Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι το σινεμά. Αλλά ο ποιοτικός κινηματογράφος. Να μπαίνω σε μια αίθουσα για 2 ή 3 ώρες και να λέω πως κάτι πήρα, πως κάπου με επηρέασε το έργο είτε σε αποφάσεις προσωπικές είτε σε απόψεις που έχω για την ζωή, είτε για κοινωνικά ή πολιτικά θέματα. Είναι όμως η χειρότερη μου να τρώω τον χρόνο μου σε ταινίες που είναι ανούσιες, που παίρνουν στοιχεία και ιδέες άλλων πετυχημένων ταινιών, και που στο τέλος δε σου προσφέρουν τίποτα. Σήμερα ήμουν στο δίλημμα μεταξύ ενός ελληνικού ντοκιμαντέρ και μιας αναμενόμενης και πολυδιαφημισμένης ταινίας. Η μία ήταν το ντοκιμαντέρ του Πάρβα και η άλλη τη Απίστευτη Ιστορία του Μπένζαμιν Μπάτον. Τελικά διάλεξα την δεύτερη διότι έγινε και μεγάλος ντόρος τόσο στις Χρυσές Σφαίρες (όπου δίκαια δε κέρδισε καμία υποψηφιότητα) όσο και στις 13 υποψηφιότητες της που έχει στα Όσκαρ. Επέλεξα σαν κινηματογράφο το Αττικόν πιστεύοντας πως μια καλή ταινία αξίζει να την δει κανείς σε προσεγμένο σινεμά. Η ουρά στα εισιτήρια ήταν μεγάλη κάτι που μου έδινε την εντύπωση πως η ταινία θα είναι εξαιρετική. Επέλεξα εξώστη για να μαστε πιο άνετα. Το σινεμά ήταν κατάμεστο. Τα φώτα έσβησαν και ανυπομονούσα να αρχίσει το έργο.
Αμέσως το χαμόγελο της ανυπομονησίας έσβησε. Από την αρχή η αναμενόμενη ταινία έδειξε πως θα ναι ένα βαρετό τρίωρο ανούσιο έργο. Ήδη σκεφτόμουν το πώς θα περάσει η ώρα να γυρίσω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ διότι αύριο είναι Δευτέρα και έχω πάλι δουλειά. Η μουσική ήταν αδιάφορη, η χημεία που είχε η Κέιτ Μπλάνσετ με τον Μπράτ Πίτ στο Βαβέλ χάνετε (και ευχαριστείς τον Θεό που δε δέχτηκαν να παίξουν στην Πηγή της Ζωής), οι πρωταγωνιστές έχουν άψυχους ρόλους, νιώθεις πως παίζουν από αγγαρεία, οι ατάκες και οι λήψεις των σκηνών είναι συνηθισμένες, και το γενικό στόρι έχει πολλά κενά τα οποία ούτε η αφήγηση των πρωταγωνιστών δεν μπορούν να τα καλύψουν. Επίσης η ταινία έχει κλέψει πολλές ιδέες από ταινίες όπως η Amelie, το Big Fish, την Frida και άλλες που ξέχασα μέχρι να έρθω σπίτι να γράψω το κείμενο που αντί να προσφέρει κάτι πετυχαίνει μια αποτυχημένη και φθηνή απομίμηση τους που το μόνο που κέρδιζε είναι να εκνευρίζει τους κινηματογραφόφιλους της αίθουσας.
Το κείμενο αυτό δε το γράφω για να κριτικάρω την συγκεκριμένη ταινία… δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου εξάλλου όμως αυτό που παρατηρώ είναι πως στέρεψε πλέον το Hollywood από ταινίες. Και αξιοσημείωτο είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι υποψήφια για 13 Όσκαρ. Όταν μια μέτρια έως αποτυχημένη ταινία είναι σε μια κούρσα χωρίς ανταγωνιστή διαπιστώνουμε πόσο αποτυχημένη ποιοτικά είναι μια χρονιά. Αν ανατρέξουμε σε προηγούμενες χρονιές διαπιστώνουμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο λιγότερο πετυχημένες ταινίες βγάζει η Αμερική ενώ βλέπουμε μια άνοδο του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου και συγκεκριμένα του Γερμανικού (παλιότερα του Ιταλικού, Γαλλικού και Ισπανικού). Ποιος έχει ξεχάσει την γιγαντομαχία το 2004 μεταξύ του Άρχοντα, του Χαμένοι στην Μετάφραση και του αξεπέραστου Σκοτεινού Ποταμιού. Το 2005 το εξαιρετικό Πλαγίως, τα συγκινητικά Ψάχνοντας την Χώρα του Ποτέ, Ray και Million Dollar Baby καθώς και του φιλόδοξου Aviator. To 2006 είχαμε την πιο ποιοτική χρονιά με το outsider Crash να παίρνει το Όσκαρ απέναντι από το αξεπέραστο Καληνύχτα και Καλή τύχη και Τρουμαν Καπότε, το σκανδαλώδες Brokeback Mountain και το προπαγανδιστικό Μόναχο. Και το 2007 και οι 5 ταινίες ( Babel, Little Miss Sunshine, Βασίλισσα, Πληροφοριοδότη και Γράμματα από την Ίβο Τζίμα) ήταν αριστουργήματα και κανείς μέχρι τη τελευταία στιγμή δεν ήξεραν τον νικητή. Φέτος δεν υπάρχει τίποτα και το μόνο αριστούργημα που βγήκε (από Αμερική μιλάμε πάντα) WALL-E περιορίστηκε μόνο στο Όσκαρ κινουμένων σχεδίων όπου και το χει σίγουρα.
Η άποψη μου είναι πλέον να γυρίσουμε την πλάτη στον φθαρμένο αμερικανικό κινηματογράφο και να στρέψουμε τα μάτια μας προς την Ευρώπη. Ήδη στα μισά της χρονιάς και ήδη έχουν βγει τόσες εξαιρετικές ταινίες όπως το Κύμα, το βαλς του Μπασίρ, το Vicky Christina Barcelona κτλ. Ταινίες που μας κάνουν να βγαίνουμε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης από τις αίθουσες. Η επιλογή είναι δική σας.
Το μόνο που θέλω να ζητήσω είναι ένα συγνώμη στο ντοκιμαντέρ του Πάρβα το οποίο δεν προτίμησα τελικά και το οποίο σίγουρα θα μου πρόσφερε παραπάνω αν παρακολουθούσα αυτό στον γειτονικό και συμπαθητικό Μικρόκοσμο απ’ ότι η υπερτιμημένη ταινία της ζωής κάποιου Μπέτζαμιν Μπάτον
Υ.Γ. : κάτι πρέπει να κάνουμε για τις τιμές των εισιτηρίων των Αθηναϊκών κινηματογραφικών αιθουσών. Δε γίνεται να δίνουμε πλέον 9 ευρώ για να δούμε μια παράσταση. Ας σταθούμε σε αίθουσες που μας σέβονται όπως είναι το Ιντεάλ, το Άστυ και ο Μικρόκοσμος.
Αμέσως το χαμόγελο της ανυπομονησίας έσβησε. Από την αρχή η αναμενόμενη ταινία έδειξε πως θα ναι ένα βαρετό τρίωρο ανούσιο έργο. Ήδη σκεφτόμουν το πώς θα περάσει η ώρα να γυρίσω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ διότι αύριο είναι Δευτέρα και έχω πάλι δουλειά. Η μουσική ήταν αδιάφορη, η χημεία που είχε η Κέιτ Μπλάνσετ με τον Μπράτ Πίτ στο Βαβέλ χάνετε (και ευχαριστείς τον Θεό που δε δέχτηκαν να παίξουν στην Πηγή της Ζωής), οι πρωταγωνιστές έχουν άψυχους ρόλους, νιώθεις πως παίζουν από αγγαρεία, οι ατάκες και οι λήψεις των σκηνών είναι συνηθισμένες, και το γενικό στόρι έχει πολλά κενά τα οποία ούτε η αφήγηση των πρωταγωνιστών δεν μπορούν να τα καλύψουν. Επίσης η ταινία έχει κλέψει πολλές ιδέες από ταινίες όπως η Amelie, το Big Fish, την Frida και άλλες που ξέχασα μέχρι να έρθω σπίτι να γράψω το κείμενο που αντί να προσφέρει κάτι πετυχαίνει μια αποτυχημένη και φθηνή απομίμηση τους που το μόνο που κέρδιζε είναι να εκνευρίζει τους κινηματογραφόφιλους της αίθουσας.
Το κείμενο αυτό δε το γράφω για να κριτικάρω την συγκεκριμένη ταινία… δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου εξάλλου όμως αυτό που παρατηρώ είναι πως στέρεψε πλέον το Hollywood από ταινίες. Και αξιοσημείωτο είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι υποψήφια για 13 Όσκαρ. Όταν μια μέτρια έως αποτυχημένη ταινία είναι σε μια κούρσα χωρίς ανταγωνιστή διαπιστώνουμε πόσο αποτυχημένη ποιοτικά είναι μια χρονιά. Αν ανατρέξουμε σε προηγούμενες χρονιές διαπιστώνουμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο λιγότερο πετυχημένες ταινίες βγάζει η Αμερική ενώ βλέπουμε μια άνοδο του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου και συγκεκριμένα του Γερμανικού (παλιότερα του Ιταλικού, Γαλλικού και Ισπανικού). Ποιος έχει ξεχάσει την γιγαντομαχία το 2004 μεταξύ του Άρχοντα, του Χαμένοι στην Μετάφραση και του αξεπέραστου Σκοτεινού Ποταμιού. Το 2005 το εξαιρετικό Πλαγίως, τα συγκινητικά Ψάχνοντας την Χώρα του Ποτέ, Ray και Million Dollar Baby καθώς και του φιλόδοξου Aviator. To 2006 είχαμε την πιο ποιοτική χρονιά με το outsider Crash να παίρνει το Όσκαρ απέναντι από το αξεπέραστο Καληνύχτα και Καλή τύχη και Τρουμαν Καπότε, το σκανδαλώδες Brokeback Mountain και το προπαγανδιστικό Μόναχο. Και το 2007 και οι 5 ταινίες ( Babel, Little Miss Sunshine, Βασίλισσα, Πληροφοριοδότη και Γράμματα από την Ίβο Τζίμα) ήταν αριστουργήματα και κανείς μέχρι τη τελευταία στιγμή δεν ήξεραν τον νικητή. Φέτος δεν υπάρχει τίποτα και το μόνο αριστούργημα που βγήκε (από Αμερική μιλάμε πάντα) WALL-E περιορίστηκε μόνο στο Όσκαρ κινουμένων σχεδίων όπου και το χει σίγουρα.
Η άποψη μου είναι πλέον να γυρίσουμε την πλάτη στον φθαρμένο αμερικανικό κινηματογράφο και να στρέψουμε τα μάτια μας προς την Ευρώπη. Ήδη στα μισά της χρονιάς και ήδη έχουν βγει τόσες εξαιρετικές ταινίες όπως το Κύμα, το βαλς του Μπασίρ, το Vicky Christina Barcelona κτλ. Ταινίες που μας κάνουν να βγαίνουμε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης από τις αίθουσες. Η επιλογή είναι δική σας.
Το μόνο που θέλω να ζητήσω είναι ένα συγνώμη στο ντοκιμαντέρ του Πάρβα το οποίο δεν προτίμησα τελικά και το οποίο σίγουρα θα μου πρόσφερε παραπάνω αν παρακολουθούσα αυτό στον γειτονικό και συμπαθητικό Μικρόκοσμο απ’ ότι η υπερτιμημένη ταινία της ζωής κάποιου Μπέτζαμιν Μπάτον
Υ.Γ. : κάτι πρέπει να κάνουμε για τις τιμές των εισιτηρίων των Αθηναϊκών κινηματογραφικών αιθουσών. Δε γίνεται να δίνουμε πλέον 9 ευρώ για να δούμε μια παράσταση. Ας σταθούμε σε αίθουσες που μας σέβονται όπως είναι το Ιντεάλ, το Άστυ και ο Μικρόκοσμος.
χμμμμ...σ΄άρεσε και σένα "το κύμα", ε? κι εγώ τη βρήκα καλή ταινιούλα. "οι ζωές των άλλων" ήταν αυτή που εντυπώθηκε περισσότερο στη μνήμη μου τα τελευταία τέρμινα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως, όποιος ενδιαφέρεται για σινεμά που έχει κάτι να γράψει μέσα στο μυαλό ή στην ψυχή του, προτείνω ανεπιφύλακτα να στραφεί πολύ ανατολικότερα. η αισθητική των ασιατών ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ!
πηγαίνεται στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς σας και πάρτε με κλειστά μάτια Ο,ΤΙ υπάρχει σε σκηνοθεσία του κορεάτη Κιμ Κι Ντουκ. ΤΩΡΑ μιλάμε για τέχνη... όταν συνέλθετε από το πολιτισμικό σοκ, μπορείται να προχωρήσετε και σε ιρανικό και ιαπωνικό σινεμά. ο ρώσικος κινηματογράφος δεν είναι και πολύ στα πάνω του τα τελευταία χρόνια.
αλλά, αν κάποιος θέλει την ευκαιρία να δει ταινίες από πολλές χώρες του κόσμου, ας στραφεί στο ετήσιο φεστιβάλ αθηνών που διεξάγεται ανελληπώς τα τελευταία περίπου 10 χρόνια, κάθε τέλη σεπτ ή αρχές οκτ, για περίπου 10 (πια) μέρες.
οι προβολές γίνονται ταυτόχρονα σε 4 αίθουσες (2 σε αμπελοκήπους + 2 στη σταδίου στο κέντρο). ΕΥΤΥΧΩΣ το περιοδικό "σινεμά" και το "αθηνόραμα" προσφέρουν σχετικά έγκαιρα μια κατατοπιστική λίστα προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι να τσεκάρουν και να προγραμματίσουν έγκαιρα πώς θα κινηθούν από πλευράς διαδρομών και ανάλογα με τις ταινίες που τους ενδιαφέρει να δουν.
στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, ΝΑΙ, μπορείς να δεις αξιόλογο αμερικάνικο κινηματογράφο. ο επονομαζόμενος "ανεξάρτητος", που πρακτικά θα πει ότι οι πιθανότητες να διανεμηθούν οι εν λόγω ταινίες στις αίθουσες (μετά το φεστιβάλ)είναι μηδαμινές. οπότε...ή τις βλέπεις εκεί, ή...πάει το πουλάκι πέταξε!
Εγω βρήκα άρτιο το Μπέντζαμιν Μπάτον και μου έδωσε πολλά πράγματα, αν και καταλαβαίνω κάποιον που τον κούρασε. Καλή συνέχεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ακούσει αρκετό κόσμο να λέει καλά λόγια γι' αυτήν την ταινία. Προσωπικά δεν με άγγιξε. Σπανίως πετυχαίνει ο αμερικανικός κινηματογράφος μια πνευματώδης ταινία αντίστοιχη με αυτές του ευρωπαϊκού. Δυστυχώς εδώ δεν τα κατάφερε. Καλή συνέχεια και σε σας.
Διαγραφή