Κρίση ηλικίας;...

Σήμερα το μεσημέρι περπατούσα στο κέντρο μετά την δουλειά. Κουρασμένος ήδη από την δουλειά δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο από το να γυρίσω σπίτι και να φύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τα γεμάτα με κόσμο πεζοδρόμια της Ιπποκράτους. Είναι από τις στιγμές που θέλω να είναι Αύγουστος και να λείπουν όλοι από την Αθήνα και να την απολαμβάνω όλη μόνος μου. Κάποια στιγμή μπροστά μου άρχισε να περπατάει ένας πιτσιρικάς. Δε θα ταν πάνω από 18 χρονών. Με κοντομάνικο και περπάτημα ψευτομαγκιάς που σου ερχόταν να του δώσεις μία σφαλιάρα μπας και ξυπνήσει. Ακουστηκά του κινητού στα αυτιά του και το καλώδιο στο στόμα να το μασάει όλη την ώρα. Όσο για τα μαλλιά του ας μη μιλήσω. Οκ και γω έχω περάσει την εφηβία μου με κοτσίδα το μαλλί και με Pink Floyd μπλούζα αλλά αυτά τα χω αφήσει τόσο πολύ πίσω που μου φαίνονται πλέον πολύ ξένα. Ο μικρός αυτός μου χαλούσε την διάθεση. Νομίζει πως θα χτυπήσει γκόμενα με αυτό το στυλ; αναρωτιόμουν όσο τον ακολουθούσα. Στο βάθος είδα μία μεσήλικη κυρία να κατεβαίνει προς εμάς. Είχα περιέργια να δω την αντίδρασή της... Πράγματι η γυναίκα καρφώθηκε πάνω του και τον κοιτούσε και κείνη με μία έκφραση χλευασμού έτοιμη να τον ρωτήσει πως κατάντησε έτσι. Ένα αίσθημα ικανοποίησης με γέμισε. Δεν είμαι τελικά ο μόνος που μου χτυπάει άσχημα η εικόνα του νεαρού αυτού. Όταν η γυναίκα τον προσπέρασε σταμάτησε και τον κοίταξε από πίσω. Είχα φτάσει κοντά της όταν στράφηκε σε ένα σταθμευμένο βάν όπου ο οδηγός (στην ηλικία μου και αυτός) γελούσε ειρωνικά προς την μεριά του. Αφού κοιταχτήκανε γελάσανε με το θέαμα που είδανε (ωραία και τρίτος στην παρέα σκέφτηκα). Η κυρία τότε πήγε κοντά του για να το μιλήσει. Εγώ συνέχισα την πορεία μου όμως πρόλαβα και άκουσα την πρώτη φράση που με σόκαρε. "Δεν ξέρω αν φτάει το ότι είμαι μεγάλη γιόκα μου αλλά..." συνέχισε να μιλάει για το πιτσιρικά που είχε πλέον χαθεί στο βάθος. Όμως η δικαιολογία που χρησιμοποίησε για να δείξει την στάση της με τρόμαξε. Δεν ξέρω αν φταίει που είμαι μεγάλη. Μήπως μεγάλωσα και γω απότομα; Μήπως πρέπει να χαλαρώσω λιγάκι; Ξαφνικά άρχισα να συμπαθώ τον πιτσιρικά που βράζει το αίμα του και κυκλοφορεί Μάρτη μήνα με κοντομάνικο, που δεν έχει σκοτούρες ακόμα στο κεφάλι του και μπορεί να κάθεται 2 ώρες το πρωί στην τουαλέτα για να φτιάξει το μαλλί του, που θα φορέσει το παντελόνι μέχρι το γόνατο για να φαίνεται το μποξεράκι του. Εξάλλου αν δεν τα κάνει τώρα πότε θα τα κάνει;... Μάλλον βιάστηκα να ωριμάσω, βιάστηκα να μεγαλώσω. Όμως δε το κάνω παράπονο. Έχω ζήσει πολλά και αυτά με έχουν γεμίσει με εμπειρίες και γνώσεις που με βοηθούν να φύγω μπροστά. Όμως γνωρίζω πως αυτό το μπροστά με κάνει να φεύγω όλο και πιο μακριά από την παιδική και εφηβική μου ηλικία. Εξάλλου κάθε περιόδος τελειώνει για να έρθει μία νέα η οποία γίνεται ακόμα καλύτερη αν πατήσει σε γερές βάσεις κάτι το οποίο γίνεται με τον εμπλουτισμό εμπειριών και γνώσεων όπως ανέφερα και παραπάνω. Οπότε με αυτό το σκεπτικό όσο πιο ώριμος και πλούσιος πνευματικά νιώθεις τόσο καλύτερη είναι και η νέα περίοδος. Και γω ήδη την απολαμβάνω...