Απόγευμα Κυριακής. Από χθες είχα την ευχάριστη έκπληξη που το home cinema μου ξαναλειτούργησε κανονικά. Το εγκαινίασα με μία εξαιρετική ταινία η οποία κράτησε σχεδόν τέσσερις ώρες. Καλό και αποτελεσματικό τεστ με το οποίο διαπίστωσα πως το σύστημα λειτουργεί μιά χαρά. Σήμερα όμως αποφάσισα να ακούσω μετά από πολύ καιρό έναν αγαπημένο δίσκο του Μάνου Χατζιδάκι, την οδό των ονείρων.
Με ταξίδεψαν στην δεκαετία του '60 που η Πλάκα ήταν μία ζωντανή φτωχογειτονιά. Παιδιά να κατεβαίνουν τρέχοντας τις μεγάλες σκάλες, κοπέλες να στέκονται σε γωνίες και να γελάνε κάθε φορά που περνούσε ένας όμορφος νεαρός, γυναίκες μεγάλης ηλικίας να κάθονται με καφεδάκι και γλυκά χιώτικα στα μπαλκόνια και να κουτσομπολεύουν γία τα γεγονότα της περιοχής, τίποτα δεν έμενε κρυφό σε αυτή τη μικρή κοινωνία. Πιο κάτω τα καφενεδάκια, λιτά, φτωχά αλλά φιλόξενα. Οι πόρτες όλες κλειστές. Γάτες να τρέχουν στις ταράτσες ενώ τα σκυλιά από κάτω να προσπαθούν να τις πιάσουν. Φαντάροι να γυρνάνε στα πατρικά τους με τις μαμάδες τους να τους περιμένουν στην εξώπορτα. Εικόνες άλλες εποχές.
Και αναρωτιέμαι... Υπάρχει ακόμα αυτή η παλιά εικόνα της Αθήνας στη σημερινή Πλάκα και τις γύρω περιοχές; Με την πρώτη ευκαιρία θα πάρω την κάμερα και θα ξεχυθώ στα στενάκια της να ανακαλύψω και να φωτογραφίσω αυτούς τους αναμνησιακούς και νοσταλγικούς θησαυρούς...
Διότι σε ορισμένα στενά η Αθήνα είναι πραγματικά όμορφη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου