"Άντε ξυπνήστε..."

Πρώτη μου μέρα μετά από 1ο μέρες στην Αθήνα. Συνήθως όταν λείπω τόσες μέρες αρχίζει να μου λείπει το σπίτι, οι φίλοι, οι γονείς και οι συγγενείς και η καθημερινή ζωή που έχω εδώ. Όμως είναι η πρώτη φορά που δεν ένιωσα την απουσία τους τόσο έντονα και αυτό διότι ένιωθα γεμάτος τόσο στο Στρασβούργο όσο και στην Ελβετία (Ζυρίχη και Βασιλεία). Είναι η πρώτη φορά που γυρνάω στην Ελλάδα και νιώθω πως δεν ανήκω εδώ. Πως η ζωή μου βρισκεταί μακριά και αυτό πρέπει να το κυνηγήσω. Μετά την τόση ομορφιά και τις υπέροχες στιγμές, ένιωσα μία μιζέρια μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα. Όσο περήφανος ένιωθα που δήλωνα πως είμαι Έλληνας έξω τόσο απογοητευμένος ήμουν που διαπίστωνα πως ζω σε αυτή τη χώρα. Σίγουρα έχουμε τα καλά μας όμως μπορούμε να είμαστε πολύ καλύτεροι. Δε σεβόμαστε τους εαυτούς μας. Μας αρέσει να κοροϊδεύουμε και να μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας. Όταν δεν έχουμε λίγη τσίπα πάνω μας, λίγη αξιοπρέπεια, πως γίνεται να σεβαστούμε και να εκτιμήσουμε και αντίστοιχα να μας σεβαστούν και να μας εκτιμήσουν οι γύρω μας. Πως θα καταφέρουμε να προστατεύσουμε και να ομορφύνουμε την πόλη μας όταν συνέχεια την καταστρέφουμε; Έβλεπα πως προσέχανε και αγαπούσαν οι κάτοικοι τις πόλεις τους και ντρεπόμουν που εγώ είμαι κάτοικος Αθήνας. Μία Αθήνα που πατάει στο ότι είναι το λίκνο της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της Ακρόπολης και της πρωτεύουσας ενός μεγάλου πολιτισμού ο οποίος τώρα δεν υπάρχει. Βασιζόμαστε στο ότι είμαστε περήφανοι γι΄αυτά χωρίς να κάνουμε τίποτα παραπάνω για να τους μοιάσουμε και να τους ξεπεράσουμε. Δε κάνω τέτοιες σκέψεις, δεν ζητάω πολλά. Λίγο μυαλό να χαμε όλοι μας θα μπορούσαμε να είχαμε μία καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά όλοι κοιτάμε να βολευτούμε και να μείνουμε έτσι χαλαροί... Με μία δουλειά που δε μας αρέσει, με έναν μισθό για τον οποίο ίσα ίσα περνάμε τον μήνα μας και με μία ανασφάλεια. Συσχετίζω την ελληνική κοινωνία με τα αμερικανάκια που κάθονται όλη μέρα στον καναπέ, τρώνε χάρμπουγκερ και παίζουν με παιχνίδια τελευταίας τεχνολογίας στην μεγάλη πλάσμα οθόνη τους. Εικόνα σκοτεινή, μίζερη, στενάχωρη. Βλέπεις το παιδί με μία έκφραση θλίψης και μοναξιάς να παίζει μόνο του με τους φανταστικούς φίλους τους και με μία κοιλιά που ίσα ίσα καλύπτεται από την κακή διατροφή και λές τώρα θα σκάσει... Έτσι και η ελληνική κοινωνία. Βρίσκεται στα πρόθυρα της φράσης "... τώρα θα σκάσει!". Και τι κάνουμε γι΄αυτό;...

Δε ντρέπομαι να το πω. Την Αθήνα όσο και να την αγαπώ και να απολαμβάνω τη ζωή μου σ' αυτή, είναι άθλια. Έχει μία Ακρόπολη η οποία πλέον παίζει το ρόλο του χαλιού στο οποίο κρύβουμε κάτω από αυτό όλη τη σκόνη, την αθλιότητα της πόλης. Θα αντιδράσετε σίγουρα με την άποψη μου αυτή αλλά για σκεφτείτε την Αθήνα χωρίς αυτό το μνημείο;... Ένα τίποτα. Μία γκρίζα και άθλια πόλη. Καθόμαστε και λέμε πως έχει άποψη. Εγώ πιστεύω πως ζούμε σε ένα τσαντήρι που για να το ομορφύνουμε του βάζουμε διακοσμητικά που βρίσκουμε στα σκουπίδια. Που είναι τα υπέροχα νεοκλασσικά που κοσμούσαν την άλλοτε υπέροχη πόλη της Αθήνας μέσα από τις ταινίες του Σακελάριου;... Αλλά και να είχαμε ακόμα τα νεοκλασσικά είμαστε τόσο κομπλεξικοί που και αυτά με σπρέι και με αφίσσες θα τα καταστρέφαμε. Και νευριάζω με αυτούς που αυτοαποκαλούνται αναρχοκουμουνιστές και αντιεξουσιαστές. Και τα βάζω μαζί τους διότι αυτοί έχουν κάποιο επίπεδο και κάποιες γνώσεις, και θα περίμενα μία πιο λογική και ώριμη στάση (τους ακροδεξιούς που και κείνοι κάνουν το ίδιο τους αφήνω στην άκρη διότι δεν τους έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη). Αυτά τα παιδιά επαναστατούν και ξεσηκώνονται για να δημιουργήσουν ένα κόσμο καλύτερο. Αλλά έτσι δε καταφέρνουν τίποτα παρα μόνο να καταστρέφουν την όψη της πόλη. Θα μου πείτε πως αυτό γίνεται σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια κτλ. Εγώ θα σας έλεγα να κάνετε μία βόλτα στο Θησείο και στην Πλάκα. Τα ίδια και περισσότερα. Τόση μαζεμένη κακογουστιά (και δεν αναφέρομαι στα καλλιτεχνικα γκράφιτι αλλά στις μουτζούρες και τις υπογραφές που βάζει ο κάθε ηλίθιος) μόνο στην Αθήνα έχω δεί. Πιστεύω πως την Αθήνα την σώζει η Ακρόπολη και ευτυχώς ο Ιερός Βράχος σώζεται με την φύλαξή του από όσους μαυρίζουν την πόλη με τα σπρέι τους. Αν δεν υπήρξε η φύλαξη είμαι απολύτος σίγουρος πως θα γέμιζαν οι κολώνες του ναού με σπρέι και συνθήματα, όπως γίνεται στα υπέροχα κτίρια των Προπυλαίων στο κέντρο.

Είναι ένα μεγάλο θέμα που δε θέλω να το αναλύσω σήμερα και να το κουράσω. Γίνομαι κουραστικός και κακός αλλά αυτή είναι η αλήθεια και η αλήθεια συνήθως πονάει.

Κυκλοφορώ στην Αθήνα και ντρέπομαι να αντικρίσω τα κτίρια και τους δρόμους. Αναρωτιέμαι... Δε βλέπετε όλη αυτή τη βρωμιά; Δεν βλέπετε όλη αυτή την κατάντια; Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους;...

Αντε ξυπνήστε... Περπατάτε κοιμισμένοι όρθιοι...