Στην υπέροχη ταινία "Διακοπές στη Βενετία" (Summertime, 1955) του Ντέιβιντ Λιν, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Κάθριν Χέπμπορν και Ροζάνο Μπράτσι, επισκέπτονται τον πολύχρωμο οικισμό των ψαράδων που βρίσκεται στο νησί του Μπουράνο, θέλοντας για λίγο να ξεφύγουν από τα αδιάκριτα βλέμματα κάποιων προσώπων της ιστορίας. Καθώς περιφέρονται στα μικρά κανάλια με τα λιλιπούτια σπίτια, ο Ροζάνο Μπράτσι λέει στην Κάθριν Χέπμπορν πως στο Μπουράνο προσγειώθηκε το ουράνιο τόξο προσφέροντας αυτήν την πανδαισία χρωμάτων. Αυτή η πολύχρωμη πανδαισία με μάγεψε ξανά ένα χρόνο μετά την πρώτη μου επίσκεψη στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας.
Σε αντίθεση με τον Μάρτιο του 2023, η τουριστική κοσμοσυρροή στη Βενετία ήταν περιορισμένη κάτι που φάνηκε έντονα και στο μικρό νησί του Μπουράνο που βρίσκεται έντεκα χιλιόμετρα βόρεια της πλωτής πολιτείας της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας. Από την προκυμαία του Καστέλο κι έχοντας απέναντί μας το νησί-νεκροταφείο του Σαν Μικέλε, πήραμε το βαπορέτο για να μετακινηθούμε στα άλλα νησιά της λιμνοθάλασσας. Προσπεράσαμε το Μουράνο, το οποίο δεν με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα την προηγούμενη φορά που το επισκέφθηκα και κινήσαμε πιο βόρεια, προσπερνώντας τις αμέριμνες ψαρόβαρκες. Μάλιστα σε μια απ' αυτές, ο ψαράς σήκωσε το ένα του χέρι με περηφάνια για να μας δείξει χαμογελαστός την ψαριά που είχε πιάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μετά από λίγη ώρα άρχισε να ξεχωρίζει στον ορίζοντα το έντονα γερμένο καμπαναριό του Αγίου Μαρτίνου (San Martino Vescovo) πάνω από τις χαμηλές σκεπές των πολύχρωμων σπιτιών. Σαν να μας διέκρινε μέσα στο άδειο βαπορέτο και μας έγνεφε να πάμε προς τη μεριά του.
Το σύμπλεγμα των νησιωτικών οικισμών βόρεια της Βενετίας, προήλθε μετά από μια βαρβαρική εισβολή που οδήγησε τους κατοίκους του Αλτίνο να καταφύγουν στα νησιά της λιμνοθάλασσας δίνοντας τα ονόματα: Murano, Mazzorbo, Burano, Torcello, Ammiana και Costanziaca. Για την προέλευση της ονομασίας του Μπουράνο υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η μια είναι ότι το όνομα προέρχεται από το «Porta Boreana» κι η άλλη πως οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ανήκαν στην οικογένεια Μπουράνο. Επίσης υπάρχει κι η εκδοχή πως το νησί κατοικήθηκε από ανθρώπους που ήρθαν από το μικρό νησί Μπουρανέλο, το οποίο εγκαταλείφθηκε μετά από την καταστροφή που του προκάλεσε ένα ισχυρό παλιρροϊκό κύμα.
Αρχικά το Μπουράνο αποτελούταν από πέντε διαφορετικά νησιά, τα οποία ενώθηκαν με τις κατάλληλες επιχωματώσεις, αφήνοντας την υποψία της νησιώτικης του προέλευσης στα μικρά κανάλια που χωρίζουν σήμερα τις συνοικίες. Το Μπουράνο αποτελείται από πέντε γειτονιές, τη San Martino Destro, τη San Martino Sinistro, τη San Mauro, τη Giucecca και το Terranova, οι οποίες με τη σειρά τους χωρίζονται από τα 3 κανάλια του νησιού το Rio Ponticello, το Rio Zuecca και το Rio Terranova. Από τα προγενέστερα νησιά, μόνο το Ματσόρμπο παρέμεινε ξέχωρο κι επικοινωνεί με τον υπόλοιπο πολύχρωμο οικισμό μέσω μιας γέφυρας. Ο λόγος ύπαρξης των έντονων χρωμάτων του Μπουράνο, οφείλεται στην προσπάθεια των ψαράδων να διακρίνουν τα σπίτια τους όποτε γυρνούσαν από το ψάρεμα καθώς το νησί καλύπτεται πολλές φορές και για πολλές μέρες το χρόνο με ομίχλη.
Φτάνοντας στο νησί, ακολούθησα την ίδια διαδρομή που έκανα ένα χρόνο πριν, νιώθοντας μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικειότητας με έναν τόπο που μέχρι πέρσι μου ήταν ακόμη όνειρο απατηλό. Συνάντησα ξανά τις πολύχρωμες συνοικίες και τα ήρεμα κανάλια, νιώθοντας πως δεν είχε περάσει μέρα από την τελευταία μου επίσκεψη εκεί. Ο περίπατός μας, μας οδήγησε στην ανοιχτή πλατεία Galuppi, η οποία είναι γεμάτη καφετέριες και μαγαζιά γεμάτα σουβενίρ και δαντέλες. Θαύμασα ξανά την όμορφα διακοσμημένη πρόσοψη της Casa di Gianfranco Rosso, αλλά δυστυχώς δεν τη βρήκα ανοιχτή για να μπορέσω να θαυμάσω τα έργα του τοπικού λαϊκού ζωγράφου. Οπότε, για μια ακόμη φορά αρκέστηκα να θαυμάσω το καλλιτεχνικό περίβλημα του οικήματος. Πέρα όμως από τη Casa di Gianfranco Rosso, υπάρχει κι η Casa di Bepi Suà (το σπίτι του Joseph Sweaty), του οποίου η διακόσμηση αποτελείται από ένα σύνολο πολύχρωμων γεωμετρικών σχημάτων (κάτι σε πυργούσικο ξυστό αλλά με χρώμα). Αυτά τα δυο σπίτι ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα του Μπουράνο κι είναι όμορφο να τα αναζητήσει κανείς στις πολύχρωμες περιπλανήσεις του.
Αυτή τη φορά αποφάσισα να περιπλανηθώ στις βόρειες συνοικίες του νησιού για να μπορέσω να έχω μια πληρέστερη εικόνα του νησιωτικού οικισμού. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμουν από την πλατεία Galuppi, τόσο περισσότερο έμπαινα στην ήρεμη και διακριτική καθημερινότητα των κατοίκων. Μέσω στενών περασμάτων περνούσα σε μικρές κρυφές αυλές που κοιτούσαν προς τη λιμνοθάλασσα, σαν να προσπαθήσουν να προστατεύσουν την ιδιωτικότητα των ντόπιων από τους καθημερινούς επισκέπτες του νησιού. Από το ένα πέρασμα έμπαινα στα μικρά αίθρια των κατοικιών κι από το άλλο έβγαινα ξανά στα μικρά κανάλια του Μπουράνο. Σε κάθε αυλή, συναντούσα μπουγάδες με κατάλευκα μοσχομυριστά ρούχα που χόρευαν στις απαλές ριπές του θερινού αέρα και γάτες που αναζητούσαν την πολυπόθητη δροσιά της μεσημεριανής τους ραστώνης στις σκιές των πολύχρωμων σπιτιών.
Φεύγοντας από το Μπουράνο, ακολουθήσαμε μια άλλη ρότα περνώντας από το Τορτσέλο (Torcello), όπου δεσπόζει η Βασιλική της Santa Maria Assunta με τα εκπληκτικά βυζαντινά ψηφιδωτά, την οποία έχουμε βάλει στόχο να την επισκεφθούμε σε ένα επόμενο ταξίδι στη Βενετία. Αφού προσεγγίσαμε τη Ca'Savio, κατηφορίσαμε νότια και προσεγγίσαμε το νησί Λίντο.
Το Λίντο φημίζεται για το διάσημο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και τα θεόρατα ξενοδοχεία που είναι χτισμένα προς τη μεριά της Αδριατικής θάλασσας. Περιπλανηθήκαμε στην ανατολική ακτογραμμή του νησιού παρατηρώντας το τελείωμα της μακρόστενης κλειστής θάλασσας από το βορειοδυτικό της άκρο (το μακρινό 2016 είχαμε θαυμάσει το τελείωμα της Αδριατικής θάλασσας από το περήφανο λιμάνι της Τεργέστης που βρίσκεται στο βορειοανατολικό της άκρο), ενώ από την προκυμαία της πόλης με το θεόρατο μνημείο πεσόντων και το παλιό εβραϊκό κοιμητήριο μπορεί κανείς να θαυμάσει ολόκληρη την νοτιοδυτική όψη της Βενετίας με το πανύψηλο καμπαναριό του Αγίου Μάρκου να ξεχωρίζει πάνω από τα κομψά παλάτσα που ορθώνονται στο άνοιγμα του Μεγάλου Καναλιού και στην παλιά προκυμαία της Γαληνοτάτης.
Οι αδιάφορες περιπλανήσεις μας στο Λίντο κράτησαν λίγο, καθώς έκαναν το κάλεσμα της Βενετίας να ηχεί έντονα στα αυτιά μας. Και ποιος μπορεί να αντισταθεί σ' αυτό το κάλεσμα;...
