δε μας έδωσαν ούτε μία βάση για να πατήσουμε ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πολιτική αστάθεια που έχει η χώρα μας από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα.
Για μία ακόμη φορά αύριο θα ζήσουμε μία φασιστική παρέλαση και θα απολαύσουμε τις κοντές σχολικές φούστες και τον στρατό στη Θεσσαλονίκη, κουνώντας βαριεστημένα την γαλανόλευκη σημαία. Η αποχαύνωση δυστυχώς συνεχίζεται...