Στην πόλη του Ντανταϊσμού

Αν και βάλαμε τα ξυπνητήρια να παίξουν τον πρωινό εκνευριστικό τους ρόλο αργήσαμε τελικά να σηκωθούμε. Η μέρα ήταν όμορφη με ήλιο αλλά και με κρύο ταυτόχρονα. Ήθελε ακόμα είκοσι λεπτά για να αναχωρήσει το τραίνο για Ζυρίχη (το επόμενο θα ταν μετά από μία ώρα) όταν φύγαμε από το σπίτι. Άνετοι φτάσαμε στο σταθμό ξέροντας πως το έχουμε χάσει. Μόλις ανεβήκαμε στις αποβάθρες καθυστερημένοι πέντε λεπτά είδαμε πως το τραίνο ήταν ακόμα εκεί. Ξεκίνησε την στιγμή που μπήκαμε. Χαρούμενοι λόγω τύχης απολαύσαμε την επαρχία της Αλσατίας περνώντας από το Κολμάρ και το Μιλούζ πριν σταματήσουμε Βασιλεία και πάρουμε το τραίνο για Ζυρίχη. Η διαδρομή όμορφη, ήρεμη. Πλέον ένιωθα πολίτης της Ευρώπης. Δε με εντυπωσιάζει όπως παλιά ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό. Εξαλλού αυτές τις μέρες είχα δει τρείς διαφορετικές σημαίες να κυματίζουν μπροστά μου ξεκινώντας με την γερμανική, με την γαλλική και με την ελβετική τώρα. Περίεργη σημαία σκεφτόμουν βλέποντάς την από το παράθυρο του τραίνου. Διαφέρει διότι είναι τετράγωνη και όχι ορθογώνια όπως οι υπόλοιπες. Φτάσαμε σύντομα Ζυρίχη (λες και έκανες διαδρομή Πειραιά-Κηφισιά). Δεν είχαμε χάρτες ούτε τουριστικούς όδηγους. Όμως στο σταθμό είχε ένα τουριστικό περίπτερο όπου μας ενημερώσαν που βρίσκεται το ξενοδοχείο που θέλαμε να πάμε και προμηθευτήκαμε χάρτες και περιοδικά με πληροφορίες για την πόλη. Η Ζυρίχη (όπως το Στρασβούργο και η Βασιλεία) έχουν σαν κύριο μεταφορικό μέσο το τραμ, το οποίο καλύπτει όλη την πόλη. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αφήσαμε τα πράγματα και ετοιμαστήκαμε να ξεχυθούμε στην πόλη. Κατεβήκαμε αμέσως κέντρο. Το τραμ μας άφησε σε μία κεντρική πλατεία και από κει προχωρήσαμε και βγήκαμε στο ποτάμι. Υπέροχες εικόνες άρχισαν να παρουσιάζονται μπροστά μου. Ψηλά καμπαναριά με ρολόγια και χρυσά γράμματα, η μητρόπολη με τους δύο τρούλους να δεσπόζει στην απέναντι όχθη, ο ποταμός γεμάτος κύκνους και πάπιες. Περάσαμε από την γέφυρα και βρεθήκαμε στο παλιό τμήμα της πόλης, με τα στενά σοκάκια και τα ψηλά πολύχρωμα κτίρια. Πρώτος μας στόχος ήταν με την βοήθεια του χάρτη και των αγγλικών μας να βρούμε το αυθεντικό Καμπαρέ Βολτέρ. Σε εκείνο το στέκι ξεκίνησε το κίνημα του Ντανταϊσμού (ένα κίνημα για το οποίο εγώ έχω αρνητική άποψη - θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή - ). Το Καμπαρέ Βολτέρ βρίσκεται στην οδό Spiegel - Gasse αριθμός 1. Στο ισόγειο λειτουργεί ως μπουτίκ και γκαλερύ ενώ στον πάνω όροφο είναι καφετέρια με έναν χώρο για εκθέσεις και συναυλίες. Μας έκανε εντύπωση που ενώ εκείνη τη στιγμή ήταν 5 τραπεζάκια γεμάτα στα δύο μιλούσαν ελληνικά (στο δικό μας και σε ένα άλλο που κάθονταν δύο κοπέλες). Ώπου και να πας υπάρχουν Έλληνες. Αφού ήπιαμε τον καφέ μας τιμώντας τους καλλιτέχνες αυτού του κινήματος βγήκαμε και συνεχίσαμε τον περίπατό μας στα στενά. Βγήκαμε στο ποτάμι και κάτσαμε σε μία γέφυρα. Ο καιρός ήταν καλός, είχε κρύο αλλά το αντιμετώπιζες αν ήσουν καλά ντυμένος. Όμως τίποτα δε μας προμήνυε γι' αυτό που αντικρίσαμε την επόμενη μέρα.
Μόλις ξυπνήσαμε και τράβηξα τις κουρτίνες όχι μόνο χιόνιζε αλλά το είχε στρώσει για τα καλά. Σαν παιδάκια ντυθήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Παντού άσπρα. Ποιός θα μου το λεγε πως Μάρτιο μήνα θα έβλεπα ξανά χιόνι. Πήραμε το τραμ και κατεβήκαμε ξανά στην παλιά πόλη. Είχαμε βρεί μία καταπληκτική σοκολατερί που την τιμήσαμε με ένα ζεστό ρόφημα σοκολάτας και πολλές σοκολατένιες λιχουδιές στα πιάτα μας. Μας φανήκαν αρκετά μικρές οι τιμές, που πήραμε πολλά να φάμε με αποτέλεσμα τόσο η σερβιτόρα όσο και τα γύρω τραπέζια να μας κοιτάνε περίεργα. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Κουνστχάους, ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία σύγχρονης τέχνης της Ευρώπης. Είχε μέσα πίνακες από μία πλούσια ιδιωτική συλλογή με έργα του Ρενουάρ, Βαν Γκογκ, Μοντιλιάνι, Πικάσο, Σεζαν, Σερά, Μονέ και αρκετούς άλλους. Πόσο πολύ μας αρέσει να επισκεπτόμαστε μουσεία του εξωτερικού ενώ στην Ελλάδα βαριόμαστε ακόμα και να περάσουμε απέξω. Για να πας στο Κουνστχάους και να γυρίσεις στην πόλη περνάς από έναν δρόμο με γκαλλερύ (έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον). Μου κανε εντύπωση μία βιτρίνα που είχε σκαμπό φταγμένα από τενεκέδες με λάδι. Ένα ακόμα ελληνικό στοιχείο στη Ζυρίχη. Το χιόνι άρχισε πάλι να πέφτει ασταμάτητα οπότε αφού κάναμε μία ακόμα επίσκεψη στο Καμπαρέ Βολτέρ για να πάρουμε κάποια αναμνηστικά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ζεσταθούμε και να βγούμε το βράδυ να δούμε την νυχτερινή ζωή της πόλης. Μας είχε δώσει μία κοπέλα πληροφορίες για το πως θα πάμε στο αντίστοιχη Γκάζι της Ζυρίχης. Τελικά απογοητευτήκαμε. Από Γκάζι μας φάνηκε Μπουρνάζι η περιοχή. Την περπατήσαμε βλέποντας άτομα κάθε ηλικίας να χουν ήδη μεθύσει και να πηγαίνουν από μαγαζί σε μαγαζί. Όμως είχε και κάποια μπαράκια με άποψη και ωραία διακόσμηση. Σε ένα από αυτά κάτσαμε και ήπιαμε μία μπυρίτσα. Εκείνη τη μέρα είχε γεννέθλια μία κοπέλα που ήταν dj και γινόταν ένα πάρτυ. Την επιστροφή την κάναμε με τα πόδια θέλοντας να αποχαιρετήσουμε έτσι την Ζυρίχη και να την ευχαριστήσουμε για το υπέροχο δυήμερο που περάσαμε. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε και πήραμε το τραίνο για Βασιλεία. Θα μέναμε εκεί μία μέρα...