Προχωρούσα χθες στο κέντρο προς την Ιπποκράτους. Αποφάσισα από το Σύνταγμα να πάω με τα πόδια μέχρι τον προορισμό μου μιάς και ο καιρός ήταν όμορφος. Καθώς περνούσα από το Άττικα έπεσα πάνω σε κάποια μέλης της Greenpeace τα οποία ενημερώναν τον κόσμο. Με ρώτησαν αν θέλω να πληροφορηθώ για τις σημερινές συνθήκες και τον αγώνα της οργάνωσης αυτής αλλά εγώ ήμουν κατηγορηματικός και με ένα χαμόγελο στα χείλη τους είπα όχι. Όπως λέω όχι κάθε φορά που με σταματάνε και μου κάνουν την ίδια ερώτηση. Θα με πείτε απόλυτο. Δεν είναι όμως έτσι τα πραγμάτα. Η ιστορία αυτή ξεκινάει από πολύ παλιά.
Ήμουν μέλος αυτής της οικολογικής οργάνωσης από το '97 μέχρι το '99. Μπήκα στην greenpeace την περίοδο που καταπολεμούσε τις πυρηνικές δοκιμές της Γαλλίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Παρουσίαζε τις επιπτώσεις προς το περιβάλλον και παράλληλα και στην ζωή μας. Εκείνη την περίοδο σταμάτησαν οι δοκιμές αυτές και θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα για τους οικολόγους πιστεύοντας πως έχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους στην απόφαση αυτή. Ενημερωνόμουν συχνά από τους ίδιους στέλνοντάς μου φυλλάδια και εφημερίδες. Ένιωθα χαρούμενος διότι παρ'όλο που ήμουν πολύ νέος ένιωθα πως βοηθούσα και εγώ έστω και λίγο σε όλη αυτήν την εκστρατεία.
Μέχρι που ήρθε το '99. Ξεκίνησε ο πόλεμος στην Σερβία. Οι Αμερικάνοι σφυροκοπούσαν την χώρα αυτή ανελέητα. Ακόμα θυμάμαι τις έκτακτες ειδήσεις που αναφέρανε τις εξελίξεις στις περιοχές λίγο πιό πάνω από την χώρα μας. Μέχρι που μάθαμε πως οι Αμερικάνοι άρχισαν να βομβαρδίζουν με βόμβες ουρανίου. Όλοι ανησυχήσαμε διότι οι παρενέργειες τους δεν μένουν στα σύνορα της χώρας που σφυροκοπιέται αλλά και στις γύρω χώρες (όπως και στην Ελλάδα). Οι συνέπειες του βομβαρδισμού αυτού φάνηκαν και φαίνονται πολύ καιρό μετά τους βομβαρδισμούς αυτούς, με την μορφή καρκίνου. Είχαμε όλοι ανησυχήσει. Εγώ ήλπιζα πως θα ξεσηκωθεί η greenpeace όπως είχε κάνει και για την Γαλλία. Όμως τίποτα. Σιωπή. Άρχισα να απογοητεύομαι με την πολιτική της. Σιγά σιγά άρχισα να υποχωρώ, μέχρι που αποκόπηκα τελείως.
Με τον καιρό εγώ συνέχισα να παρακολουθώ τις εκστρατείες τους. Ποτέ δεν τα βάλανε με την Αμερική. Πάντα αποσιωπούσαν. Και για την σύνοδο του Κιότο (που οι Αμερικάνοι χάλασαν την συνθήκη για το περιβάλλον), και για τους πολέμους σε Αφγανιστάν και Ιράκ, και για τους ρύπους που παράγει τοποθετώντας την στις πιο ρυπογόνες χώρες του κόσμου. Αντιθέτως μετά την Γαλλία, άρχισαν να τα βάζουν με την Ιαπωνία και την Κίνα (οικονομικοί ανταγωνιστές των Η.Π.Α.). Ειδικά τα τελευταία χρόνια τους απασχολεί μόνο το κυνήγι της φάλαινας στις θάλασσες αυτές.
Και ρωτάω...
Ποιός κρύβεται πίσω από αυτά; Πόσο καθαρή μπορεί να είναι αυτή η οργάνωση όταν βλέπουμε πως κάποιοι άλλοι της χαράζουνε πορεία πλεύσης. Μήπως όλα αυτά είναι ψέματα; Μήπως είναι ένα νέο είδος οικονομικού ψυχρού πολέμου; Ενός πολέμου που μας βάζει και μας μέσα, στο όνομα μιάς οικολογίας; Η αλήθεια είναι πως όλη αυτή η προπαγάνδα έχει φέρει πολύ καλά αποτελέσματα αφού αρκετός κόσμος έχει αρχίσει να ενημερώνεται για την οικολογία και να δρα με οικολογικά τεκμήρεια, μας έχει κάνει πιο ευαίσθητους σε αρκετά θέματα και ίσως αυτό είναι καλό. Ίσως είναι η τελευταία μας ελπίδα να σώσουμε τον κόσμο. Όμως όλη αυτή η δραστηριότητα και η στάση της greenpeace, δε την θεωρείτε ύποπτη;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου