"Άτιμη κοινωνία..."

Κάποτε κατηγορούσα το facebook όπως και τώρα αν και η αρνητική μου στάση απέναντί του έχει χαλαρώσει διότι μου χει προσφέρει και ωραίες εκπλήξεις και χαρές. Μία από αυτές είναι που ξαναβρέθηκα με έναν πολύ καλό μου φίλο από το σχολείο ο οποίος στο γυμνάσιο έφυγε για Αμερική. Τον πρώτο καιρό μιλούσαμε συχνά όμως σιγά σιγά χαθήκαμε για τα καλά. Έφυγα και Αθήνα για να σπουδάσω και εκεί τα ίχνη μου χάθηκαν για κεινον. Όμως μέσω του facebook ξαναβρεθήκαμε. Έμαθα τα νέα του και εκείνος τα δικά μου. Πόσα βράδια (στιγμές που είμαστε και οι δύο ξυπνοί μιάς και εγώ έχω βράδυ και εκείνος μεσημέρι) έχουμε θυμηθεί διάφορες στιγμές από τις αλάνες, το σχολείο και τα καρδιοχτύπια μας με συμμαθήτριες που τα συζητούσαμε είτε στις αυλές των σπιτιών μας (ναι στην Χίο είχαμε ακόμα αυλές τότε) είτε στην αιώνια παρατημένη οικοδομή απέναντι από το σπίτι του.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα πότε θα ξανάρθει Ελλάδα ή Χίο για να βρεθούμε μετά από 11 χρόνια. Μου είπε πως είχε έρθει πέρσυ Χίο. Ήθελε να δει το πατρικό του και να ρυθμίσει κάποια θέματα. Ήρθες Χίο και δεν βρεθήκαμε; μου φάνηκε περίεργο μετά από πολλά χρόνια να μαστε τόσο κοντά χωρίς να μπορούμε να επικοινωνήσουμε για να βρεθούμε. Μα δεν είχα ούτε τηλέφωνό σου ούτε είχαμε facebook τότε για να σε ενημερώσω πως έρχομαι, μου απάντησε. Μα ρε Μητσάκο δε θυμάσαι που έμενα; πως δεν πήγες στο πατρικό μου; τον ξαναρώτησα. Μα πήγα στο πατρικό σου και χτύπησα αλλά δεν ήταν κανείς...

Ατυχία σκέφτηκα. Πολύ μεγάλη ατυχία. Και παράλληλα πολύ μεγάλη έκπληξη τόσο για μένα όσο και για την μητέρα μου (αναλόγως ποιός θα άνοιγε την πόρτα) όταν θα αντικρίζαμε τον Δημήτρη μετά από μία δεκαετία. Εδώ όμως είναι που λέμε (και το εννοούμε) το λάθος τάιμινγκ. Ο Δημήτρης μετά από δέκα χρόνια έρχεται Χίο, τις μέρες που εγώ έλειπα Αθήνα λόγω δουλειάς και επισκέφθηκε το πατρικό μου σε φάση που λείπαμε όλοι από αυτό. Και μία συνάντηση κορυφής μετά από τόσο καιρό χάθηκε.

" Άτιμη κοινωνία..." είπα σκεπτόμενος όλη αυτήν την ατυχία αλλά μέσα στο θυμό μου άρχισα να γελάω. Γέλασα πολύ με αυτή τη φράση. Θα μου πείτε τι το ιδιαίτερο έχει. Την φράση αυτή την πετούσε ο Μητσάκος κάθε φορά που κάτι δε του πήγαινε καλά. Την είχα ξεχάσει όμως ως ατάκα. Την είχα κρύψει στο σεντούκι των παιδικών μου χρόνων. Όμως η επανεμφάνιση του Δημήτρη με έκανε να την ξεθάψω. Και τότε ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες άλλης εποχής. Τότε που είχαμε χτυπημένα γόνατα και γρατζουνισμένα χέρια από τις αλητείες μας στις αλάνες του νησιού.

Επόμενη ευκαιρία να συναντηθούμε με τον Δημήτρη θα ναι το καλοκαίρι του 2011...

Ως τότε υπομονή νοσταλγώντας όμορφες στιγμές από αυτά τα χρόνια...