Πριν λίγο είδε σχεδόν όλος ο πλανήτης της ορκωμοσία του νέου προέδρου των Η.Π.Α. του Μπαράκ Ομπάμα. Όλοι τον θεωρούν ως έναν λυτρωτή. Ως έναν λογικό άνθρωπο που παίρνοντας στα χέρια του μια χαντακωμένη υπερδύναμη με μια οικονομία κατεστραμμένη λόγω των δυο πολέμων και θα την οδηγήσει στην ανάπτυξη πάλι αποσύροντας την προσωρινά από τον ρυθμιστικό της ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη. Ήδη πέρασαν 8 χρόνια καταστρεπτικής πολιτικής ενός μη εκλεγμένου από τον αμερικανικό λαό προέδρου και αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα προσθέσουμε και τα άλλα 8 χρόνια του Μπιλ Κλίντον ο οποίος έφερε έναν πόλεμο κοντά στην Ελλάδα (κανείς δε θα ξεχάσει τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας) και τα 8 χρόνια του πατέρα Μπους ο οποίος είχε ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον ενός «παιδιού της Αμερικής» του Σανταμ Χουσεϊν. Δηλαδή 24 χρόνια ιμπεριαλιστικής πολιτικής (δεν υπολογίζω τις άλλες προεδρίες όπου ήμουν αγέννητος). Όλοι ανέβαιναν στο βήμα της ορκωμοσίας και λέγαμε πως είναι σαν τους προηγούμενους, δηλαδή πηγές κακού, πολέμων, διδακτοριών, απειλών, και ότι άλλο μπορεί να κάνει μια χώρα ώστε να ικανοποιήσει τα συμφέροντα της. Οπότε κάθε ορκωμοσία ήταν απλά μια τυπική ιστορική διαδικασία για την έναρξη των εργασιών και την ανάθεση των καθηκόντων των νέων προέδρων.
Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν ένα φαινόμενο. Ο πρώτος Αφροαμερικανός που είχε το θράσος να κυνηγήσει την προεδρία νικώντας στην αρχή την ισχυρή Χίλαρι Κλίντον και στη συνέχεια τον συντηρητικό ΜκΚέιν. Πιστεύω πως αν νικούσε ο ΜκΚέιν δε θα χαμε τέτοια απήχηση των σημερινών εκδηλώσεων. Όταν κέρδισε της εκλογές ένιωσα μια ανακούφιση… όχι πως ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος σίγουρα αλλά τουλάχιστον γεννήθηκε μια ελπίδα πως ίσως γίνουν κινήσεις για την βελτίωση διαφόρων καταστάσεων. Οι υποσχέσεις του ήταν οι αναμενόμενες, λύση των οικονομικών προβλημάτων, μείωση της ανεργίας (εσωτερικά θέματα της Αμερικής) κλείσιμο των φυλακών του Γκουαντανάμο, λήξη της κατοχής του Ιράκ, απομάκρυνση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και μια νέα εξωτερική οικολογική πολιτική (εξωτερικά θέματα της Αμερικής). Τα υποστήριζε με σθένος. Πίστεψα ακόμα και γω πως έχει επίγνωση των καταστάσεων και πως θα καταφέρει να τα αντιμετώπιση. Όμως η χαρά μου και η ελπίδα μου εξαφανίστηκε όταν έδειξε ουδετερότητα στους βομβαρδισμούς της Γάζας και ρίχνοντας της ευθύνες στο Μπούς. Εκεί έδειξε μια αδυναμία, μια δειλία, μια ανευθυνότητα. Εκεί ήταν που είπα ότι τίποτα δε θα αλλάξει.
Βλέποντας σήμερα την ορκωμοσία του είδα έναν Ομπάμα δυναμικό, προσγειωμένο, αληθινό… θα μου πείτε πως όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και καλό είναι να μη πέφτω θύμα των Μ.Μ.Ε. Όμως έκατσα και σύγκρινα τον Μπους με τον Ομπάμα. Ο Μπους γιος ενός πρώην προέδρου των Η.Π.Α. (κάτι μου θυμίζει αυτό με την Ελλάδα θείος – ανιψιός , πατέρας – γιος) ο οποίος τα είχε βρει στη ζωή του όλα έτοιμα χωρίς να κουραστεί, χωρίς να γνωρίσει τι είναι κόπος, θυσία, πείνα, ελπίδα, αγώνα παρά μόνο συμφέρον και εγωισμό λογικό είναι να ξαναδώ την εκλογή του ως μια ελπίδα για την επίλυση ενός μεγάλου τμήματος της κατάντιας του πλανήτη μας. Ο Μπους ήταν βλάκας και ζούσε στον κόσμο του, ο Ομπάμα ανέβηκε βαθμίδες μόνος του και έχει μεγάλη επίγνωση των γεγονότων. Ο Μπους ήταν αλκοολικός ενώ ο Ομπάμα είναι απλά καπνιστής (και ποιος δεν είναι πλέον). Ο Μπους είχε μια παραδοσιακή γυναίκα δίπλα του και δυο κόρες αγενείς οι οποίες μόνο σάλο προκαλούσαν με τα καμώματά τους, ενώ ο Ομπάμα έχει μια υγιή οικογένεια με μια σύζυγο δυναμική και περήφανη για τον άντρα της κάτι που τον βοήθησε και θα τον βοηθήσει στην άνοδο του.
Όλα αυτά όμως είναι υποθέσεις. Σημασία έχει οι υποσχέσεις που έδωσε ο Ομπάκα και τα όσα είπε στο πρώτο του προεδρικό διάγγελμα να υλοποιηθούν. Εμείς θα του δώσουμε μια πίστωση χρόνου και θα τρέφουμε ελπίδες ότι η ιστορία γύρισε σελίδα…
Πάντως εμείς θα είμαστε εδώ να σχολιάζουμε τα γεγονότα και να αφυπνίζουμε τον κόσμο διότι η αλλαγή θα γίνει όταν δράσουμε όλοι μαζί και όχι περιμένοντας από ένα πρόσωπο…
Lets party begin….
Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν ένα φαινόμενο. Ο πρώτος Αφροαμερικανός που είχε το θράσος να κυνηγήσει την προεδρία νικώντας στην αρχή την ισχυρή Χίλαρι Κλίντον και στη συνέχεια τον συντηρητικό ΜκΚέιν. Πιστεύω πως αν νικούσε ο ΜκΚέιν δε θα χαμε τέτοια απήχηση των σημερινών εκδηλώσεων. Όταν κέρδισε της εκλογές ένιωσα μια ανακούφιση… όχι πως ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος σίγουρα αλλά τουλάχιστον γεννήθηκε μια ελπίδα πως ίσως γίνουν κινήσεις για την βελτίωση διαφόρων καταστάσεων. Οι υποσχέσεις του ήταν οι αναμενόμενες, λύση των οικονομικών προβλημάτων, μείωση της ανεργίας (εσωτερικά θέματα της Αμερικής) κλείσιμο των φυλακών του Γκουαντανάμο, λήξη της κατοχής του Ιράκ, απομάκρυνση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και μια νέα εξωτερική οικολογική πολιτική (εξωτερικά θέματα της Αμερικής). Τα υποστήριζε με σθένος. Πίστεψα ακόμα και γω πως έχει επίγνωση των καταστάσεων και πως θα καταφέρει να τα αντιμετώπιση. Όμως η χαρά μου και η ελπίδα μου εξαφανίστηκε όταν έδειξε ουδετερότητα στους βομβαρδισμούς της Γάζας και ρίχνοντας της ευθύνες στο Μπούς. Εκεί έδειξε μια αδυναμία, μια δειλία, μια ανευθυνότητα. Εκεί ήταν που είπα ότι τίποτα δε θα αλλάξει.
Βλέποντας σήμερα την ορκωμοσία του είδα έναν Ομπάμα δυναμικό, προσγειωμένο, αληθινό… θα μου πείτε πως όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και καλό είναι να μη πέφτω θύμα των Μ.Μ.Ε. Όμως έκατσα και σύγκρινα τον Μπους με τον Ομπάμα. Ο Μπους γιος ενός πρώην προέδρου των Η.Π.Α. (κάτι μου θυμίζει αυτό με την Ελλάδα θείος – ανιψιός , πατέρας – γιος) ο οποίος τα είχε βρει στη ζωή του όλα έτοιμα χωρίς να κουραστεί, χωρίς να γνωρίσει τι είναι κόπος, θυσία, πείνα, ελπίδα, αγώνα παρά μόνο συμφέρον και εγωισμό λογικό είναι να ξαναδώ την εκλογή του ως μια ελπίδα για την επίλυση ενός μεγάλου τμήματος της κατάντιας του πλανήτη μας. Ο Μπους ήταν βλάκας και ζούσε στον κόσμο του, ο Ομπάμα ανέβηκε βαθμίδες μόνος του και έχει μεγάλη επίγνωση των γεγονότων. Ο Μπους ήταν αλκοολικός ενώ ο Ομπάμα είναι απλά καπνιστής (και ποιος δεν είναι πλέον). Ο Μπους είχε μια παραδοσιακή γυναίκα δίπλα του και δυο κόρες αγενείς οι οποίες μόνο σάλο προκαλούσαν με τα καμώματά τους, ενώ ο Ομπάμα έχει μια υγιή οικογένεια με μια σύζυγο δυναμική και περήφανη για τον άντρα της κάτι που τον βοήθησε και θα τον βοηθήσει στην άνοδο του.
Όλα αυτά όμως είναι υποθέσεις. Σημασία έχει οι υποσχέσεις που έδωσε ο Ομπάκα και τα όσα είπε στο πρώτο του προεδρικό διάγγελμα να υλοποιηθούν. Εμείς θα του δώσουμε μια πίστωση χρόνου και θα τρέφουμε ελπίδες ότι η ιστορία γύρισε σελίδα…
Πάντως εμείς θα είμαστε εδώ να σχολιάζουμε τα γεγονότα και να αφυπνίζουμε τον κόσμο διότι η αλλαγή θα γίνει όταν δράσουμε όλοι μαζί και όχι περιμένοντας από ένα πρόσωπο…
Lets party begin….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου