Σάββατο πρωί. Έχω ανοίξει τα παράθυρα να αεριστεί το σπίτι και να αρχίζω να το καθαρίζω. Στη συνέχεια φτιάχνω έναν καφέ έχω αγοράσει μια σαββατιάτικη εφημερίδα και με συνοδεία καλής μουσικής και χιώτικων γλυκών ξεκινάω την ανάγνωσή της. Από το πρωτοσέλιδό της διαπιστώνει κανείς την εσωστρέφεια που κατατρώει την χώρα μας. Ασχολούμαστε με τα εσωτερικά σκάνδαλα που πριν ξεχαστεί το ένα εμφανίζεται το επόμενο και όχι μόνο δεν αντιδρούμε για να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα αλλά αδιαφορούμε για θέματα πιό σημαντικά, πιό κοσμοϊστορικά, πιό ανθρωπιστικά... Μιλάμε για την επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας. Εικόνες επαναλαμβανόμενες που θα εξακολουθούμε να τις βλέπουμε και στα επόμενα χρόνια όσο δεν υψώσουμε την φωνή μας να πούμε "Ως εδώ!!!!" . Αλλά όχι... Είναι η κατάσταση τέτοια που μας έχει κάνει άβουλα πλάσματα. Η δουλειά μας περιορίζει την προσωπική μας ζωή και την διάθεσή μας για διασκέδαση, ενημέρωση, χαλάρωση, διεύρυνση των οριζόντων μας και πάνω απ' όλα την διάθεση μας για όλα αυτά... Πως γίνεται λοιπόν να χεις διάθεση για τις μικρές χαρές που σου προσφέρει η καθημερινότητα όταν έχεις ένα αβεβαιο μέλλον, μια σύμβαση μικρής διάρκειας που σε έχει σε εγρήγορση για το αν ανανεωθεί η όχι, όταν με τα λεφτά που βγάζεις τα μισά τα παίρνει η εφορεία και οι ασφάλειες και σου μένει ένα ποσό που ίσα ίσα σου βγαίνει για τον μήνα. Έτσι γινόμαστε παθητικά όντα... Δεν έχουμε βούληση ενώ την άποψη μας την ετοιμάζουν και μας την προσφέρουν τα Μ.Μ.Ε. κατα παραγγελία των κομμάτων. Ακόμα και με την υπόθεση του Αλέξη και το ξεσηκωμό των νέων όπου αναζοπυρώθηκε μια ελπίδα αλλαγής (όχι στον πολιτικό τομέα μόνο) δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Γιατι; Διότι δε σηκωθήκαμε από τις πολυθρόνες μας να σταθούμε δίπλα στους νέους. Απλά καθόμασταν και κοιτούσαμε τα γεγονότα που συνέβαιναν στην γειτονιά μας από την οθόνη. Όταν δεν αντιδρουμε για τα γεγονότα της χώρας και γεγονότα που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε για κάτι καλύτερο, για κάτι ελπιδοφόρο,πως να ασχοληθούμε με το θέμα της Γάζα; Εξάλλου εμείς είμαστε η γενιά που της τα παρήχαν όλα... και αυτή η γενιά θα χαντακωθεί κάποια στιγμή. Νομίζουμε πως μια ζωή θα χουμε μια μαμά και έναν μπαμπά που θα μας τα προσφέρουν όλα... και επαναπαυόμαστε στα 700 εuro...
Πρέπει επιτέλους να σηκώσουμε κεφάλι. Εδώ ο κόσμος σκοτώνεται λίγο πιο νότια από μας και μας μας ενδιαφέρουν οι εκπτώσεις. Εκεί τόσοι γονείς ΄θρηνούν τα νεκρά παιδιά τους και τόσα παιδιά κλαίνε που έχουν μείνει ορφανά και οι Εβραίοι μπλοκάρουν την βοήθεια των άλλων χωρών προς την Παλαιστίνη και 4.500 χιλιάδες άνθρωποι μένουν αβοήθητοι, πεθαίνουν πάνω στα ράτζα ελπίζοντας σε μιά κατάπαυση του πυρός.
Εδώ στον δρόμο αν δούμε δυο ανθρώπους να τσακώνονται χωνόμαστε να τους χωρίσουμε και να βοηθήσουμε τις πληγές του πιο βαριά χτυπημένου. Δεν μένουμε αδιάφοροι απλά να παρακολουθούμε και να ζητάμε απλά να λήξει ο καβγάς και να γυρνάει ο δυνατότερος να μας λέει ¨μωρε δε μας χέζεις και συ¨... Εκεί θα αντιδρούσαμε ανάλογα... Εδώ γιατί σιωπούμε; Απλά βλέπουμε νεκρά παιδάκια και λέμε ψιθυριστά μη μας ακούσουν οι τοίχοι του σπιτιού της λέξη κρίμα...
Ο άνθρωπος απτην φύση του θέλει να ξεχνάει... αλλά αυτό το πράγμα τον κάνει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη... Είχε βγεί μια εξαιρετική ταινία ισραηλινή μάλιστα που αναφέρεται σ'αυτή τη φρίκη που ζούνε οι άνθρωποι εκεί διότι μπορεί να πραγματοποιείται μια συνεχιζόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού όμως υπάρχει και ο ψυχικός βασανισμός των περισσοτέρων Ισραηλινών οπλιτών οι οποίοι δρούν υπακούοντας εντολές.
Ας βάλουμε επιτέλους μυαλό και ας κοιτάξουμε μπροστά. Ας αφήσουμε λίγο την πολυθρόνα να μαλακώσει από τη συνεχιζόμενη πίεση του κώλου μας πάνω της και ας βγούμε στους δρόμους ή σε οποιαδήποτε αντίδραση που θα μας δώσει ελπίδες για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη ζωή...
Μέχρι τότε που θα ξυπνήσουμε ας καθόμαστε σε μια πολυθρόνα ακούγοντας βαλς με συνοδεία τις φρικτές εικόνες που μας έρχονται από την Μέση Ανατολή και ας αναλόγιζόμαστε τις ευθύνες μας σε όλη αυτή την κατάσταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου