Ο Λαβύρινθος

Τα πρώτα βήματα αργά και δειλά... Ξεκινάει ένα ταξίδι δίχως προορισμό, πλάνο και στόχο. Σιγά σιγά όμως έρχεται ο ρυθμός και τα βήματα γίνονται πιό γρήγορα. Αρχίζει να αποκτά έναν προορισμό και έναν προσανατολισμό. Αυτό της δίνει αυτοπεποίθηση, χαρά και ανυπομονησία να φτάσει στον προορισμός της. Αρχίζει να διακρίνεται το χαμόγελο στα χείλη της και η απόλαυση πως όσο προχωράει τόσο πιο κοντά φτάνει εκεί που θέλει να πάει. Κάποια στιγμή φτάνει στο στόν προορισμό της όμως τα εμπόδια την απομακρύνουν. Δεν πτοείται. Έχοντας ήδη την ωριμότητα και την εμπειρία από την πορεία της και τον προορισμό της, καταφέρνει και προσπερνάει τα εμπόδια και φτάνει με ένα επιβλητικό σάλτο στο στόχο που έχει. Τότε στέκεται. Αγναντεύει όλη την διαδρομή που έκανε, όλα τα εμπόδια που πέρασε και με μία μεγάλη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της γυρνάει και μου στέλνει ένα φιλί...

Όλα αυτά σε μία πλατεία που σε οδηγούν τα στενά σοκάκια της Βασιλείας, απ' όπου μπορείς να δεις τον καθεδρικό τους ναό και τις σκεπές των σπιτιών. Σε ένα σημείο που εκείνη τη στιγμή δε ξέρεις αν βρίσκεσαι στην Γαλλία, στην Γερμανία ή στην Ελβετία. Σε έναν μέρος που δεν υπάρχουν σύνορα, και δε σε νοιάζει αν υπάρχουν και που βρίσκονται. Σε ένα μέρος που τα σπίτια και η γύρω εικόνα σε μπερδεύει στο να βρείς σε ποιά περίοδο χρονική βρίσκεσαι. Σε ένα μέρος που καταργείται ο χώρος και χρόνος αλλά σε κάνει να απολαμβάνεις τον τόπο και την στιγμή...

Βασιλεία, Κυριακή 7 Μαρτίου 2010