Εν Άρχη ην ο λόγος

Επιτέλους ξεκινάω και γω το δικό μου ιστολόγιο... Είχα κάνει πριν την στρατιωτική μου θητεία ένα αλλά δεν είχε την απήχηση και την ποιότητα που θά θελα... Σήμερα ήδη εργαζόμενος εδώ και 5 μήνες με σύμβαση σε ένα μεγαλεπήβλετο έργο και με τις εμπειρίες μου από τα τελευταία γεγονότα που μας έχουν συγκλονίσει τους τελευταίους μήνες τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο πιστεύω πως είμαι έτοιμος να κάνω μια καινούργια αρχή...

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μία σύγχυση....δε ξέρω με ποιό θέμα να πρωτοαρχίσω....

Σήμερα στην δουλειά καθώς ασχολιόμουν πάνω στο αντικείμενο μου ακουγα από το mp3 μου ένα αγαπημένο μου συγκρότημα των εφηβικών μου χρόνων... Τους Στέρεο Νόβα... Είχαν βγάλει ένα τραγούδι το οποίο αν και γραμμένο στις αρχές του '90 είναι υπερβολικά διαχρονικό και επίκαιρο στις μέρες μας...

Έτσι αποφάσισα να κάνω μία αρχή με το συγκεκριμένο κομμάτι στο μακρύ μου ταξίδι στον κόσμο των blogs.

Καλή αρχή να χω λοιπόν....

Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα κίτρινο αέρα

φυσάει ένα μεγάλο στόμα απ' το ραδιόφωνο

οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή

ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή

ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας

έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας

οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί

κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή

μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή

μα είναι ζωή αυτή;όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες

οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες

και δεν είναι μόνο αυτό,

μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες

έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά

κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά

και κανείς δε διακινδυνεύει

η αγάπη μάς διαφεύγει

κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις

χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις

κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα

ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα

πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει

ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση

με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα

γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα

σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση

κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση

κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη

καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη

καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους

περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους

σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης

κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση

το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα

πιο γυμνασμένους

να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα

κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει

ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει

ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα

κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει

όταν τ' αεροπλάνα πετάνε

η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε

είναι τρομέρο το θέαμα

η αίσθηση αυτή ότι πετάς

δεν έχω άλλη εκλογή

ένα κίτρινο ταξί περιμένει

φυσάει, θα χειμωνιάσει

δύο ώρες και ξημερώνει

συννεφιασμένη Κυριακή

πρώτη μέρα του χειμώνα

σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα

απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω

ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω

να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο

να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο

κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε

μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε

κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...