Ο στρατός είναι ένα μεγάλο αγκάθι για τους νέους. Εκεί που θες να κάνεις όνειρα σχέδια και να προχωρήσεις μπροστά σαν ώριμος άντρας έρχεται η μαμά πατρίδα η οποία σε υποχρεώνει εθελοντικά να κάνεις την θητεία σου για έναν χρόνο στο στρατό. Να περάσεις από σκληρή ή ελαφριά εκπαίδευση (ανάλογα που παρουσιάζεσαι) μόνο και μόνο για να κάνεις σκοπιά, λάντζα, αγγαρείες και ότι χάρη σου ζητήσουν οι ανώτεροι. Τα ευτράπελα του στρατού θα τα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή διότι είναι αρκετά και ενώ τα συζητάμε όλοι όσο είμαστε φαντάροι μόλις απολυθούμε τα ξεχνάμε...
Πολλοί τον φοβούνται τον στρατό, φοβούνται την απότομη αλλαγή του προγράμματός τους, την απότομη ωρίμαση τους αν και δεν ισχύει η ιδέα ότι άντε να πας στρατό να γίνεις άντρας…περισσότερο λαμόγιο καρφί και λουφαδόρος γίνεσαι.
Εγώ πέρασα όμορφα στον στρατό. Ήμουν της άποψης ότι αφού δε μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό απόλαυσέ τον… έτσι τον απόλαυσα. Με είχαν στείλει Ξάνθη για ειδικότητα. Αντί να κλαίω που πάω εκεί πάνω χαιρόμουν που θα γνωρίσω μια νέα πόλη. Και πράγματι την Ξάνθη την ερωτεύτηκα. Μετά στην Χίο ήμουν σε ένα φυλάκιο όπου εκεί ανακάλυψα τι πάει να πει αδελφική φιλία όταν είσαι 20 μέρες κλεισμένος σε ένα έρημο τοπίο με άλλα 3 άτομα και τέλος ταξιαρχία όπου εκεί μετρούσα μέρες ως παλιός πλέον γνωρίζοντας εκεί ενδιαφέροντα άτομα μέσα από τον όχλο. Στην ταξιαρχία και συγκεκριμένα στην 96 Α.Δ.Τ.Ε. Χίου εξελίχθηκε το γεγονός.
Τότε ήμουν στον Λόχο Στρατηγείου. Συνήθως πάνε τα βύσματα εκεί. Εγώ πήγα διότι είχα ένα ατύχημα στο φυλάκιο. Δύο μήνες μετά την άφιξή μου και έναν μήνα πριν απολυθώ (Ιούλιος 2008) ήρθε στο Λ.Σ. ένα παιδί ο οποίος ήταν αγαθός, χαζός όμως όχι. Ήταν πολύ χύμα. Δεν τον ένοιαζε τίποτα και συνέχεια τον τιμωρούσαν αλλά αυτός συνέχεια χαμογελούσε. Τότε όλοι είχαμε την υποψία πως ήταν σαλεμένος και δε του δίναμε σημασία. Πολλές φορές αρκετοί του την λέγανε και του φωνάζανε να συμμορφωθεί. Εγώ πιστεύω πως ξεσπούσαν πάνω του επειδή ήταν πολύ αδύναμος να τους αντιμετωπίσει. Κάποιες φορές που ήμουν κοντά σε τέτοια σκηνικά διαπίστωνα πως απαντούσε έξυπνα, απλά δε καθόταν να συνεχίσει την κουβέντα και έφευγε ενώ μπορούσε να αποστομώσει εύκολα κάποιους που το παίζανε μάγκες και έξυπνοι.
Ένα Σάββατο είχα υπηρεσία, γερμανικό νούμερο μαζί του. Ωχ είπα δε θα την παλέψω στην σκοπιά με αυτό το άτομο. Κι όμως μιας και ήμασταν στην πύλη μαζί δύο ώρες είπα να αρχίσω διάλογο μαζί του να δω τι άτομο είναι. Εκείνος χάρηκε που του έπιασα την κουβέντα. Μου είπε με μεγάλη ειλικρίνεια πως δε με εμπιστευόταν επειδή μου είχαν προσφέρει καλή αρμοδιότητα στην ταξιαρχία (φωτογράφος ταξίαρχου) και με θεωρούσε βύσμα. Του εξήγησα για το πώς κατέληξα εκεί και για ποιο λόγο με θέσανε ως φωτογράφο (ανάλογα με το τι έχεις σπουδάσει σε βάζουν σε ανάλογες θέσεις για να καλύπτεις τις ανάγκες του στρατού). Τον ρώτησα από πού είναι. Μου είπε από το ξακουστό χωριό Νεράιδα της νομού Ηλείας. Του είπα πως ο παππούς μου κατάγεται από τα Βυτηνέικα αλλά το χωριό του δε το ξέρα. Και όντως ακόμα το ψάχνω στον χάρτη και δε το βρίσκω. Εκείνος ήταν πολύ περήφανος για το χωριό του. Ακόμα και στο στρατιωτικό καπελάκι του το χε γραμμένο πολλές φορές λες και ήταν η κοπέλα του. Αφού του πήρα τον αέρα βρήκα τον θάρρος και τον ρώτησα γιατί είναι τόσο χύμα και αδιαφορεί για όλα. Όχι πως εγώ ήμουν ο καλύτερος στρατιώτης αλλά εκείνος ξεπερνούσε τα άκρα. Τότε άλλαξε έκφραση στο πρόσωπό του και μου είπε πως εμένα δε θα με ξανατρελάνουν. Του λέω πότε σε τρελάνανε. Μου είπε πως είναι πιο παλιός από όλους μας. Είχε παρουσιαστεί το 2006 και τον είχαν στείλει με τις ελληνικές δυνάμεις στην Κύπρο. Εκεί δέχτηκε πολλά καψώνια από τους στρατονόμους κυρίως και δεν άντεξε. Τα παράτησε όλα και ξαναγύρισε στο χωριό. Ο πατέρας του τότε στεναχωρέθηκε και αρρώστησε βαριά, φυσικά δεν τον ρώτησα τι έπαθε. Τον άφησα να συνεχίσει την ιστορία του. Ο ίδιος μου είπε πως ήθελε να γίνει ή παπάς ή ψάλτης δε θυμάμαι ποιο από τα δύο, οπότε κατέφυγε στον παπά του χωριού του να συμβουλευτεί. Ο παπάς του είπε πως ο πατέρας του στεναχωρέθηκε μαζί του διότι τον θεώρησε ανίκανο και άχρηστο που δε κατάφερε να τελείωσε το στρατό και τον ανησυχούσε για το τι θα πει το χωριό. Αυτό τον εξόργισε τον αποφάσισε να ξαναμπεί στον στρατό για να τελειώσει και να εκπληρώσει το όνειρό του. Τον ρώτησα πόσο θέλει ακόμα. Μου είπε 2 μήνες. Στο επόμενο 2ωρο με ρωτούσε για τους στρατονόμους στην Χίο αν είναι καλά παιδιά και αν κάνουν καψώνια. Τους φοβόταν. Τον καθησύχασα πως είναι καλά παιδιά και επειδή είχα καλές σχέσεις μαζί τους (με το ένα παιδί είμαστε παιδικοί φίλοι) τους ενημέρωσα να τον προσέχουν. Ακόμα μου είπε πως πριν έρθει στο Λ.Σ. ήταν σε μια άλλη μονάδα της Χίου όπου τον διώξανε επειδή ήταν στον κόσμο του και δεν τον ένοιαζε τίποτα. Πλέον τον έβλεπα με άλλο μάτι. Τον εκτιμούσα. Τον σεβόμουν. Έκανε κάτι που δε του άρεσε αλλά το κάνε για τον πατέρα του. Τον διάλογο που είχα όμως μαζί του δεν τον είχε κάνει και με τους άλλους με αποτέλεσμα η συμπεριφορά τους να παραμένει η ίδια. Ο υποδιοικητής του Λ.Σ. (υπολοχαγός δυστυχώς ή ευτυχώς μου διαφεύγει το όνομα) τον χλεύασε και τον ειρωνευόταν κάθε πρωί στην αναφορά και γελούσε μαζί του όπως όλοι οι φαντάροι. Εγώ και κάποιοι λίγοι οργιζόμασταν και σκύβαμε τα κεφάλια προς ντροπή του και δε μιλούσαμε. Δυστυχώς δεν αντιδρούσαμε διότι δε μπορούσαμε. Δυστυχώς στον στρατό επικρατεί αυτή η χούντα, να μην έχεις άποψη και να μη σηκώνεις το κεφάλι σου απέναντι στην αδικία. Το καημένο το παιδί γελούσε διότι δε μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά. Κάποιες φορές έβλεπα και ένα γέλιο ειρωνείας του προς τον υπολοχαγό σαν να του λέγε «γέλα μαλάκα εγώ έχω μεγαλύτερη αξιοπρέπεια από σένα».
Από πηγές μου μέσα από το 1ο γραφείο ήξερα πως οι ανώτεροι γνώριζαν τον ιστορικό του και την κατάσταση του και όχι μόνο αδιαφορούσαν αλλά και προκαλούσαν.
Μια φορά δόθηκε η αφορμή να γίνει σκηνικό. Καθόταν στην σκοπιά και τον είδε ο αξιωματικός υπηρεσίας. Του βαλε τις φωνές. Οι φωνές του μας είχαν ξυπνήσει. Την άλλη μέρα τον έβγαλε αναφερόμενο στην πρωινή αναφορά. Όντως το παιδί παρουσιάστηκε και είπε το τι έγινε. Ο υπολοχαγός τον χλεύασε πάλι και είπε πως θα τον γυρίσει πίσω στο ΤΥΠΕΘ (την προηγούμενη μονάδα του στην Χίο). Τον είδα να χλομιάζει. Γνώριζα πως εκεί επικρατεί μεγάλη μαυρίλα και μάλλον ήξερε τι τον περιμένει. Είχε άλλο ένα δίωρο σκοπιάς. Εκείνη τη στιγμή ήμουν εκτός στρατοπέδου και όσα θα σας διηγηθώ μου τα παν τα παιδιά μετά. Φυσικά διέγραψα κάθε ράδιο αρβύλα που άκουσα εκείνες τις στιγμές. Όταν τελείωσε το νούμερο του δε παρέδιδε τα πυρομαχικά διότι ήξερε ότι θα τον στέλνανε με την κίνηση (μεταφορά με καναδέζα ή τζιπάκι από μια μονάδα σε μία άλλη) στο ΤΥΠΕΘ. Έγινε θέμα. Έφτασε ο διοικητής στην σκοπιά και απαιτούσε να παραδώσει τα πυρομαχικά. Εκείνος αρνιόταν. Τελικά τον αφοπλίσανε και κατέβηκε στο λόχο να ετοιμαστεί. Πήγε στις ντουζιέρες και καθόταν εκεί μέσα με τις ώρες. Οι στρατονόμοι τον περίμεναν έξω αλλά το παιδί δεν έφευγε. Του μαζέψανε εκείνοι τα πράγματα και μετά του ζητούσαν να τους ακολουθήσει. Εκείνος δεν ήθελε. Φώναζε. Έλεγε πως δεν τον καταλαβαίνει κανείς, πως θέλει να περάσει ένας μήνας να γυρίσει στην οικογένεια του. Κάποια παιδιά που του είχαν πιάσει και κείνα κουβέντα όπως και γω και τα εμπιστευόταν τον ενημέρωσαν πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να ακολουθήσει. Τότε δέχτηκε. Επιβιβάστηκε στο τζιπ και έφυγε. Όταν γύρισα στο λόχο μου είπαν όλα τα γεγονότα και γω απλά ευχήθηκα να περάσει γρήγορα ο καιρός και να γυρίσει σπίτι του να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.
Το μεσημέρι που είχα ξαπλώσει θυμήθηκα κάποια στιγμή που μιλούσε από το καρτοτηλέφωνο στους δικούς τους (ούτε κινητό δεν είχε) και τους έλεγε πόσο όμορφα είναι στο Λ.Σ. και πως περνάει καλά και πως σύντομα θα γυρίσει πίσω. Δεν ήξερα αν τα πίστευε και τα εννοούσε ή απλά τα έλεγε για να τους ηρεμήσει.
Το ίδιο βράδυ το παιδί το φέρανε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της μονάδας (Σ.Τ.Ε.Π.) διότι είχαν κλονιστεί τα νεύρα του. Απ’ ότι έμαθα τα παιδιά στην πύλη του ΤΥΠΕΘ τον υποδέχτηκαν με τον εξής τρόπο. Πάλι ήρθε αυτός ο μαλάκας εδώ. Ο αντίστοιχος διοικητής εκεί γνωρίζοντας την κατάστασή του του πρότεινε να πάρει μια άδεια. Εκείνος το είδε ως αναβολή πάλι της θητείας του. Φώναζε πως δεν ήθελε να φύγει. Πως έναν μήνα έχει ακόμα καιρό και θέλει να τελειώνει. Μάλλον απ’ όλα τα καψώνια και τις απαράδεκτες συμπεριφορές που δέχτηκε μια αναβολή τον πέθανε. Μια αναβολή που δεν υπήρξε όμως ποτέ.
Την άλλη μέρα το πρωί τον επισκεφθήκαμε κάποια άτομα να το δούμε. Ήταν στο κρεβάτι. Το μόνο που μας έλεγε κοιτώντας στο κενό ήταν πως είναι καλά…. Στεναχωρέθηκα πολύ. Μου σφίχτηκε το στομάχι. Ήθελα από την μια να κλάψω και από την άλλη να πιάσω στο ξύλο όσους αξιωματικούς εκμεταλλεύονται μια υποτυπώδης εξουσία για να ισοπεδώσουν κάθε φαντάρο που έχει αξιοπρέπεια, ήθος και όνειρα χωρίς να είναι το σκυλάκι τους ή ο ρουφιάνος τους. Το βράδυ είχα περίπολο και περνούσα από το ΣΤΕΠ. Μπήκα στον θάλαμο των ασθενών 3 το βράδυ. Ήταν ακόμα ξυπνητός. Χτυπούσε τα πόδια του λες και προσπαθούσε να χειροκροτήσει με τα κάτω άκρα του και κοιτούσε το ταβάνι. Ένας φίλος μου που ήταν θαλαμοφύλακας εκεί μου είπε πως όλη μέρα έτσι είναι και ότι δεν έχει βάλει μπουκιά στο στόμα του.
Την άλλη μέρα ήμουν στο 1ο γραφείο για κάτι δουλειές που είχα. Εκεί άκουσα τον ανθυπολοχαγό κ. Αυγουστίνο να λέει στον υπολοχαγό να πάνε να δούνε το παιδί στο ΣΤΕΠ. Ο ίδιος του απάντησε πως δεν είναι κάτω από την ευθύνη τους οπότε δε χρειάζεται. Ο ανθυπολοχαγός του ανέφερε πως τον στέλνουνε στο 414 Ψυχιατρικό νοσοκομείο στην Αθήνα. Ο υπολοχαγός αδιαφόρησε. Γιατί τέτοια στάση, γιατί τέτοια αδιαφορία. Οι αξιωματικοί υπερηφανεύονται πως μας βλέπουν σαν παιδιά τους, πως ανησυχούν για μας, πως θέλουν να μας κάνουν ανθρώπους. Πού είναι τώρα το πατρικό του ένστικτο; Μήπως φοβάται να αποφύγει να κοιτάξει κατάματα τις συνέπειες των πράξεων του, να αποφύγει τις ευθύνες του; Μήπως ζει σε περιόδους πολέμου και βλέπει τους φαντάρους ως αναλώσιμα υλικά. Μήπως έπρεπε κάποιος να του δώσει μια μπουνιά και να του πει δες ρε μαλάκα το ιστορικό του παιδιού. Τι θα πεις στους γονείς του που το περιμένανε σε ένα μήνα σπίτι τους; Ότι σύμφωνα με το 414 νοσοκομείο το παιδί σας είναι τρελό; Μα εμείς σας το δώσαμε υγιές, τι μεσολάβησε ώστε να τρελαθείς; Κυρία μου νίβω τας χείρας μου…. Να στα μούτρα σου μαλάκα που θα το παίξεις Πόντιος Πιλάτος. Τον κοιτούσα κατάματα με ένα χλευασμό. Με είδε και με ρώτησε αν θέλω κάτι άλλο και στέκομαι όρθιος εκεί. Να σας σαπίσω στο ξύλο «κύριε υποδιοικητα»… όμως ήμουν και γω αναλώσιμος φαντάρος. Όχι κύριε υποδιοικητά γεια σας. Και έκλεισα την πόρτα.
Φταίμε όλοι…….
Φταίνε οι ανώτεροι οι οποίοι ενώ ξέρανε την περίπτωσή του τον πετούσαν σαν μπαλάκι του τένις από δω και κει… αντί να πουν έστω ένα κρίμα είναι το παλικάρι ας το κρατήσουμε εδώ μέχρι να τελειώσει η θητεία του.
Φταίνε οι φαντάροι που ξεσπούσαν πάνω του και τον θεωρούσαν υπαίτιο για όλα ακόμα και όταν δεν έφταιγε.
Φταίμε και εμείς που είχαμε μιλήσει μαζί του, του δίναμε κουράγιο αλλά σε κρίσιμες στιγμές δε μιλούσαμε. Δεν αντιδρούσαμε…φοβόμασταν…
Και τι πετύχαμε όλοι εμείς μέσα στον Ιούλιο του 2008; Ένα παιδί με νευρικό κλονισμό, μια οικογένεια κατεστραμμένη πλέον αφού πατέρας και γιος έγιναν ψυχικά άρρωστοι και μια μάνα που θα φροντίζει και τους δύο γιατί; Για να πραγματοποιηθεί το ελληνικό όνειρο…. Να φάει η Ελλαδίτσα μάνα τα παιδιά της.
Μετά από καιρό με πιάνει ένα παιδί στο διάδρομο και μου λέει Γιώργο δες τι βρήκα. Κάτω από το μαξιλάρι του το παιδί είχε ξεχάσει το καπέλο του… έγραφε Νεράιδα Ηλείας. Το ξέχασε μάλλον μέσα στον πανικό του να φύγει. Ήθελα να το κρατήσω να θυμάμαι αυτό το γεγονός. Όμως τελικά του είπα να το κρεμάσει στο θάλαμο. Ίσως κάποια στιγμή έρθει να εκπληρώσει τον τελευταίο του μήνα και μετά να ναι ελεύθερος από την Ελλαδίτσα να εκπληρώσει τα όνειρα του…
Εγώ του εύχομαι όπου να ναι τώρα να ναι μια χαρά και υγιής και αν μπορέσει κάποια στιγμή να μας συγχωρέσει όλους. Προσπαθώ να περιορίσω τις τύψεις μου δημοσιεύοντας το... είσαι ακούγεται εγωιστικό. Όμως έλεγα πως μόλις απολυθούν και τα τελευταία παιδιά (σειρά 302) που έζησαν το περιστατικό θα το δημοσίευα… πλέον ο στρατός δε μπορεί να μας φιμώσει οπότε μπορούμε να μιλήσουμε άφοβα….
Πολλοί τον φοβούνται τον στρατό, φοβούνται την απότομη αλλαγή του προγράμματός τους, την απότομη ωρίμαση τους αν και δεν ισχύει η ιδέα ότι άντε να πας στρατό να γίνεις άντρας…περισσότερο λαμόγιο καρφί και λουφαδόρος γίνεσαι.
Εγώ πέρασα όμορφα στον στρατό. Ήμουν της άποψης ότι αφού δε μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό απόλαυσέ τον… έτσι τον απόλαυσα. Με είχαν στείλει Ξάνθη για ειδικότητα. Αντί να κλαίω που πάω εκεί πάνω χαιρόμουν που θα γνωρίσω μια νέα πόλη. Και πράγματι την Ξάνθη την ερωτεύτηκα. Μετά στην Χίο ήμουν σε ένα φυλάκιο όπου εκεί ανακάλυψα τι πάει να πει αδελφική φιλία όταν είσαι 20 μέρες κλεισμένος σε ένα έρημο τοπίο με άλλα 3 άτομα και τέλος ταξιαρχία όπου εκεί μετρούσα μέρες ως παλιός πλέον γνωρίζοντας εκεί ενδιαφέροντα άτομα μέσα από τον όχλο. Στην ταξιαρχία και συγκεκριμένα στην 96 Α.Δ.Τ.Ε. Χίου εξελίχθηκε το γεγονός.
Τότε ήμουν στον Λόχο Στρατηγείου. Συνήθως πάνε τα βύσματα εκεί. Εγώ πήγα διότι είχα ένα ατύχημα στο φυλάκιο. Δύο μήνες μετά την άφιξή μου και έναν μήνα πριν απολυθώ (Ιούλιος 2008) ήρθε στο Λ.Σ. ένα παιδί ο οποίος ήταν αγαθός, χαζός όμως όχι. Ήταν πολύ χύμα. Δεν τον ένοιαζε τίποτα και συνέχεια τον τιμωρούσαν αλλά αυτός συνέχεια χαμογελούσε. Τότε όλοι είχαμε την υποψία πως ήταν σαλεμένος και δε του δίναμε σημασία. Πολλές φορές αρκετοί του την λέγανε και του φωνάζανε να συμμορφωθεί. Εγώ πιστεύω πως ξεσπούσαν πάνω του επειδή ήταν πολύ αδύναμος να τους αντιμετωπίσει. Κάποιες φορές που ήμουν κοντά σε τέτοια σκηνικά διαπίστωνα πως απαντούσε έξυπνα, απλά δε καθόταν να συνεχίσει την κουβέντα και έφευγε ενώ μπορούσε να αποστομώσει εύκολα κάποιους που το παίζανε μάγκες και έξυπνοι.
Ένα Σάββατο είχα υπηρεσία, γερμανικό νούμερο μαζί του. Ωχ είπα δε θα την παλέψω στην σκοπιά με αυτό το άτομο. Κι όμως μιας και ήμασταν στην πύλη μαζί δύο ώρες είπα να αρχίσω διάλογο μαζί του να δω τι άτομο είναι. Εκείνος χάρηκε που του έπιασα την κουβέντα. Μου είπε με μεγάλη ειλικρίνεια πως δε με εμπιστευόταν επειδή μου είχαν προσφέρει καλή αρμοδιότητα στην ταξιαρχία (φωτογράφος ταξίαρχου) και με θεωρούσε βύσμα. Του εξήγησα για το πώς κατέληξα εκεί και για ποιο λόγο με θέσανε ως φωτογράφο (ανάλογα με το τι έχεις σπουδάσει σε βάζουν σε ανάλογες θέσεις για να καλύπτεις τις ανάγκες του στρατού). Τον ρώτησα από πού είναι. Μου είπε από το ξακουστό χωριό Νεράιδα της νομού Ηλείας. Του είπα πως ο παππούς μου κατάγεται από τα Βυτηνέικα αλλά το χωριό του δε το ξέρα. Και όντως ακόμα το ψάχνω στον χάρτη και δε το βρίσκω. Εκείνος ήταν πολύ περήφανος για το χωριό του. Ακόμα και στο στρατιωτικό καπελάκι του το χε γραμμένο πολλές φορές λες και ήταν η κοπέλα του. Αφού του πήρα τον αέρα βρήκα τον θάρρος και τον ρώτησα γιατί είναι τόσο χύμα και αδιαφορεί για όλα. Όχι πως εγώ ήμουν ο καλύτερος στρατιώτης αλλά εκείνος ξεπερνούσε τα άκρα. Τότε άλλαξε έκφραση στο πρόσωπό του και μου είπε πως εμένα δε θα με ξανατρελάνουν. Του λέω πότε σε τρελάνανε. Μου είπε πως είναι πιο παλιός από όλους μας. Είχε παρουσιαστεί το 2006 και τον είχαν στείλει με τις ελληνικές δυνάμεις στην Κύπρο. Εκεί δέχτηκε πολλά καψώνια από τους στρατονόμους κυρίως και δεν άντεξε. Τα παράτησε όλα και ξαναγύρισε στο χωριό. Ο πατέρας του τότε στεναχωρέθηκε και αρρώστησε βαριά, φυσικά δεν τον ρώτησα τι έπαθε. Τον άφησα να συνεχίσει την ιστορία του. Ο ίδιος μου είπε πως ήθελε να γίνει ή παπάς ή ψάλτης δε θυμάμαι ποιο από τα δύο, οπότε κατέφυγε στον παπά του χωριού του να συμβουλευτεί. Ο παπάς του είπε πως ο πατέρας του στεναχωρέθηκε μαζί του διότι τον θεώρησε ανίκανο και άχρηστο που δε κατάφερε να τελείωσε το στρατό και τον ανησυχούσε για το τι θα πει το χωριό. Αυτό τον εξόργισε τον αποφάσισε να ξαναμπεί στον στρατό για να τελειώσει και να εκπληρώσει το όνειρό του. Τον ρώτησα πόσο θέλει ακόμα. Μου είπε 2 μήνες. Στο επόμενο 2ωρο με ρωτούσε για τους στρατονόμους στην Χίο αν είναι καλά παιδιά και αν κάνουν καψώνια. Τους φοβόταν. Τον καθησύχασα πως είναι καλά παιδιά και επειδή είχα καλές σχέσεις μαζί τους (με το ένα παιδί είμαστε παιδικοί φίλοι) τους ενημέρωσα να τον προσέχουν. Ακόμα μου είπε πως πριν έρθει στο Λ.Σ. ήταν σε μια άλλη μονάδα της Χίου όπου τον διώξανε επειδή ήταν στον κόσμο του και δεν τον ένοιαζε τίποτα. Πλέον τον έβλεπα με άλλο μάτι. Τον εκτιμούσα. Τον σεβόμουν. Έκανε κάτι που δε του άρεσε αλλά το κάνε για τον πατέρα του. Τον διάλογο που είχα όμως μαζί του δεν τον είχε κάνει και με τους άλλους με αποτέλεσμα η συμπεριφορά τους να παραμένει η ίδια. Ο υποδιοικητής του Λ.Σ. (υπολοχαγός δυστυχώς ή ευτυχώς μου διαφεύγει το όνομα) τον χλεύασε και τον ειρωνευόταν κάθε πρωί στην αναφορά και γελούσε μαζί του όπως όλοι οι φαντάροι. Εγώ και κάποιοι λίγοι οργιζόμασταν και σκύβαμε τα κεφάλια προς ντροπή του και δε μιλούσαμε. Δυστυχώς δεν αντιδρούσαμε διότι δε μπορούσαμε. Δυστυχώς στον στρατό επικρατεί αυτή η χούντα, να μην έχεις άποψη και να μη σηκώνεις το κεφάλι σου απέναντι στην αδικία. Το καημένο το παιδί γελούσε διότι δε μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά. Κάποιες φορές έβλεπα και ένα γέλιο ειρωνείας του προς τον υπολοχαγό σαν να του λέγε «γέλα μαλάκα εγώ έχω μεγαλύτερη αξιοπρέπεια από σένα».
Από πηγές μου μέσα από το 1ο γραφείο ήξερα πως οι ανώτεροι γνώριζαν τον ιστορικό του και την κατάσταση του και όχι μόνο αδιαφορούσαν αλλά και προκαλούσαν.
Μια φορά δόθηκε η αφορμή να γίνει σκηνικό. Καθόταν στην σκοπιά και τον είδε ο αξιωματικός υπηρεσίας. Του βαλε τις φωνές. Οι φωνές του μας είχαν ξυπνήσει. Την άλλη μέρα τον έβγαλε αναφερόμενο στην πρωινή αναφορά. Όντως το παιδί παρουσιάστηκε και είπε το τι έγινε. Ο υπολοχαγός τον χλεύασε πάλι και είπε πως θα τον γυρίσει πίσω στο ΤΥΠΕΘ (την προηγούμενη μονάδα του στην Χίο). Τον είδα να χλομιάζει. Γνώριζα πως εκεί επικρατεί μεγάλη μαυρίλα και μάλλον ήξερε τι τον περιμένει. Είχε άλλο ένα δίωρο σκοπιάς. Εκείνη τη στιγμή ήμουν εκτός στρατοπέδου και όσα θα σας διηγηθώ μου τα παν τα παιδιά μετά. Φυσικά διέγραψα κάθε ράδιο αρβύλα που άκουσα εκείνες τις στιγμές. Όταν τελείωσε το νούμερο του δε παρέδιδε τα πυρομαχικά διότι ήξερε ότι θα τον στέλνανε με την κίνηση (μεταφορά με καναδέζα ή τζιπάκι από μια μονάδα σε μία άλλη) στο ΤΥΠΕΘ. Έγινε θέμα. Έφτασε ο διοικητής στην σκοπιά και απαιτούσε να παραδώσει τα πυρομαχικά. Εκείνος αρνιόταν. Τελικά τον αφοπλίσανε και κατέβηκε στο λόχο να ετοιμαστεί. Πήγε στις ντουζιέρες και καθόταν εκεί μέσα με τις ώρες. Οι στρατονόμοι τον περίμεναν έξω αλλά το παιδί δεν έφευγε. Του μαζέψανε εκείνοι τα πράγματα και μετά του ζητούσαν να τους ακολουθήσει. Εκείνος δεν ήθελε. Φώναζε. Έλεγε πως δεν τον καταλαβαίνει κανείς, πως θέλει να περάσει ένας μήνας να γυρίσει στην οικογένεια του. Κάποια παιδιά που του είχαν πιάσει και κείνα κουβέντα όπως και γω και τα εμπιστευόταν τον ενημέρωσαν πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να ακολουθήσει. Τότε δέχτηκε. Επιβιβάστηκε στο τζιπ και έφυγε. Όταν γύρισα στο λόχο μου είπαν όλα τα γεγονότα και γω απλά ευχήθηκα να περάσει γρήγορα ο καιρός και να γυρίσει σπίτι του να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.
Το μεσημέρι που είχα ξαπλώσει θυμήθηκα κάποια στιγμή που μιλούσε από το καρτοτηλέφωνο στους δικούς τους (ούτε κινητό δεν είχε) και τους έλεγε πόσο όμορφα είναι στο Λ.Σ. και πως περνάει καλά και πως σύντομα θα γυρίσει πίσω. Δεν ήξερα αν τα πίστευε και τα εννοούσε ή απλά τα έλεγε για να τους ηρεμήσει.
Το ίδιο βράδυ το παιδί το φέρανε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της μονάδας (Σ.Τ.Ε.Π.) διότι είχαν κλονιστεί τα νεύρα του. Απ’ ότι έμαθα τα παιδιά στην πύλη του ΤΥΠΕΘ τον υποδέχτηκαν με τον εξής τρόπο. Πάλι ήρθε αυτός ο μαλάκας εδώ. Ο αντίστοιχος διοικητής εκεί γνωρίζοντας την κατάστασή του του πρότεινε να πάρει μια άδεια. Εκείνος το είδε ως αναβολή πάλι της θητείας του. Φώναζε πως δεν ήθελε να φύγει. Πως έναν μήνα έχει ακόμα καιρό και θέλει να τελειώνει. Μάλλον απ’ όλα τα καψώνια και τις απαράδεκτες συμπεριφορές που δέχτηκε μια αναβολή τον πέθανε. Μια αναβολή που δεν υπήρξε όμως ποτέ.
Την άλλη μέρα το πρωί τον επισκεφθήκαμε κάποια άτομα να το δούμε. Ήταν στο κρεβάτι. Το μόνο που μας έλεγε κοιτώντας στο κενό ήταν πως είναι καλά…. Στεναχωρέθηκα πολύ. Μου σφίχτηκε το στομάχι. Ήθελα από την μια να κλάψω και από την άλλη να πιάσω στο ξύλο όσους αξιωματικούς εκμεταλλεύονται μια υποτυπώδης εξουσία για να ισοπεδώσουν κάθε φαντάρο που έχει αξιοπρέπεια, ήθος και όνειρα χωρίς να είναι το σκυλάκι τους ή ο ρουφιάνος τους. Το βράδυ είχα περίπολο και περνούσα από το ΣΤΕΠ. Μπήκα στον θάλαμο των ασθενών 3 το βράδυ. Ήταν ακόμα ξυπνητός. Χτυπούσε τα πόδια του λες και προσπαθούσε να χειροκροτήσει με τα κάτω άκρα του και κοιτούσε το ταβάνι. Ένας φίλος μου που ήταν θαλαμοφύλακας εκεί μου είπε πως όλη μέρα έτσι είναι και ότι δεν έχει βάλει μπουκιά στο στόμα του.
Την άλλη μέρα ήμουν στο 1ο γραφείο για κάτι δουλειές που είχα. Εκεί άκουσα τον ανθυπολοχαγό κ. Αυγουστίνο να λέει στον υπολοχαγό να πάνε να δούνε το παιδί στο ΣΤΕΠ. Ο ίδιος του απάντησε πως δεν είναι κάτω από την ευθύνη τους οπότε δε χρειάζεται. Ο ανθυπολοχαγός του ανέφερε πως τον στέλνουνε στο 414 Ψυχιατρικό νοσοκομείο στην Αθήνα. Ο υπολοχαγός αδιαφόρησε. Γιατί τέτοια στάση, γιατί τέτοια αδιαφορία. Οι αξιωματικοί υπερηφανεύονται πως μας βλέπουν σαν παιδιά τους, πως ανησυχούν για μας, πως θέλουν να μας κάνουν ανθρώπους. Πού είναι τώρα το πατρικό του ένστικτο; Μήπως φοβάται να αποφύγει να κοιτάξει κατάματα τις συνέπειες των πράξεων του, να αποφύγει τις ευθύνες του; Μήπως ζει σε περιόδους πολέμου και βλέπει τους φαντάρους ως αναλώσιμα υλικά. Μήπως έπρεπε κάποιος να του δώσει μια μπουνιά και να του πει δες ρε μαλάκα το ιστορικό του παιδιού. Τι θα πεις στους γονείς του που το περιμένανε σε ένα μήνα σπίτι τους; Ότι σύμφωνα με το 414 νοσοκομείο το παιδί σας είναι τρελό; Μα εμείς σας το δώσαμε υγιές, τι μεσολάβησε ώστε να τρελαθείς; Κυρία μου νίβω τας χείρας μου…. Να στα μούτρα σου μαλάκα που θα το παίξεις Πόντιος Πιλάτος. Τον κοιτούσα κατάματα με ένα χλευασμό. Με είδε και με ρώτησε αν θέλω κάτι άλλο και στέκομαι όρθιος εκεί. Να σας σαπίσω στο ξύλο «κύριε υποδιοικητα»… όμως ήμουν και γω αναλώσιμος φαντάρος. Όχι κύριε υποδιοικητά γεια σας. Και έκλεισα την πόρτα.
Φταίμε όλοι…….
Φταίνε οι ανώτεροι οι οποίοι ενώ ξέρανε την περίπτωσή του τον πετούσαν σαν μπαλάκι του τένις από δω και κει… αντί να πουν έστω ένα κρίμα είναι το παλικάρι ας το κρατήσουμε εδώ μέχρι να τελειώσει η θητεία του.
Φταίνε οι φαντάροι που ξεσπούσαν πάνω του και τον θεωρούσαν υπαίτιο για όλα ακόμα και όταν δεν έφταιγε.
Φταίμε και εμείς που είχαμε μιλήσει μαζί του, του δίναμε κουράγιο αλλά σε κρίσιμες στιγμές δε μιλούσαμε. Δεν αντιδρούσαμε…φοβόμασταν…
Και τι πετύχαμε όλοι εμείς μέσα στον Ιούλιο του 2008; Ένα παιδί με νευρικό κλονισμό, μια οικογένεια κατεστραμμένη πλέον αφού πατέρας και γιος έγιναν ψυχικά άρρωστοι και μια μάνα που θα φροντίζει και τους δύο γιατί; Για να πραγματοποιηθεί το ελληνικό όνειρο…. Να φάει η Ελλαδίτσα μάνα τα παιδιά της.
Μετά από καιρό με πιάνει ένα παιδί στο διάδρομο και μου λέει Γιώργο δες τι βρήκα. Κάτω από το μαξιλάρι του το παιδί είχε ξεχάσει το καπέλο του… έγραφε Νεράιδα Ηλείας. Το ξέχασε μάλλον μέσα στον πανικό του να φύγει. Ήθελα να το κρατήσω να θυμάμαι αυτό το γεγονός. Όμως τελικά του είπα να το κρεμάσει στο θάλαμο. Ίσως κάποια στιγμή έρθει να εκπληρώσει τον τελευταίο του μήνα και μετά να ναι ελεύθερος από την Ελλαδίτσα να εκπληρώσει τα όνειρα του…
Εγώ του εύχομαι όπου να ναι τώρα να ναι μια χαρά και υγιής και αν μπορέσει κάποια στιγμή να μας συγχωρέσει όλους. Προσπαθώ να περιορίσω τις τύψεις μου δημοσιεύοντας το... είσαι ακούγεται εγωιστικό. Όμως έλεγα πως μόλις απολυθούν και τα τελευταία παιδιά (σειρά 302) που έζησαν το περιστατικό θα το δημοσίευα… πλέον ο στρατός δε μπορεί να μας φιμώσει οπότε μπορούμε να μιλήσουμε άφοβα….
Γιώργο, αυτή η αλιθινή ιστορία που διαδραματίστηκε κατα την στρατιωτική σου θητεία,έχει την δύναμη να αγγίξει την ανθρώπιά μας και να αφυπνίσει μέσα μας συναισθήματα οργής+πόνου για αυτό το παλικάρι. Η προσπάθεία σου να μοιράστεις με όλους εμάς, τις σκέψεις και τα βιωματά σου επιτυγχάνεις κάτι σπουδαιό το οποίο είναι το εξής:διαβάζοντας με προσήλωση αυτή την αληθινή ιστορία, η αφηγησή σου ήταν άμεση με αποτέλεσμα να αισθανθώ ότι συμπάσχω με τους ήρωες αυτής της ιστορίας. Και αν μου επιτρέπεις, χωρίς να θεωρηθεί υπερβολή.....είσαι άξιος συγχαρητηρίων διότι η προσπαθειά σου είναι εξαιρετική!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή