Μοιρασμένη σε τρείς χώρες

Ως Έλληνες είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, πόσο μάλλον να μοιραστούμε μία πόλη μας με μία άλλη χώρα (όταν έχουμε γύρω μας Τουρκία, Βουλγαρία, Σκόπια και Αλβανία). Κι όμως η Βασιλεία είναι χωρισμένη σε τρείς χώρες (Ελβετία, Γαλλία και Γερμανία). Συγκεκριμένα ο Σιδηροδρομικός σταθμός της βρίσκεται σε Ελβετικό έδαφος ενώ το αεροδρόμιο της σε Γαλλικό (κοντά στο Μιλούζ). Αναχωρώντας μεσημεράκι από Ζυρίχη σε λιγότερο από μιάμιση ώρα (όσο θές να κάνεις Πειραιά - Κηφισιά) είχαμε φτάσει Βασιλεία. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο σταθμό ξεκινήσαμε έναν κυριακάτικο περίπατο στην πόλη. Οι δρόμοι στην αρχή ήταν άδειοι όμως σιγά σιγά άρχισαν να ξεπετάγονται άνθρωποι με τύμπανα. Εντύπωση μου έκανε ένας άνθρωπος με το μωρό στο καροτσάκι και ένα τύμπανο στην πλάτη. Όλοι είχαν μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η πόλη μουντή όμως είχε κάποιες πινελιές που σου τραβούσαν την προσοχή και σου βελτιώνανε την άποψη και την εικόνα που αποκτάς γι' αυτην καθώς την περπατάς και την ανακαλύπτεις. Μέσα από κάποια στενά βρεθήκαμε στον καθεδρικό της πόλης. Λιτός, ούτε ψηλός ούτε χαμηλός. Μαζί με το κανονικό ρολόι που είχε στο καμπαναριό του είχε και ένα ηλιακό. Η αλήθεια είναι πως στην Ελβετία είδα πολλά ηλιακά ρολόγια σε δημόσια κτίρια, σε σπίτια και σε εκκλησίες. Πίσω από τον καθεδρικό υπήρχε ένα μεγάλο μπαλκόνι που έβλεπες στο ποτάμι. Ένα μεγάλο σύρμα συνέδεε τις δύο όχθες όπου εκεί ήταν δεμένη μία βάρκα που περνούσε τους ανθρώπους από την μία ακτή στην άλλη, μαλλόν παλιός παραδοσιακός τρόπος μιάς και ένα χιλιόμετρο αριστερά βρισκόταν μία μεγάλη γέφυρα με γραμμές τραμ, πεζόδρομο και δρόμο. Αυτές οι πόλεις δίνανε μεγάλη σημασία στην δημόσια συγκοινωνία και στα ποδήλατα μ' αποτέλεσμα να ναι λίγα τα αμάξια στους δρόμους. Γυρνώντας πάλι στην πόλη μπήκαμε στο παλάτι. Περίεργο παλάτι, περίεργα χρώματα και περίεργη διακόσμηση στην εσωτερική αυλή του. Δε μπορώ να πω ότι μ' άρεσε όμως μου χει μείνει χαραγμένο στο μυαλό διότι διαφέρει από τα άλλα. Ο περίπατος στην πόλη της Βασιλείας αξίζει για να ανακαλύψεις τα σοκάκια της. Αυτά έχουν να σου προσφέρουν πολλές συγκινήσεις. Όπως μία εσωτερική αυλή μιάς καφετέριας, μίας βιβλιοθήκης, παράθυρα διακοσμημένα με λουλούδια, σκιές ποδηλάτων στους απέναντι τοίχους (μιάς και ο ήλιος άρχισε να πέφτει και ξεκινούσε τα παιχνίδια του με μας), μία πλατεία με έναν λαβύρινθό απ' όπου μπορούσες να δείς τις στέγες των σπιτιών και τα δύο καμπαναριά του καθεδρικού στο βάθος. Κατεβαίνοντας πάλι στο κέντρο πετύχαμε μία ομάδα με τύμπανα και σημαίες που παίζανε διάφορα εμβατήρια και πηγαίνανε προς το παλάτι (αν δε κάνω λάθος). Οι εντυπώσεις στην πόλη ήταν οι εξής. Πως ενώ είχε τσουχτερό κρύο πολύ κόσμος καθόταν στα έξω τραπεζάκια και έπινε το ρόφημα του, όμως είχαν σαν σύμμαχο κουβερτάκια που τους παρείχε η κάθε καφετέρια και σκεπάζανε τα πόδια τους ή όλο τους το σώμα. Επίσης είδα σε δύο σημεία ως διακοσμητικό μαύρες γάτες, μία να κρέμεται από ένα μπαλκόνι και κάποιες χάρτινες με γαλάζια μάτια πάνω σε ένα δέντρο. Η διακόσμηση ενός κουρείου με νεκρές κότες και πολλά αυγά στη βιτρίνα. Η κόρνα καμηλοπάρδαλη με σκούφο και κασκόλ σε ένα ποδήλατο. Η αρχοντιά ενός κυρίου που στέκεται μόνος του στο απέναντι πεζοδρόμιο περιμένοντας το τραμ. Το ντεκόρ ενός διαμερίσματος κρυφοκοιτάζοντάς το από τον απέναντι δρόμο. Τις σύγχρονες πινελιές που δένανε όμορφα με την καλά διατηρημένη παλιά πόλη. Τον τρόπο και το χρώμα του ήλιου που άφηνε ο σταθμός να μπεί στο εσωτερικό του δίνοντάς σου την εντύπωση πως είσαι χρόνια πίσω. Η τελευταία εικόνα που είχα στον σταθμό της Βασιλείας με το τραίνο της επιστροφής έτοιμο προς αναχώρηση. Ευτυχώς κατάφερα και το αποθανάτισα πιστά στον φακό μου. Το τριήμερό μας στην Ελβετία τελείωνε καθώς ξεκινούσε το τραίνο αφήνοντας μας μία γλυκιά νοσταλγία για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε.
Φεύγοντας αυτή την αίσθηση είχα. Πως η Βασιλεία δε με κέρδισε τελικά ως πόλη αλλά επειδή μου πρόσφερε πολλές όμορφες στιγμές και όσο της έδινα ενδιαφέρον τόσα μυστικά της μου παρουσίαζε... Αυτό ήταν και είναι ένα κίνητρο να θέλω να την ανακαλύπτω περισσότερο.